Als ik een euro zou krijgen voor elk van mijn gevraagde of ongevraagde adviezen, dan had ik nu geen studieschuld meer. Maar al zit ik nokvol goede raad, zelf sla ik mijn eigen advies constant in de wind.

Naar de sportschool gaan, bijvoorbeeld. Als eindredacteur van een fitnesswebsite weet ik precies wat ik zou kunnen doen om die laatste paar kilo’s vet af te schudden. Toch blijkt het onmogelijk om vijf procent van mijn dag op te offeren aan die nodige inspanning.

Ook weet ik uit eigen ervaring dat een zak Droptoppers me nooit meer heeft opgeleverd dan een urenlange lamlendige status en suikerhoofdpijn. Om nog maar te spreken over de hunkering naar snoep waar ik de rest van de dag aan vast zit. Plus de minne realisatie dat je in één ruk meer calorieën hebt gegeten dan de rest van de dag. 

Een ander zou ik adviseren om te gaan hardlopen zodra de zin in snacken opkomt. ‘Bedenk eens hoe je je voelt na een zak crap versus na een sportschoolsessie’, hoor ik mezelf zeggen. Geen speld tussen te krijgen. Op ‘ik ben zielig, geef me snoepjes’ na dan. 

Roken, nog zoiets. Pas vorig jaar kocht ik mijn eerste pakje. Menthol. Voor in de weekenden. En dan komt de realisatie dat je op een random woensdag een pakje van formaat baksteen weg hebt gepaft. Dat ging in de papieren lopen. Het stoppen ging een week goed – tot ik een ongeopend pakje peuken op straat vond. Sindsdien blijf ik maar rookwaar vinden, wat leidt tot maandelijkse terugvallen.

Op liefdesgebied zou ik al helemaal mijn eigen raad moeten opvolgen. Wat ik – net als ieder ander – nodig heb, is een betrouwbaar en solide figuur die wat toevoegt aan mijn leven. In werkelijkheid val ik op gespierde losbandige pubers met nog minder zelfcontrole dan ik zelf, die alleen maar langskomen voor seks en vertrekken zodra de koektrommel leeg is en mijn laatste peuk is opgerookt.

Zo zwart op wit bezien, heb ik ineens door wat ik nodig heb. Meer pubers.