Je partner achterna
Voor de liefde naar Groningen
Philip & Erin
Op zoek naar werk
Er lag een stralende toekomst in het verschiet, dachten Philip Monsbourgh en zijn vrouw Erin Wilson in 2012. Zíj had net een baan aangeboden gekregen als universitair hoofddocent politiek en religie aan de RUG – een droombaan in haar hopeloos gespecialiseerde vakgebied. Maar dan moesten ze wel van Brisbane, Australië, naar de andere kant van de wereld verhuizen
Natuurlijk moest Philip, een ingenieur productieontwerper, dan ook een baan zien te vinden. ‘Australische collega’s die hier waren geweest zeiden dat de arbeidsmarkt hier goed was’, herinnert hij zich. Hij was vol goede hoop, want in tegenstelling tot Erins specifieke opleiding, was de zijne ‘veel algemener en breder’.
Tot zijn verbazing duurde het echter anderhalf jaar voordat hij een baan vond. De universiteit beloofde weliswaar partners van werknemers te ondersteunen, maar ‘ze begrepen niet zo goed wat ik deed en probeerden me ook niet echt te helpen. Ze hadden niet eens een lijstje met arbeidsbureaus waar ik langs kon gaan!’
En dus besloot Philip zelf aan de slag te gaan. Hij begon als freelance 3D-printer en kreeg een contract bij High Tech Campus in Eindhoven. De reistijd was echter enorm. ‘Het is best kut als je getrouwd bent en elkaar maar twee keer per week ziet’, zegt Philip. ‘Het was echt belachelijk!’, voegt Erin toe. ‘We hadden nauwelijks nog een sociaal leven, want in het weekend wilden we eindelijk samen zijn.’
Maar uiteindelijk kreeg Philip een baan in Drachten – nog maar dertig minuten reizen van Groningen. ‘Dit is de realiteit van wonen in het noorden. De een heeft een baan in de stad en de ander moet meestal reizen.’
En er zijn meer nadelen aan het leven aan de andere kant van de wereld dan je familie. ‘Mijn moeder is behoorlijk oud. Een tijdje geleden kreeg ze een zware griep en raakte ze in coma in het ziekenhuis. Als ze was overleden was, had ik er nooit op tijd kunnen zijn’, verzucht Philip. ‘Dan voel je de afstand pas echt.’
Tanaya & Swarnodeep
Vluchten voor Brexit
Nederlandse kinderen schijnen de gelukkigste ter wereld te zijn. Dus toen Tanaya Ganguly’s man Swarnodeep een baan kreeg aangeboden als universitair docent in Belfast, sloeg hij het aanbod af. In plaats daarvan begon hij de Faculteit Economie en Bedrijfskunde in Groningen. Het Groot-Brittanië van na de Brexit, was niet wat ze wilden voor hun tweejarige zoon.
Ze hadden er vier jaar gewoond, maar de zaken gaan de verkeerde kant op, vinden ze. ‘We hoorden veel opmerkingen over ras die niet oké waren. Of we kregen zo’n blik, van “jij bent een immigrant, je hoort hier niet”.’
En dus kozen ze voor Nederland. ‘We wilden ons kind een goede, veilige omgeving bieden. We hebben goed gekozen; dit is een fijn land met aardige mensen’, zegt Tanaya.
Maar het leven in Groningen heeft ook zijn uitdagingen: ‘Als ik een baan wil moet ik vloeiend Nederlands spreken, dus ik moet de taal echt snel leren.’ Daarnaast heeft ze veel moeite met fietsen op de drukke Groningse fietspaden. Maar ze is vastberaden om ooit nog een keer haar voortuin uit te fietsen.
Toch is Groningen alles waar het gezin ervan hoopte. ‘Mijn man was op zoek naar een goede baan bij een goede universiteit, en dat heeft hij aan de RUG. Ik heb me aangesloten bij Dual Career Support en hoop dat ze me aan een baan kunnen helpen. Ik ben hier gelukkig.’
