Susanne Täuber wordt ontslagen
‘Als je nu zwijgt, heeft het systeem gewonnen’
Door Christien Boomsma
By Christien Boomsma
Christien Boomsma
Achtergrondcoördinator en wetenschapsredacteur Volledig bio » Background coordinator and science editor Full bio »Wat zíj verkeerd heeft gedaan? Susanne Täuber hoeft daar niet lang over na te denken. ‘Mijn fout is dat ik niet ben gaan liggen’, zegt ze. ‘En dat was natuurlijk wel het hele doel van deze oefening. Ik moest gaan liggen en zeggen: “Het spijt me enorm dat ik dit heb geschreven. Zelfs al klopt het. Zelfs al zitten we op bergen onderzoek dat dit aantoont.” Maar ik dacht: als dit jouw mening is, dan ben je onderdeel van het probleem en niet van de oplossing.’
Wat ze had geschreven was een artikel in een prestigieus wetenschappelijk vakblad: het Journal of Management Studies. Het artikel, dat verscheen op 30 mei 2019, had het proces van peerreview netjes doorstaan, maar het was wel een beetje anders dan gebruikelijk. Täuber gebruikte namelijk haar eigen ervaring als Rosalind Franklin Fellow bij de Faculteit Economie en Bedrijfskunde (FEB) voor een systeemkritiek, waarin ze liet zien hoe programma’s die bedoeld zijn om vrouwen vooruit te helpen, hen juist kunnen hinderen.
Laag ingeschaald
Ze beschreef hoe de excellente, internationale vrouwen waar het programma naar speurt, ondanks hun trackrecord ‘gewoon’ op het laagste niveau van universitair docent worden ingeschaald. Lager dan voor de hand ligt – vanwege hun sekse dus. Ze beschreef hoe die vrouwen vervolgens vaak snel bevorderd worden – vanwege dat trackrecord – en hoe dat scheve gezichten oplevert uit de omgeving die het ziet als voortrekken.
Je kunt je bijna afvragen of er niet een soort van draaiboek aan ten grondslag ligt
Hoe de leidinggevenden dat beeld vaak niet corrigeren, maar vervolgens wel de – in hun ogen oneerlijke – situatie corrigeren. Door RF Fellows minder PhD’s te geven dan hun mannelijke collega’s, bijvoorbeeld. Daarnaast vallen deze vrouwen buiten het old boys’ network, waarin de Nederlandse, vaak mannelijke collega’s elkaar de bal toespelen. Het gevolg is dat ze vertrekken en soms de wetenschap helemaal de rug toekeren.
Daar moeten we iets mee, betoogde Täuber. Faculteiten moeten erkennen hoe goedbedoelde politiek soms averechts werkt. Ze moeten nadenken over hoe dit soort mechanismen voorkomen kunnen worden.
Op het matje
Maar dat gebeurde niet. Tenminste, niet binnen haar eigen FEB. Daar werden haar leidinggevenden woedend en moest Täuber op het matje komen. ‘Omdat een deel van de inhoud van dit artikel beschouwd kan worden als ongepast en schadelijk voor de Universiteit, onze afdeling en specifieke leden van de afdeling, nemen we deze kwestie zeer serieus’, mailde haar leidinggevende aan de vakgroep. Een mail die was ondertekend door alle hoogleraren.
Een andere mail – van de decaan – ging naar de redactie van JMS. Het artikel had geen objectief bewijs, gaf hij aan. Het was beschuldigend, persoonlijk en had de werkrelatie geschaad.
En nu is Täuber, een drijvende kracht achter het rapport van de Young Academy Groningen (YAG) dat blootlegde hoe vrouwen te lijden hebben onder intimidatie aan de RUG, zelf slachtoffer geworden van het systeem. Op Internationale Vrouwendag kreeg ze te horen dat de rechter meegaat in de eis van de RUG om haar te ontslaan vanwege een ‘duurzaam verstoorde arbeidsrelatie’.
En hoewel de rechter ook stelt dat haar leidinggevenden een grote, ‘zo niet doorslaggevende’ rol speelden in de escalatie, door de manier waarop ze reageerden op het JMS-artikel, maakt dat uiteindelijk geen verschil. Täuber moet per 1 mei vertrekken.
