Op het bindend studieadvies valt veel af te dingen, vindt columnist Gerrit Breeuwsma. Maar is het minimum van 30 punten voor iedereen nou echt de beste oplossing?
Het viel te verwachten: het besluit van onderwijsminister Robbert Dijkgraaf om het bindend studieadvies (bsa) naar 30 studiepunten te versoepelen werd niet door iedereen met gejuich ontvangen. Ja, studentenorganisaties reageerden positief en veel eerstejaarsstudenten zullen het ongetwijfeld prima vinden.
Opmerkelijker vond ik het commentaar in de NRC van 12 mei, dat zonder reserve haar waardering uitsprak. De helft van de studenten heeft te kampen met stress en eenzaamheid, aldus het commentaar, en het is dan ook een wijs besluit van de minister om zo de druk van de ketel te halen. Verder vind je in de krant echter vooral argumenten tegen de versoepeling.
Het zal niemand verbazen dat universiteiten en hogescholen niet blij zijn met het besluit. Zij zien in het bsa een middel om studenten aan te sporen – als stok achter deur – de vaart erin te houden en beschouwen het als zodanig als een bijdrage aan het studiesucces. Bovendien zien universiteiten het als een manier om studenten op de juiste plek te krijgen. Immers, hoe eerder je daarachter komt, hoe beter.
Na kennis te hebben genomen van alle voors en tegens, vroeg ik me af wat ik er eigenlijk zelf van vond.
Om te beginnen heb ik mijn twijfels of het bsa wel een geschikt instrument is om te bepalen of iemand op de juiste plek zit, al was het maar omdat ik in elke jaargang, tot in de master, studenten tegenkom waarvan ik me afvraag of ze wel op hun plek zijn. Ook als ze verder keurig al hun vakken halen.
Het is alsof je een medicijn voor een kwaal hebt en vervolgens iedereen dat medicijn maar geeft, ook wie de kwaal niet heeft
Onwillekeurig moest ik ook denken aan mijn eigen eerste jaar als student. Ik kan niet zeggen dat mijn keuze voor de psychologie erg weloverwogen was en evenmin dat ik onmiddellijk gegrepen werd door het vak. Wat ik me vooral herinner zijn mijn problemen met huisvesting.
De eerste acht maanden ben ik vier keer verhuisd, ik woonde een tijdje bij vrienden en alles bij elkaar was dat niet gunstig voor mijn studievorderingen. Pas de laatste maanden van het jaar, toen ik eindelijk een vaste woonstek had, lukte het me om de achterstand in te halen. Niet in de laatste plaats omdat er destijds nog extra herhalingstentamens in augustus werden georganiseerd, waar ik dankbaar gebruik van heb gemaakt.
Sinds mijn afstuderen is de studietijd alleen maar teruggedrongen, naar uiteindelijk de vier jaar in de BaMa; dat alleen al heeft tot een vorm van haast in (of verschraling van) de studie geleid die mij niet benijdenswaardig lijkt.
Hoe dan ook, er valt veel af te dingen op het bsa. Toch hik ik aan tegen de versoepeling van de minister. De norm voor een studiejaar staat op 60 studiepunten. Natuurlijk moet er aandacht zijn voor studenten die daar niet aan kunnen voldoen. Maar met de introductie van een bsa stel je ook een nieuwe norm, waarbij 45 en nu dus 30 punten ‘voldoende’ is en die (schaduw)norm stel je vervolgens voor iedereen, ook aan hen die best aan de eigenlijke norm kunnen voldoen.
Het is alsof je een medicijn voor een kwaal hebt en vervolgens iedereen dat medicijn maar geeft, ook wie de kwaal niet heeft. Zo haal je misschien even de druk van de ketel, maar je voert die elders op: gaat het in de andere jaren wel lukken om die 60 te halen, laat staan de 30 verloren punten in te halen (alleen Tinus gaat oerend hard op zijn BSA, maar da’s Normaal)? Ik vraag me dan ook af of de minister wel voldoende heeft nagedacht over de bijwerkingen van zijn medicijn.
Kortom, ik vind het een sympathiek besluit, maar het lijkt me niet verstandig.
GERRIT BREEUWSMA