Verbaasd fietste scholier Boelens door het leegstaande stadscentrum van Hoogezand naar huis. Hoogezand, de stad die in de jaren 60 dacht naar 80 duizend inwoners te kunnen groeien. Om hem heen zag hij allerlei voorbeelden van grootstedelijke problematiek. Rotterdam in het klein. Maar hoe kon hij nou zijn steentje bijdragen aan het oplossen van die problemen?

Op school zat hij in het debatteam. Voor het eerst in de geschiedenis was men doorgestoten naar de volgende ronde van het Lagerhuisdebat. ‘In het begin was het wel lastig om te debatteren, ik ben wat introvert van mezelf.’ Maar al doende leerde Boelens. Twijfels om zich aan te melden bij een politieke partij zette hij overboord. Bij de VVD werd de komst van de jongeling goed ontvangen.

De keuze voor de VVD had niets met zijn ouders te maken. Integendeel. ‘Mijn vader is meer een vakbondsman. En mijn moeder stemt op iemand die ze leuk vindt.’ Nee, hij verdiepte zich in de lokale politiek. ‘De Partij van de Arbeid is sinds mensenheugenis de grootste in de gemeente, al zijn ze bij de vorige verkiezingen gepasseerd door de SP. Op dat moment vond ik dat de gevestigde orde er een zooitje van had gemaakt.’ De VVD bleek concrete plannen te hebben om dat aan te pakken.

Studentje

Daar zat hij dan, als broekie tussen de oude, wijze mannen en vrouwen. Eerst bezocht hij de fractie, daarna kreeg hij een ondersteunende rol en in 2011 mocht hij toetreden als raadslid. ‘Daar heb je het studentje weer’, dachten de overige leden wel eens. En die natuurlijke rol gebruikte Boelens dan wel eens in zijn voordeel. Na vijf jaar nemen ze hem een stuk serieuzer en wordt er goed naar zijn mening geluisterd. ‘Of ze er dan wat mee doen, is natuurlijk een tweede.’

‘‘Daar heb je dat studentje weer’, dachten de overige leden wel eens’
In december kreeg de 25-jarige de hamer van de fractievoorzitter overgedragen. De gemeente Hoogezand-Sappemeer, en dus ook de lokale VVD, staat voor een paar grote uitdagingen. In 2017 gaat men fuseren met Slochteren en Menterwolde. Kortom, campagne voeren. ‘Tegen die tijd hoop ik wel mijn studie afgerond te hebben, dat schiet nog niet echt op.’

En dan wordt Hoogezand ook nog eens vaker dan gewenst getroffen door een aardbeving. ‘Een lastige situatie voor ons als lokale VVD. Het is een rationeel verhaal: het land kan niet zonder de inkomsten, dat zou te gevaarlijk zijn voor de begroting. Maar bij mijn ouders thuis is er ook schade en zelfs in Groningen heb ik al eentje gevoeld in mijn kamer. Het verhaal is ook lastig voor campagnes: je krijgt wel eens wat naar je hoofd geslingerd waar je zelf niet zoveel mee kan.’

Dagretourtje Parijs

Zo’n acht jaar nadat hij de leegstand in Hoogezand aangreep om de politiek in te gaan, is het idealisme nog lang niet weggeëbd. Tegelijk vraagt Boelens zich af waar we nog naar streven. ‘Ik merk dat ik zelf snel relativeer bij een tegenslag. We hebben immers zoveel vrijheid. Af en toe denk ik dat je niet beter zou kunnen leren leven met wat minder, zeker met de tijden die komen gaan. Dit is de grootste crisis sinds de Tweede Wereldoorlog. Maar tegelijk ben ik geen doemdenker. Ik ben vooral nieuwsgierig naar hoe het zal verlopen.’

De bewegingsvrijheid grijpt hij vaak aan om even te ontsnappen aan het mondaine leven. ‘Dan boek ik een dagretourtje met het vliegtuig en ga ik bijvoorbeeld op en neer naar Parijs.’ Hij loopt langs de Seine, bezoekt het Louvre en drinkt een kop koffie in een koffiezaak. ‘Mijn typische SOG.’

Het liefst gaat hij ook aan het werk in de luchtvaart. ‘Mijn absolute droom.’ Maar een politieke loopbaan sluit hij niet uit: ‘Als ik er geschikt voor ben. Tot nu toe denk ik nog wel eens: ben ik niet te introvert? Dat zal ik de komende jaren ook gaan ontdekken als fractievoorzitter. Mijn functie in de politiek is ook een mooi proces van introspectie. Mocht ik ooit ergens een kans krijgen op de juiste plaats, dan ga ik die uitdaging niet uit de weg.’