Student-columnist Laura Mijnders is verhuisd en maakt kennis met de buren. Die hebben weer eens ruzie.
De achterburen hebben ruzie. De vorige bewoonster van wat nu mijn huis is, vertelde me dat er twee zussen en een broer wonen. Samen. Al jaren. Mijn honden reageren hevig op de achterdeur die wordt dichtgeslagen. Ik maan de kleine etters, die overigens schijnen te denken dat ze de grootte van een Deense dog hebben, tot stilte.
Ik houd van mijn broer. Maar ik moet er niet aan denken om nog weer met hem samen te moeten wonen. De achterburen fascineren me. Ze zijn allemaal goed ter been en zelfstandig genoeg om alles in hun eentje aan te kunnen. Waarom zou je er dan in godsnaam voor kiezen om samen te wonen?
De achterdeur zwaait weer open. De ruzie gaat over iets dat een van de zussen niet kan vinden en wat de broer in kwestie zou hebben kwijtgemaakt.
‘Waar is het potdomme gebleven?’ schreeuwt ze.
Ik zit inmiddels boven achter mijn bureau en kijk uit op mijn eigen tuin en dat van de achterburen. Ik kan het hele tafereel aanschouwen. De man ondergaat de boosheid van zijn zus alsof het de normaalste zaak van de wereld is, rustig, zijn armen over elkaar gevouwen.
Ik schaam me om het te zeggen, maar ik geniet hiervan
Zijn zus doet me een beetje denken aan een kikker, haar gezicht opgeblazen, haar armen staan te ver van haar lichaam af en haar voeten te dichtbij elkaar.
Het is weer iets anders dan mijn eigen problemen. Ik schaam me om het te zeggen, maar ik geniet hiervan. Het is beter dan televisie.
Het contrast is groot. In de avonden, wanneer ik het vaste rondje met mijn hondjes door de buurt doe, loop ik ook altijd voor hun huis langs. Ik kan ze zien zitten. Verstopt tussen tientallen orchideeën kan ik beide zussen ontwaren die in alle rust in hun leunstoelen zitten te breien. Broerlief zit naast hem op de bank televisie te kijken.
En het lijkt zowaar gezellig. Knus.
Wat ik hiermee wil zeggen: niets is wat het lijkt. Je denkt dat je mensen kent, maar eigenlijk ken je alleen de delen van ze die ze je laten zien.
Wanneer ik de volgende ochtend weer achter mijn bureautje zit, gaat de ruzie over knijpers.
De lach op mijn gezicht pakt niemand mij meer af.
LAURA MIJNDERS