Tatiana & Santiago
Een waanzinnige achtbaan
Het leven met haar man Santiago was een waanzinnige achtbaan voor Tatiana Coba. In de laatste twee jaar haalde ze niet alleen haar masterdiploma, ook beviel ze van een kind, en verhuisde van Ecuador naar Groningen. Twee keer.
Tatiana studeerde communicatie aan de Universidad San Francisco de Quito terwijl haar man carrière probeerde te maken in de duurzame energie. Maar toen kreeg Santiago een promotiebeurs en begon hij uit te kijken naar een plek waar hij zijn onderzoek kon doen. Tatiana wilde hem niet alleen laten gaan en zocht daarom naar een universiteit waar ze haar masteropleiding kon doen. ‘Het was best moeilijk om een universiteit te vinden waar we allebei terecht konden. Daarom viel onze keuze op de RUG: er zijn hier zo veel verschillende opleidingen.’
En dus verhuisden ze in 2015 naar Groningen. Tatiana deed haar master journalistiek, maar toen ze zwanger raakte besloot het stel terug te gaan naar Ecuador. ‘Ik was een beetje depressief en voelde me hier niet thuis.’
Helaas kreeg Santiago een nieuwe begeleider, die wilde dat hij zijn onderzoek in Nederland afrondde. En dus stapte het gezin wéér op het vliegtuig, deze keer samen met hun acht maanden oude baby. ‘Ik was heel verdrietig dat we terug moesten. Het duurde behoorlijk lang voor ik het kon accepteren’, zegt Tatiana. ‘Ik wist niet hoe de Nederlandse gezondheidszorg werkte – wat als m’n baby ziek werd en ik niet wist hoe ik bij de dokter moest komen?’
Maar nu, zegt Tatiana, beseft ze dat deze ervaring haar heeft laten groeien. ‘De band tussen mijn man en mij is erg hecht geworden. Ik mis mijn familie wel heel erg, maar hier kunnen we zelf beslissen wat het beste is voor ons kind. Met z’n drieën kunnen we de wereld aan.’
Elisa & Jonatans
Vast door de liefde
Elisa Kephart was nooit van plan om naar Groningen te komen, en ze was ook niet van plan te blijven. Toch volgde ze de bacheloropleiding kunst, cultuur, en media aan de RUG en zelfs nu ze een half jaar geleden afstudeerde, maakt ze nog geen aanstalten de stad te verlaten.
Elisa was oorspronkelijk van plan om in Ierland te studeren. Helaas werd ze niet toegelaten en ging ze op zoek naar een andere mogelijkheden in Europa of de VS. ‘Zodoende kwam ik uit bij de RUG. Het was echt willekeurig’, lacht ze.
Maar toen ze haar diploma eenmaal op zak had en via verschillende part-time baantjes de kost probeerde te verdienen, ontmoette ze haar vriend Jonatans uit Spanje. ‘Onze relatie is echt heel snel gegaan. We hadden gewoon direct zo’n band waarbij je je helemaal op je gemak voelt bij elkaar.’
Toch is er een wolkje aan de horizon. Elisa is immers een reiziger in hart en nieren. Sinds haar vertrek uit haar thuis in Japan, woonde ze in Ierland en Frankrijk, gedreven door het besef dat ze kan wonen waar ze wil. En zo nu en dan kriebelt het behoorlijk. ‘Dan krijg ik zo’n impulsief gevoel dat ik wel weer klaar ben hier en dat ik misschien naar Bulgarije moet of zo.’
Toch is ze vooralsnog gelukkig genoeg om het ‘bij een stad te houden’. En dus heeft ze geen spijt. ‘Ik zie hier blijven niet als iets negatiefs. Ik ben bij degene van wie ik houd.’
En wat als Japan en Spanje het niet kunnen rooien in Groningen? Elisa lacht: ‘Jonatans is de voornaamste reden dat ik hier ben, dus mochten we uit elkaar gaan… ik weet het niet! Dan is het misschien tijd om een andere plek op te zoeken.’