The Bigger Picture #2
Hala uit Jordanië ‘Door die lachende gezichten voelde ik me veilig’
‘Wat is hier gebeurd?’ Hala weet nog precies wat er door haar heen ging toen ze in Groningen arriveerde. ‘Ik dacht dat er misschien weer een lockdown was, of dat er gestaakt werd of zo’, vertelt ze.
De werkelijke reden dat de straten uitgestorven waren: het was half zeven ’s avonds, de winkels waren dicht en iedereen was naar huis gegaan om te eten.
Een absurd gegeven voor een student die zojuist Amman had verlaten, de hoofdstad van Jordanië waar de winkels dag en nacht open zijn en het geluid van toeterende auto’s en schreeuwende mensen in de drukke straten de hele dag de stilte verdringen.
‘In het Midden-Oosten slapen steden nooit’, zegt Hala. Desondanks is ze dol op Groningen. ‘Het is hier zo schoon en mooi, de huizen zijn symmetrisch en alles voelt heel relaxed.’
Academisch niveau
Hala, die de pre-master doet voor kunst, cultuur en media, verliet Jordanië om haar studie film en hedendaagse audiovisuele media voort te zetten. Hoewel het academisch niveau in haar land hoger is dan aan andere universiteiten in de regio, is het niet zo hoog als ze zou willen. ‘De universiteit waar ik mijn bachelor deed, gaf me nuttig kennis voor mijn carrière, maar het was niet voldoende.’
Wij moeten krachtig zijn om voor onze rechten te kunnen opkomen
Het is begrijpelijk, zegt ze, dat kwesties zoals armoede, het watertekort, overbevolking in de steden en de toestroom van vluchtelingen uit Syrië een hogere prioriteit hebben. Maar voor haar betekende het dat het noodzakelijk was om naar het buitenland te gaan.
Hala had al gewerkt voor internationale media zoals Al Jazeera en BBC English. Ze richtte ook Khararif op, een platform bedoeld om het immaterieel erfgoed in de regio te behouden, zoals volksverhalen en traditionele vertelmethoden. Maar ze wilde niet alleen praktische kennis hebben van de media, maar ook theoretische.
‘Mijn familie en mijn partner hebben ook in het buitenland gestudeerd en zij moedigden me aan om te reizen en om in Nederland te gaan studeren.’ De ervaring zou haar sterker maken, zeiden ze, en volgens Hala is dat voor vrouwen in het Midden-Oosten hard nodig.
‘Ze moeten krachtig zijn om voor hun rechten te kunnen opkomen. Het is niet makkelijk voor vrouwen om een plek te veroveren in een branche die door mannen gedomineerd wordt, en de mediasector is daarin geen uitzondering.’
Censuur
Een andere reden om naar Groningen te komen voor haar studie, was de censuur in Jordanië, die nogal beperkend is voor mediastudenten. Want hoe moet je leren hoe je een boodschap overbrengt op film, of in hoeverre de filmindustrie het gedrag van mensen beïnvloedt, als je bepaalde voorbeelden niet mag bestuderen? ‘Kunstonderwijs moet niet begrensd worden’, zegt ze.
Het is een geweldige ervaring voor haar geweest. Thuis zouden docenten zich gericht hebben op de theorie zonder die te verbinden met de moderne maatschappij. Maar toen ze het vak Introduction to Audiovisual Arts volgde, speelde de docent een nummer van Beyoncé af en vroeg de studenten om dat te analyseren. ‘Ik was zo verbaasd’, zegt ze. ‘Studeren hier is echt een levend iets.’
Maar ze is niet alleen onder de indruk van het onderwijs in Groningen. ‘Ik had nooit bedacht dat ik zoveel verschillende nationaliteiten zou ontmoeten en met ze zou studeren.’ Het heeft haar leerervaring echt verrijkt, vindt ze. ‘Het is een geweldige ontdekkingsreis geweest om de Ander te ontdekken.’
In Jordanië voelde het alsof ik racete tegen de tijd en de geschiedenis
Als vrouw was Hala ook benieuwd hoe divers en inclusief de culturele sector in Nederland is. En ze is niet teleurgesteld: ‘Ik kan hier zijn wie ik ben’, zegt ze. ‘Ik hoef me geen zorgen te maken dat ik mijn mening niet kan geven.’
Het kalmere ritme van het Nederlandse leven spreekt haar wel aan. ‘In Jordanië voelde het alsof ik racete tegen de tijd en de geschiedenis zodra ik ’s ochtends opstond. Hier concentreren mensen zich op een ding en proberen ze dat zo goed mogelijk te doen. En het maakt niet uit hoeveel tijd het kost, omdat ze ervan genieten.’
Aardig
Maar wat haar het meest opviel, was dat mensen in het algemeen gewoon zo aardig zijn in Groningen. ‘Het is hier heel normaal dat mensen je met een glimlach te hulp schieten, of het nou op straat is, in de winkels of op de universiteit. Die houding van mensen zorgt ervoor dat je je heel veilig voelt als buitenlander die niets van het land weet.’
Ze voelde zich zelfs zo veilig, zodra ze in Amsterdam was aangekomen, dat ze zonder aarzelen met drie vreemden in een taxi naar Groningen stapte toen ze ontdekte dat de treinen niet reden vanwege een staking. In Jordanië zou ze dat nooit gedaan hebben. ‘Dat doen mensen daar gewoon niet.’
Wat ze wel vervelend vond, waren de stereotypes over het Midden-Oosten die hier rondgaan. Mensen denken op basis van wat ze in de media horen of zien dat ze je achtergrond kennen, zegt Hala. En hoewel veel van die dingen wel kloppen, laat ze liever andere aspecten van zichzelf zien. ‘Dat is het mooie aan in het buitenland zijn: dan kan dat ook. Ik kan mijn eigen imago bouwen, de persoon die ik wil zijn en waar ik van houd.’