Vage criteria
‘Toen we het YAG-rapport schreven had ik nooit kunnen bedenken dat ik zelf in zo’n situatie zou belanden’, zegt ze nu. ‘Maar als je erop terugkijkt, dan is alles wat in erin staat ook mij overkomen. Je kunt je bijna afvragen of er niet een soort van draaiboek aan ten grondslag ligt. Het is… interessant.’
Ook bij haar begon de ellende immers met vage criteria rond promoties. Ze ging na haar aanstelling als universitair docent (UD) 2 in 2013 naar UD1 in 2015. In datzelfde jaar werd ze universitair hoofddocent (UHD) 2. Drie jaar later – in 2018 – meende ze dat ze voldeed aan de criteria voor de volgende stap naar UHD1.
Elke keer kwamen ze met nieuwe eisen aanzetten
Maar haar leidinggevenden dachten daar anders over. ‘En elke keer dat ik liet zien dat ik wel voldeed aan de criteria, kwamen ze met nieuwe eisen aanzetten.’ Ze moest meer publiceren, ze moest publiceren in ‘hogere tijdschriften’.
Ook zij kreeg nul op het rekest toen ze een klacht indiende wegens ongelijke behandeling, omdat collega’s met eenzelfde staat van dienst wél gepromoveerd zouden zijn. En hoewel de faculteit stelt dat de afdeling HR onderzoek heeft gedaan en dat niets opleverde, gelooft Täuber daar niets van. ‘Onzin’, zegt ze. ‘Dat is gewoon een leugen. Ze hebben mij nooit medegedeeld dat er een onderzoek plaats zou vinden en mij ook nooit in kennis gesteld van de uitkomsten ervan.’
Maar ze legde zich erbij neer. ‘Ze vertellen je dat de juiste procedures zijn gevolgd en dat is het dan.’
Intimiderende gesprekken
Toen ze het JMS-artikel publiceerde, was dat de aanleiding voor allerlei intimiderende gesprekken en mails. Plotseling moest ze haar soft skills verbeteren om voor promotie in aanmerking te komen. Ze moest sorry zeggen voor de publicatie. En ze moest een coachingstraject volgen om haar communicatievaardigheden te verbeteren. Ook dat is een maatregel waar de slachtoffers uit het YAG-rapport gewag van maakten.
‘Ik dacht eerst nog: het is een misverstand. Ze hebben het niet begrepen. Ik kreeg immers ook steun van sommige collega’s, die zeiden: “Wat Susanne zegt, klopt gewoon”, en van andere faculteiten.’
Ze liet het stuk vertalen – misschien zorgde het Engels voor onduidelijkheid. Ze liet het artikel ook lezen door de vertrouwenspersoon wetenschappelijke integriteit, die oordeelde dat het stuk geen persoonlijke aanval was, maar een systeemkritiek. Maar het hielp allemaal niets.
En dat is niet oké, stelt ze. Ze snapt heus wel dat mensen zich aangevallen voelden. Zij maakten immers deel uit van het systeem. ‘Maar academische vrijheid houdt in dat je kritiek mag hebben op het systeem waarin je werkt. Als dat niet kan, dan moeten we misschien ophouden met pretenderen dat wij innovatief en grensverleggend bezig zijn. Diversiteit zorgt voor beter onderzoek en onderwijs, dat is keer op keer aangetoond.’
Academische vrijheid
Täuber stelt dat ze is beknot in haar academische vrijheid. Maar daar deed de rechter nadrukkelijk geen uitspraak over. Dat hoefde niet, stelde die, omdat het ontslag wordt verleend vanwege de verstoorde werkrelatie. En dat is iets waar beide partijen het over eens zijn.
Als jij melding maakt van een onveilige werkomgeving, ben je de pineut
Erg verontrustend, vindt Täuber. ‘Dan heb je dus precies dat scenario waar ik bang voor was: namelijk dat als jij melding maakt van ongewenst gedrag of een onveilige werkomgeving, je leidinggevende kan roepen dat je de arbeidsverhoudingen hebt verstoord. En dan ben je dus de pineut.’
Juist de beknotting van academische vrijheid vormde de kern van haar verdediging. Want hoe kunnen – met name sociale – wetenschappers nog veilig publiceren over controversiële onderwerpen? ‘Dan moet je iets bestuderen dat politiek onverdacht is en je vooral niet branden aan sociale rechtvaardigheid, ongelijkheid of inclusiviteit, omdat je anders riskeert dat je je baan verliest en je wetenschappelijke carrière ten einde is.’
