Slapende billen
Slapende billen
Met slapende billen zit ik elke avond van half zeven tot zeven uur in mijn raamkozijn. Met mijn hoofd en een been hang ik een beetje naar buiten. Alleen dit halve uurtje schijnt er zon op mijn kamer. En dat is nu mijn enige mogelijkheid om een gevoel van buiten te krijgen.
Ik zit in isolatie. Veertien dagen lang. Daarna kan ik zonder coronarisico naar mijn ouders toe, die in hun rode woonboerderij in Zuid-Drenthe al twee maanden compleet afgezonderd van de buitenwereld leven.
Het is nu dag twaalf en stilletjes aan begin ik te reflecteren. Twee dagen in het midden vielen me zwaar: ik was te lang alleen en ik kon nog niet beginnen met aftellen. Ik had een knuffel nodig.
De isolatieknuffel die mijn vriend me had gegeven hielp iets, maar was niet afdoende. Ik wou hem knuffelen. Of de bezorger van mijn Indiase eten. Of de postbode. Ik had behoefte aan een menselijke knuffel.
Voor en na het midden viel het me mee. Ik moest een boel doen voor mijn stage en scriptie en het voelde goed om productief te zijn. Elke ochtend sportte ik en elke avond plande ik iets sociaals. Bellen, skypen, een pubquiz of een Netflixparty. En wat ook hielp, was de gedachte aan wat me bij mijn ouders straks te wachten staat.
Ik wou mijn vriend knuffelen, of de bezorger van mijn Indiase eten, of de postbode
Een uur nadat ik besloot me te isoleren, belde mijn moeder. ‘Bente, kijk eens heel snel op je telefoon…’ En daar wachtte een foto van het liefste babyeendje ooit gezien: Nala. Eén eendje is maar alleen, dus al snel werd er een tweede pulletje bijgehaald: Sientje de loopeend (ja, babyeenden noem je ‘pulletjes’).
Maar loopeenden kunnen niet vliegen. Dus waar Nala op een gegeven moment het wild in zal gaan, zal Sientje in haar uppie achterblijven. Dat mag natuurlijk niet gebeuren, dus daar was Fladder-Shine – naamgeving door ons zeven jaar oude nichtje.
Als je dacht dat drie eenden al gek genoeg was, dan heb je het fout. Onze hond joeg vanochtend een broedende moedereend van haar nest. Weggejaagde eenden komen niet terug: ze weten dan dat het nest op een onveilige plek ligt en nemen dat risico niet nog eens. Maar in het nestje lagen vijf eieren. Moederziel alleen. Die liggen nu onder een warmtelamp te wachten op de wereld.
Veertien dagen alleen zijn is niet makkelijk, maar acht pulletjes zijn het zeker waard. Zal ik nog een grap maken als ‘Van in mijn eentje, naar acht eendjes’?
Sorry. Ik ben niet mijn beste zelf. Onderprikkeling doet gekke dingen met een mens. En onderprikkeld, dat ben ik inmiddels wel: de sensatie van slapende billen is al twee weken het spannendste dat ik meemaak op een dag.