Poepinspecteur
Poepinspecteur
‘Hey Laura, mag ik je iets vragen? Wat voor kleur heeft de ontlasting van jouw hond?’
Ik sta bij de dorpswinkel net mijn mondkapje om te doen wanneer de buurvrouw van even verderop uit de straat mij deze vraag stelt.
‘Uhhh…..’
‘Er is een hond die in onze tuin heeft gepoept. En op de oprit. En in de voortuin! We hebben geen idee wiens hond het is, maar we zijn er wel een beetje klaar mee.’
Ik moet mijn best doen om niet te lachen.
‘Oh. De ontlasting van mijn hondjes is donkerbruin. Overigens, nu je het zegt, ik vind de laatste tijd ook allemaal grote hopen op mijn looproute. Erg vervelend, want nu sta ik het allemaal op te ruimen.’
‘Ja, dat dacht ik al. Ik zie je altijd met een schepje lopen. En jouw hondjes zijn niet zo groot. Dit zijn echt grote okerbruine hopen.’
Ik ben onder de indruk van hoe gedetailleerd ze de poep heeft bestudeerd, maar voel me enigszins gegijzeld door het gesprek. Ik wil eigenlijk verder, mijn takenlijst afwerken zodat ik verder kan met het schrijven van mijn paper. Toch wint mijn nieuwsgierigheid het. Is dat wat het dorpsleven met je doet?
Die middag loop ik gewapend met mijn poepschepje als Inspector Gadget naar de grond te staren
‘Wie zou het kunnen zijn? Ik vind het asociaal, er spelen hier ook allemaal kinderen. Erg leuk voor hen wanneer het zo’n mijnenveld is’, zeg ik.
‘Ik denk dat het iemand is die zijn hond gewoon loslaat nadat de avondklok ingaat. Er is toch niemand meer op straat. Nou goed, laten we er allebei op letten, wellicht komen we er dan achter en kunnen we hem samen aanspreken.’
Het valt me op dat ze ‘hem’ zegt. Het zou ook heel goed een ‘haar’ kunnen zijn, maar dat zeg ik niet.
‘Tot ziens hé’.
‘Tot ziens’, zeg ik.
Die middag loop ik gewapend met mijn poepschepje als Inspector Gadget naar de grond te staren. De hondjes volgen me op de voet. Aan elk hoopje dat niet van hen is, ruiken ze even. Ik werp alles in de sloot die op mijn looproute ligt. Ga in mijn hoofd de potentiële verdachten na.
Het mysterie vormt een welkome afleiding van het hele dag staren naar het scherm van mijn laptop. Een gerechtvaardigde afleiding. De ontknoping is nabij, ik voel het……