Op de dag dat bekend werd dat een dispuut van Vindicat eerstejaars had gebrandmerkt, hield de studentenvereniging een symposium over morele ambitie. Is dit een grap of om te huilen? vraagt columnist Gerrit Breeuwsma zich af.
Mijn dag begon goed toen ik jongsleden vrijdag vroeg in de ochtend in de NRC een artikel las over een symposium van Vindicat. Dat symposium had eerder die week plaatsgevonden in de A-kerk, als onderdeel van de viering van het 210-jarige bestaan van de studentenvereniging. Het thema was: morele ambitie.
Ik kan er niks aan doen, maar ik vond dat grappig. Zoals ik het ook grappig zou vinden als het Genootschap der Bordeelhouders een studiedag zou organiseren over Kuisheid op de werkvloer, met een lezing van ds Joh. Fijnvandraat onder de titel Een ongeluk zit in een klein broekje.
Sprekers waren onder anderen Ben Feringa en prinses Laurentien van Oranje – niet bij de bordeelhouders, maar bij Vindicat bedoel ik. Nobel en adel, altijd goed. Volgens de eerste moesten de studenten ‘durven te dromen’ en hun ‘passie volgen’. Ik hield mijn hart vast. Als dat maar goed komt, dacht ik.
Gelukkig bleek uit de gesprekjes die de krant had met enkele studenten dat het zo’n vaart niet zou lopen. Er wordt de eerste twee jaar bij Vindicat nauwelijks over morele ambitie gepraat, liet een studente optekenen (misschien zelfs de eerste tweehonderdtien jaar niet?), terwijl de mannelijke leden weigerden zich er publiekelijk over uit te laten: ‘Straks leest mijn toekomstige werkgever dit, dat is voor mij niet best’.
Tja, ze zullen je er maar mee betrappen, met morele ambitie. Dan sta je er lelijk op.
Sprekers waren Ben Feringa en prinses Laurentien. Nobel en adel, altijd goed
Is dit een grap of om te huilen, zong Herman van Veen ooit. Ik kwam er niet uit. Het werd een grap toen ik even later op de nieuwsblog van Sikkom las dat tien leden van Vindicat eerstegraadsbrandwonden hadden opgelopen tijdens een weekendje dollen van een mannendispuut. Het zou mogelijk zelfs om ‘brandmerken’ gaan. Zo kennen we ze weer.
Ook vertrouwd was de reactie van Vindicats Senatus Rector Wibe Kaak, die zich onmiddellijk distantieerde van het dispuut. ‘We keuren dit gedrag sterk af.’ Een oordeel dat, zo weten de leden van de vereniging, aanzienlijk strenger is dan ‘we raden het niet aan’.
Bij Wibe en alle eerdere opperhoofden der blaaskaken moet ik altijd een beetje denken aan de bard uit Asterix en Obelix, die bij elke gelegenheid een lied wil aanheffen, maar door de rest van de stam de mond gesnoerd wordt waarna ze hem vastbinden aan een boom (misschien een idee voor een aflevering? Asterix en de Vindikaters, met een glansrol voor Wibe als Distantiatorix).
Brandwonden zijn peanuts bij wat er bij een schietvereniging had kunnen gebeuren
En Wibe maar zijn best doen om te benadrukken dat de studentenvereniging ook veel goeds doet voor de stad Groningen. Zo hebben ze, eveneens in het kader van het lustrum, een dag georganiseerd die in het teken stond van verbindingen, waarop ze met ouderen uit verzorgingstehuizen door de grachten zijn gaan varen (voorzichtig bij het opstappen).
Tevens hebben ze de actie ‘Diep-clean’ georganiseerd, waarop leden met bootjes de rommel uit de diepen van stad hebben gehaald: plastic, kapotte rijwielen, huismeubilair en waarschijnlijk nog wel een enkele bejaarde, zo stel ik me voor.
Toen ik las dat ze ook jaarlijks een kinderkamp organiseren, schrok ik wel even. Zijn dat die beruchte dispuutweekendjes? Maar als ik dan weer lees dat het mannendispuut bestond uit leden van de Groningsche Studenten Schietvereniging, bedenk ik me dat die brandwonden eigenlijk peanuts zijn bij wat er had kunnen gebeuren.
Ach, laat het een les zijn voor Vindicats volgende lustrum. Morele ambitie is waarschijnlijk te hoog gegrepen en staat ook niet zo goed op je cv. Misschien is het een idee om iets met ‘fatsoen en normale omgangsvormen’ te doen. Desnoods aangelengd met een beetje beschaving.
Maar niet te veel in één keer hoor.
GERRIT BREEUWSMA