Extra frustrerend: zelfs al geeft de rechtbank haar leidinggevenden bij FEB de schuld van de escalatie van het conflict, ze hoeven de gevolgen niet te dragen van hun handelingen. Het is Täuber die haar baan verliest.
Toch hoopt ze dat haar collega’s zich niet bang laten maken door wat haar nu is overkomen. ‘Ik hoop dat ze stug doorgaan’, zegt Täuber, ‘want als ze nu zwijgen en knikken, dan heeft het systeem bereikt wat het wilde. You burn one, you scare a thousand.’
Wat ze wel moeten doen? ‘Elkaar steunen, naar elkaar luisteren. En blijven vechten voor een rechtvaardiger en inclusief hoger onderwijs.’
Inmiddels heeft Täuber besloten in hoger beroep te gaan, mits ze een manier vindt om de juridische kosten te dragen. ‘Deze zaak is te belangrijk om dat niet te doen.’
Steunbetuigingen
Vanaf het moment dat bekend werd dat Susanne Täuber ontslagen dreigde te worden, wordt er geprotesteerd tegen de gang van zaken.
Tientallen collega’s en studenten bezochten de rechtszitting om haar te steunen. In de weken die volgden, startte op Twitter een campagne waarbij mensen een selfie plaatsten met de tekst #amInext.
Ook de demonstratie voor meer sociale veiligheid aan de RUG op 8 maart – Internationale Vrouwendag – stond in het teken van Täubers zaak. Vlak na haar speech kreeg Täuber te horen dat ze inderdaad ontslagen was.
Inmiddels doet een online petitie de ronde, waarin collegevoorzitter Jouke de Vries wordt opgeroepen Täuber haar baan terug te geven. ‘Een wetenschapper ontslaan die werk publiceert dat kritiek levert op machtige instituten, inclusief de universiteit zelf, zet een verontrustend precedent voor ons allemaal. Wij, de medewerkers en de studenten, zíjn de RUG, en we willen het niet laten gebeuren dat deze daad uit onze naam uitgevoerd wordt’, zeggen de schrijvers. ‘Het is onacceptabel dat als er een ‘verstoorde werkrelatie’ ontstaat binnen een afdeling, dat de kwetsbaarste persoon ontslagen wordt.’
De petitie is inmiddels al 2500 keer ondertekend door studenten en wetenschappers uit binnen- en buitenland.
Ik wil graag meebetalen aan de kosten voor juridische ondersteuning bij het hoger beroep. Zend me het banknummer waarop ik mijn bijdrage kan storten.
Ik mis in de reacties tot nu toe concrete verwijzingen naar het eigenlijke dossier. Daarin lees ik een aantal essentiële feiten tot aan de publicatie van het artikel. Binnen de RUG geldt een “Tenure Track”-programma voor jonge wetenschappers waar mw. Täuber in 2013 als Rosalind Franklin Fellow is ingestroomd. In dat programma gelden vaste richtlijnen voor promotietermijnen en aan mw. Täuber is per e-mail het aanbod gedaan om dat traject sneller te doorlopen. Daarbij is ze in juni 2015 volgens afspraak bevorderd tot UD1 en reeds per december 2015 tot UHD2, in plaats van december 2018 zoals eigenlijk afgesproken. Daarop heeft mw. Täuber in juni 2018 verzocht tot UHD1 bevorderd te worden, wat destijds is afgewezen op grond van het niet voldoen aan het gegeven CIP-advies bij haar promotie tot UHD2 en recente uitval door ziekte. Daarna zijn er diverse brieven en e-mails verstuurd alsook gesprekken gevoerd, waarbij mw. Täuber in september 2018 heeft aangevoerd dat een vrouwelijke collega wel promotie had gemaakt terwijl ze vergelijkbare of slechtere prestaties had, wat vervolgens is onderzocht en onjuist is verklaard. Daarop is mw. Täuber in het voorjaar van 2019 drie keer benaderd door haar leidinggevende om de promotie alsnog door te voeren omdat ze inmiddels aan de voorwaarden had voldaan. Ze is daarop niet ingegaan wegens drukte en vervolgens overgegaan tot publicatie van het artikel.
