Student-columnist Laura Mijnders was vroeger een begenadigd zwemster. Nu durft ze nog nauwelijks een zwembad in.
Mijn benen voelen slap aan. Uiteraard ben ik mijn slippers vergeten waardoor één van mijn grootste angsten nu waarheid wordt. Ik moet met mijn blote voeten de tegelvloer trotseren die naar het zwembad leidt. Ik probeer niet te denken aan alle haren en pleisters, aan alle kinderen die mogelijk in het water plassen.
Ooit was ik net zoals mijn broer een waterrat. Geloof het of niet, we haalden alle diploma’s en speelden waterpolo op topniveau. We werden in de categorie ‘jeugd’ zelfs kampioen van Noord-Nederland; ik moet ergens nog een foto hebben waarop we het vierden, ik steek uiteraard net een frietje in mijn mond.
We trainden een paar keer per week. Dat ging prima, tot ik op een dag kritisch naar de vloer en het zwembad begon te kijken. Ik was dertien, ongesteld en kon ineens geen voet meer in het zwembad zetten. Ik stopte tot grote spijt van mijn vader met waterpolo en begon met fitness.
Ik probeer niet te denken aan alle haren en pleisters, aan alle kinderen die mogelijk in het water plassen
Nu sta ik in een roze bloemetjesbikini op blote voeten aan datzelfde zwembad, met naast me mijn vriend in een Motörheadzwembroek. We zijn een merkwaardige combinatie. ‘Nou, hier bracht ik dus het grootste gedeelte van mijn jeugd door’, zeg ik.
Aan het zwembad zelf is niets bijzonders te zien. In mijn hoofd zie ik aan de rand van het bad nog mijn vader zitten op de gelige bankjes. Vele weekenden zat hij daar tussen een handjevol andere ouders een krant te lezen of moedigde hij ons aan. Ik begrijp nu pas hoeveel hij eigenlijk voor ons opofferde en hoe vanzelfsprekend we dat als kinderen vonden.
‘Wil je me leren duiken?’ Mijn vriend kijkt me aan. Wanneer ik op het startblok sta, zo naast hem, voelt het vreemd vertrouwd. Ik denk alleen maar aan het water. ‘Reik naar bodem, zorg dat je het water schuin induikt.’
Verderop staat een meisje van een jaar of tien op de startblokken. Steeds wanneer ze een poging wil doen, deinst ze terug. Ik denk aan mijzelf op die leeftijd. Hoe anders ik was. Hoe de angst nog niet permanent in mij woonde.
We zwemmen een paar baantjes, begeven ons dan richting de kleedkamers.
Thuis schrob ik mijn voeten driemaal en haal diep adem. Alles is trotseerbaar, zelfs een gore tegelvloer.
LAURA MIJNDERS