Voor een geboren luilak is fanatiek sporten een behoorlijke opgave. Als de klanken van R. Kelly me niet in de stemming kunnen brengen, zit er maar één ding op: aan de supplementen.

Voor de grote, saaie afstanden met de benenwagen grijp ik wel eens naar de stackers. Een supplement waar anorexiapatienten groot fan van zijn omdat het honger onderdrukt en je ondanks het niet-eten toch bakken energie geeft. Of ze, zoals geclaimd, echt de vetverbranding stimuleren weet ik niet, maar ze doen hun ding: stilzitten is er namelijk niet bij. Na een halve capsule zit er een extreem motiverende cheerleader in je hoofd: ‘Bewegen is het leukste dat er is! Kon ik altijd maar cardio doen! Yessss, tegenwind! Check die perfecte klimboom! Ik wil in het water fietsen!’

Die zitten dus altijd in mijn tas als er een festival op het program staat. Nou ja, tas… Hoe handig supplementen ook van pas komen bij urenlang feesten, de beveiliging is meestal niet zo gecharmeerd van een willekeur aan pillen en poeders in je zakken. Ook al is het volkomen legaal spul, de anale visitatie die een vriend moest ondergaan op het Timewarp-festival maakt dat ik liever het zekere voor het onzekere neem. Alsnog smokkelen geblazen dus.

Hoewel ik dat soms uit pure onschuld vergeet. De beveiliger van een technofestival keek raar op toen ze bij het controleren van mijn tas daar een pot met honderden cafeïnepillen uit trok. Vooral ook omdat ze niet wist dat het bestond, cafeïne in een capsule. Haar potige collega kon me met een goedkeurend knikje gelukkig redden uit een potentieel penibele situatie.

Ook niet zo handig om nog in je tas te hebben bij een controle: losse kauwgompjes in een klein doorzichtig zakje. Vooral als die per ongeluk meegedraaid hebben met een wasje, waardoor ze tot witte smots zijn verpulverd. De beveiliger van Huize Maas dacht aan mij een goeie vangst te hebben, en beende rap weg met m’n puut kauwgom: ‘Dit moet ik onderzoeken!’

Vijf minuten later stond ik gewoon binnen. Op naar de toiletten om m’n supplementen uit m’n sok te trekken.