Op elke straathoek springen ze je in het oog, als de felle straal van een zaklamp. Subtiel is anders. Het lijkt wel een invasie van de geüniformeerde club der bontkragen.

Toen kwam er een nieuwsbericht langs. Studenten op Boston University werden gewaarschuwd voor dieven van Canada Goose-jackets. Met een prijs van tussen de 750 en 1000 dollar, het equivalent van twee iPhones zeg maar, bleken ze een lucratieve buit. Dit zijn dus de jassen die ik overal zie. Vaak hebben stelletjes zelfs mooi bij elkaar passend de man/vrouw-variant aan. Daar loopt dan zomaar 1800 dollar voor je neus. Dat is nog eens iets anders dan dezelfde Gaastraregenjassen.

Liever naakt

Het begon blijkbaar allemaal vorig jaar toen Hollywoodsterren ineens dit oude merk gingen afstoffen. De eerste fashion victims volgden toen hun voorbeeld en dit jaar is het aan de brede massa om de trend na te leven. Het doet me denken aan de Nickelson-gekte in Nederland een tijdje terug. Vooral scholieren moesten en zouden toen zo’n glimmend gewatteerd jack hebben, uiteraard met echt bont. Men verbaasde zich er toen over dat ouders zomaar 250 euro neertelden en dat jongeren totaal geen moeite hadden om echt bont te dragen. In tegendeel, alleen echt was mooi. Dierenleed? Als ik ‘m niet koop, dan doet een ander ‘t, was het veelgelezen antwoord. Gevalletje het vlees was toch al dood.

‘Het logo lijkt een soort bewijs van lidmaatschap’
Van een slecht geweten ten opzichte van de duizenden coyotes die voor de Canada Goose-parka’s hun leven moeten laten, heeft hier ook niemand last. Men gelooft graag het promopraatje dat het zelfs een soort natuurbeheer is, overpopulatie decimeren en zo. Alleen dierenactivisten zetten hier nog vraagtekens bij. Het moeizaam bevochten taboe op bont lijkt helemaal verdwenen. Waar zijn de reclames gebleven van topmodellen die liever naakt gingen dan in bont?

Waarschijnlijk denken al die studenten hier niet eens zo ver. Het gaat er immers om hoe het eruitziet, niet wat erin zit. Zoals een New Yorkse studente het met enige zelfinzicht in een interview verwoorde: ‘You’re just spending a lot of money to look the same as others.’ En een meisje van Boston University twitterde: ‘If I had a dollar for every Canada Goose jacket I see at BU I would be able to afford one.’ Juist door de prijs zijn de jassen een statussymbool geworden. Een hebbedingetje van de waarde van een maandhuur. Wie ze draagt is niet alleen modebewust, maar kan het zich ook permitteren om mee te doen. Het logo lijkt een soort bewijs van lidmaatschap, de ridderorde voor koopkrachtigen.

Communistische eenheidsworst

Bij mij wekt dit eerder weerzin op. Het doet me denken aan een soort communistische eenheidsworst, ware het niet het toppunt van de consumptiecultuur. De studenten bevestigen het cliché van de verwende rijkeluiskinderen die helemaal losgezongen zijn van de werkelijkheid. Sommigen zeggen dat ze eindelijk wilden investeren in een goede winterjas. Op zich een mooie gedachte. Zo verklaar ik ook elk jaar de aanwinst van een nieuw paar winterschoenen.

En misschien is die jas wel echt gemaakt voor de eeuwigheid. Maar ja, wat als Hollywood volgend jaar nou korte winterjassen draagt? Of het wollen manteltje weer de kop opsteekt? Gaan al die 900-dollargevallen dan naar de kringloop? In dat geval weet ik er nog wel raad mee. Bontje eraf, badge op het logo en je hebt voor een schappelijke prijs een winterjas voor het hele leven, want ja, een parka is uiteraard tijdloos.