Een serie posters op de uni ter bevordering van de inclusiviteit zette columnist Gerrit Breeuwsma aan het denken. Hoe kies je eigenlijk wie je een hart onder de riem steekt? En wat nou als je nergens bij wilt horen?
Mogelijk dat ze er al een tijdje hingen, maar een paar dagen geleden viel mijn oog op een poster met de slogan: Dear LGBTQIA+ student, you belong here. Aanvankelijk nam ik het voor kennisgeving aan (natuurlijk horen ze hier), maar zoals dat dan gaat: als je het eenmaal hebt gezien, zie je het plotseling overal.
In de gebouwen van GMW kwam ik de poster op verschillende plekken tegen, soms met hetzelfde opschrift, maar ook in varianten waarop de ene keer de neurodivergent student, dan weer de international student werd aangesproken. Toen ben ik er eens goed op gaan letten en liep ik al gauw aan tegen weer andere varianten, zoals disabled student, bipoc student en older student.
Disabled begreep ik nog wel, al zou ik het persoonlijk nogal betuttelend vinden om tegen iemand met een handicap te zeggen dat hij of zij hier hoort. Waar bipoc voor stond, wist ik eerlijk gezegd niet. Even dacht ik dat het misschien om bipolaire studenten zou gaan, maar ik kwam er snel achter dat het staat voor black, indigenous and people of colour. Dus wederom, bipoc students horen hier.
De oudere student vond ik op een of andere manier een vreemde eend in de bijt. Wie heeft dat bedacht? En wanneer ben je een oudere student? Als je op je vijfentwintigste begint te studeren? Of als je tegen de zestig loopt?
Ik heb in de loop der jaren aardig wat oudere studenten gehad en dat waren meestal goede studenten die met enige levenservaring wisten waar ze mee bezig waren. Dus kom maar door met die oudere studenten. Ik zou me trouwens best kunnen voorstellen dat zij zich weleens over hun jongere medestudenten hebben afgevraagd of die hier wel hoorden.
Bij psychologie zou er best ook een poster opgehangen mogen worden met: ‘White male, you belong here’
Ongetwijfeld steken er goede bedoelingen achter de poster (de kleine lettertjes onderaan verwijzen naar een ‘community’ die zich sterk maakt voor inclusion), maar toch vind ik het ook iets ongemakkelijks hebben. Jarenlang zijn internationale studenten aangemoedigd om in Groningen te komen studeren en dan zou het wel erg gek zijn om te zeggen dat ze hier niet horen. Dat neemt niet weg dat je van mening kunt verschillen over de aantallen studenten die de universiteit aan kan.
Verder vroeg ik me af hoe men tot de verschillende categorieën is gekomen. Staan ze voor specifieke minderheden? Zijn ze een afwijking van de doorsnee student?
Internationals zijn bij psychologie in ieder geval geen minderheid. Jonge mannen daarentegen zijn een schaars goed. De doorsnee student lijkt bij psychologie (en bij veel meer studies) toch nog het meeste op wat in de volksmond wel ‘meisje’ wordt genoemd. Wat dat betreft zou er best ook een poster opgehangen mogen worden met: White male, you belong here. Gek genoeg klinkt dat niet erg inclusief (en zelfs een beetje fout), maar toch zou het jammer zijn als jongens nooit meer zouden kiezen voor psychologie.
Maar goed, van LGBTQIA+ tot oudere student; je kunt tot een van deze groepen behoren en je daar ook mee identificeren. Theoretisch is het trouwens ook best mogelijk dat je als persoon tot al die verschillende categorieën behoort. Hoor je dan het meest thuis aan de universiteit?
Het is natuurlijk ook mogelijk dat je tot geen van deze groepen behoort of dat je het helemaal niet zo aangenaam vindt om weggezet te worden in een bepaalde groep. Of misschien denk je wel zoals Groucho Marx, die nooit lid zou willen worden van een groep die hem als lid zou dulden.
Daarom vanaf deze plek, beste student die nergens bij hoort of bij wil horen, je hoort hier ook.
GERRIT BREEUWSMA