Willen we de werkdruk te lijf, dan moeten we op de RUG echte keuzes maken. Want de politiek durft dat niet, stelt columnist Casper Albers.
Afgelopen week was er een debat in Den Haag met onder meer de minister over investeren in de universiteiten. Namens WOinActie mocht ik aanschuiven. Mijn bijdrage aan het debat is samen te vatten met ‘Werkdruk, werkdruk, werkdruk!’
Ik stond daar natuurlijk niet als een soort linkse Daniel Koerhuis, maar de niet samengevatte bijdrage past niet in de word count van deze column. Er is een video-opname beschikbaar op de website van voorheen-de-VSNU dus wie wil kan de details opzoeken.
Ondanks de livestream en video-opnames zat de zaal stampvol, ongeacht de enorme werkdruk. Blijkbaar is het terugverlangen naar volle zalen bij wetenschappers groter dan bij studenten, want bij onze colleges moeten we alle videomogelijkheden uitzetten als wanhoopspoging om de collegebanken weer te vullen.
In tegenstelling tot zijn voorganger, valt met deze minister goed te debatteren. Hij deelt de zorgen over werkdruk – toen hij nog geen minister was deed hij ook mee aan acties van WOinActie – en trekt ook geld uit om de situatie aan de universiteit te verbeteren.
Maar genoeg is het niet: er komt zo’n 700 miljoen per jaar bij. Dat klinkt veel, maar dat is het niet. Consultancybureau PwC had voor veel geld bevestigd wat WOinActie al om niet berekend had: er is dik een miljard per jaar extra nodig.
Over enkele weken horen we van de minister wat zijn plannen zijn en hoe halfvol ons glas is. Het werkdrukprobleem is straks niet opeens opgelost. Het zal dus onmogelijk blijven om de enorme stroom studenten goed onderwijs te bieden en tegelijkertijd hoogwaardig onderzoek te verrichten en een gezonde work-lifebalance te hebben. En de vraag is wat we dan als academische gemeenschap gaan doen.
We moeten keuzes maken. Echte keuzes, niet weer de kaasschaaf
We kunnen klagen en lobbyen, maar dat is geen snelle oplossing. Een betere oplossing: keuzes maken. Maar dan wel echte keuzes en niet weer de kaasschaaf.
De practicumgroepjes bij het vak dat ik jarenlang gaf, zijn in de loop der jaren gestaag gegroeid van vijftien naar vijfentwintig studenten per groep. Je kan elke keer wel denken dat er nog een klein beetje extra lucht in de ballon past, maar op een gegeven moment knapt hij.
We zullen dus keuzes moeten maken. En kiezen doet pijn (daarom durven politici dat zo slecht). We doen hier aan de universiteit tal van zaken uit intrinsieke motivatie, maar waarvoor we niet betaald worden. Denk aan het aanbieden van premasteropleidingen en het Honours-programma maar ook aan het aanvragen van subsidies. Niet omdat je nog meer werk wil doen maar omdat je een tenuretrackvinkje moet halen van de baas.
Stuk voor stuk nuttige dingen die er voor zorgen dat de Nederlandse universiteiten in de wereldtop staan, maar ook stuk voor stuk tijdrovende dingen. Wellicht dat de politiek in actie komt als we daarmee stoppen.
Zolang Den Haag niet voldoende betaalt om onze mooie en hoge (onderwijs)ambities waar te maken, moeten wij misschien ophouden te proberen de Ajax of FC Barcelona van het hoger onderwijs te zijn. Met FC Groningen is niks mis, ook al doet de club al jaren niet meer echt mee voor het landskampioenschap.
En voor de fans van Universiteit van het Noorden: ook Cambuur staat in het linkerrijtje, en FC Emmen staat zelfs riant aan kop.
CASPER ALBERS