Mensen die mij iets beter kennen, weten dat ik niet echt een opgeruimd type ben. Tikje zwaar op de hand, piekeraar, obsessieve twijfelaar, de kop vol zorgen, kortom: een denker. Op woensdagavond 6 mei was van dat alles echter niets te merken. De vrouw was een paar dagen weg en wij hadden het rijk alleen. Rommel maken zoveel we wilden, afwas laten staan, ongezonde dingen eten en net iets te veel drinken, ook al is het een doordeweekse dag. Al snel ziet het huis er dan uit alsof er een aardbeving (4.2 op de schaal van Richter) is geweest, dus een paar uur voor ze thuiskomt is het puinruimen geblazen.

Gestoken in een niet al te frisse badjas hingen we gedrieën op de bank, pizza’s in de oven, trappist, wijn en cola in overvloed. De jongens hoefden niet zo nodig naar de huldiging van FC Groningen. In plaats daarvan zouden we naar de wedstrijd Barcelona – Bayern München kijken, waarbij wij eensgezind op de hand van Barcelona waren (‘De koning van Hispanje heb ik altijd geëerd’).

Wachtend op de eerste pizza kwam er op Een vandaag een item over de Japanse opruimgoeroe Kondo voorbij. Hoe je in een handomdraai van je huis een oase van rust en reinheid kunt maken door alles keurig op te vouwen, boekenkasten te ordenen, keukenkastjes op te ruimen, maar vooral door veel weg te doen.

In een filmpje zag je vrouwen een slachting aanrichten onder hun garderobe, met als enige criterium of ze nog gelukkig werden van een kledingstuk! Maar dat is toch geen manier van doen? Je zou je beter kunnen afvragen of je er ooit gelukkig door bent geweest (waarschijnlijk wel, anders had je het niet gekocht) of dat er een kans bestaat dat je er ooit nog gelukkig van zou kunnen worden. Wat is er mooier dan op zolder tussen je oude rommel iets te vinden waarvan je niet meer wist dat je het had, maar dat nu ineens onverwachte mogelijkheden biedt?

‘Dit jurkje heb ik al twee jaar niet meer aangehad’, zei de dame en hup, daar lag het al op de stapel om weg te doen. Ik kende dat zinnetje van mijn vrouw, waarop ik dan soms constateer dat ze het bij mijn weten nog nooit aan heeft gehad. Nou ja, in het pashokje.

Nee, zo ga je toch niet met de dingen om? Stel dat wij dat zouden doen? Twee weken geen seks: hup, naar de kringloopwinkel!

Een opgeruimd huis geeft een opgeruimde geest, aldus mevrouw Kondo, maar ik ben daar niet zo zeker van. Op mijn werk mag ik onbeperkt rommel maken en dat vind ik erg rustgevend. Pas bij een zekere graad van rommeligheid begint er in het hoofd wat te borrelen. Eerlijk gezegd ben ik altijd geneigd collega’s met keurige werkkamers te wantrouwen. Hebben ze iets te verbergen?

Barcelona liet ons lang in spanning, maar toen schoot Messi er kort na elkaar twee in en gingen we in polonaise, slalommend tussen de pizzapunten en omgevallen glazen door de kamer.

Om elf uur belde mijn vrouw. Ze had geen zin om te blijven en kwam eerder naar huis. Daar waren we vast blij mee, zei ze. Over een uur zou ze er zijn.

Toen moesten we die avond dus toch nog flink aan de bak.