Student-columnist Laura Mijnders moest niezen in de buurtsuper en kreeg vervolgens boze blikken van omstanders. Want verkouden is corona. Maar je kunt toch ook gewoon allergisch zijn?
Het begon op mijn twaalfde. We zaten in een kring, vochtige handen, onze gezichten naar de vloer gericht, onze voorhoofden vol pukkels die ‘hard gaan’ op onze hormonale nervositeit. Ik ken alleen Eline, ze is al een aantal jaren mijn beste vriendin. Ze heeft me zojuist op onze eerste schooldag verteld dat uitgerekend zij van alle kinderen op deze kloteschool over een jaar naar Oosterhout gaat verhuizen.
We moeten ons nu om de beurt voorstellen. Dat loopt behoorlijk stroef, omdat een werknemer van de gemeente uitgerekend vandaag heeft gekozen om het gras te maaien. We moeten onze namen bijna naar elkaar schreeuwen, maar vanwege de penetrante lucht die onze hormonen produceert, besluit de docent om toch een raampje open te zetten. Op het moment dat ik aan de beurt ben, beginnen mijn ogen te tranen en moet ik onophoudelijk niezen.
‘Och wat schattig, ze is nerveus’, fluistert een meisje met veel te veel make-up op. De docente vraagt verschrikt of ik misschien even tot mijzelf wil komen op de gang. Een paar meisjes beginnen te lachen. Ineens stokt mijn adem. Ik graai in mijn tas, reik naar mijn inhalator.
De docente begeleidt me paniekerig naar de gang, waar ik snel mijn pufje inneem. Ik heb wel vaker astma-aanvallen gehad, maar dit is toch echt anders. De docente kijkt me bezorgd aan. ‘Waarschijnlijk een allergie die het triggert’, zegt Eline die ineens achter ons opduikt. ‘Mijn moeder heeft het ook.’
Alsof de pesterijen op de basisschool niet erg genoeg waren
Langzaamaan krijg ik weer lucht. Eline mag bij me blijven op de gang.
Ik schaam me. ‘Is dit echt hoe mijn nieuwe start eruit ziet? Jezus. Alsof de pesterijen op de basisschool niet erg genoeg waren’, mompel ik. ‘Ik haat school.’
‘Ik ook’, zegt Eline.
Tot mijn verrassing vragen de meeste klasgenoten hoe het met me gaat nadat we het lokaal weer zijn binnen gegaan.
Mijn haat jegens school verdwijnt op dat moment onmiddellijk. Mijn allergie daarentegen ging nooit meer weg.
Nu sta ik in het gangpad van onze buurtsuper te niezen. Niemand vraagt hoe het gaat. De anderen in het gangpad nemen afstand, kijken me vol walging aan.
Ik hoor ze denken: DE STRAAT OP MET CORONA ZEKER EGOCENTRISCHE DOOS!
Mijn ogen tranen. Al weet ik niet of dat van de allergie of de teleurstelling is.
Na de boodschappen struin ik internet af en bestel een T-shirt met daarop ‘ER BESTAAT MEER DAN ALLEEN CORONA.’
Zo. Dat zal ze leren, die boerenkoolvreters hier.
LAURA MIJNDERS