Uiteraard kan het feitenrelaas onvolledig en/of onjuist zijn, maar het is zoals eerder gesteld zeer uitgebreid en op basis ervan lijkt het door mw. Täuber geschetste beeld van een discriminerende cultuur onterecht. Haar artikel is weliswaar niet persoonlijk maar wel beschadigend voor de faculteit en universiteit als geheel. In zo’n geval zou ook ik het als leidinggevende moeilijk vinden om daarmee om te gaan. Of er vanuit de RUG in het vervolg grensoverschrijdend is gehandeld vind ik als onafhankelijke leek moeilijk in te schatten en mis ik ook in de uitspraak; hopelijk wordt dat uitgezocht in het hoger beroep. De enige werkbare oplossing lijkt mij – tenzij er op korte termijn alsnog een alternatieve functie beschikbaar komt – dat mw. Täuber haar originele functie blijft bekleden en de betrokken collega’s vertrekken, bijvoorbeeld doordat ze ontslagen worden op grond van mogelijk grensoverschrijdend handelen. De status quo behouden lijkt op basis van het dossier namelijk per definitie onhoudbaar.
“Täuber is per e-mail het aanbod gedaan om dat traject sneller te doorlopen”. Alleen als ze aan de criteria voldeed, geen cadeau, bovendien is Täuber Rosalind Franklin Fellow. Het programma belooft dat het gehele traject naar hoogleraar sneller doorlopen wordt. In plaats daarvan moest Täuber vechten voor een promotie ook al voldeed ze aan criteria voor die promotie zoals die in haar Tenure Track document vermeld waren. Het YAG rapport noemt vergelijkbare gevallen bij het RFF programma, een extern onderzoek naar dit gesubsidieerde programma lijkt hard nodig.
“wat vervolgens is onderzocht en onjuist is verklaard”. Onjuist verklaard door de Dean, op de hoorzitting is geen bewijs aangeleverd dat er een onderzoek heeft plaats gevonden. We moeten de man blijkbaar op zijn woord geloven.
“drie keer benaderd”? Täuber heeft moeten afdwingen dat de promotie met terugwerkende kracht is toegewezen (zie hoorzitting). Het citeren van onjuistheden die de rechter heeft overgenomen van de tegenpartij, maakt deze nog niet waar. Bovendien voldeed Täuber pas aan de extra (willekeurige) criteria die de professoren van HRM & OB voor haar specifiek hadden verzonnen nadat het JMS artikel gepubliceerd was.
“Täuber geschetste beeld van een discriminerende cultuur onterecht.“
Ik verwijs hierbij naar het FEB rapport uitgevoerd door een extern bureau dat het tegenovergestelde concludeert (zie Ukrant 2 en 9 Juni 2021). Tevens naar casus Sujatha de Poel (Ukrant 11 april en 31 mei 2017) die nepotisme vaststelde binnen FEB waar Täuber het, in haar JMS artikel, “informal hierarchies” en “influence peddling” noemt.
“als leidinggevende moeilijk vinden om daarmee om te gaan” Een leidinggevende die niet om kan gaan met kritiek is volledig ongeschikt om leiding te geven. Het is jammer dat bij de afdeling HRM & OB waar je expertise over leiderschap zou verwachten dat niet bekend is.
“tenzij er op korte termijn alsnog een alternatieve functie beschikbaar komt”. Was niet nodig: Täuber werkte bij letteren toen de professoren van HRM & OB (de afdeling waar ze al jaren niet meer was geweest) het nodig vonden om haar vast te grijpen en de RUG uit te gooien. Ze had gewoon bij letteren kunnen blijven.
U schrijft : ” Haar artikel is……beschadigend voor de faculteit en de universiteit als geheel .” Dat mag u vinden, maar dat is niet een vaststelling van een objectieve stand van zaken. Ik heb al eerder mijn mening gegeven, en heel in het kort komt die neer op het volgende : te veel mensen binnen de universiteit hebben in deze zaak te lange tenen, en leven niet voldoende voor, dat men binnen een universiteit ook grootmoedig met kritiek moet omgaan. Dat probeert de staf haar studenten in elk geval bij te brengen, en het kan geen kwaad, dat die zich ook zelf houdt aan deze wijsheid.
@Johannes Willem Nieuwenhuis @CheapGoat
Dat haar artikel beschadigend is voor de universiteit lijkt me evident, maar dat kan ook gezegd worden van alle commotie eromheen zoals @CheapGoat reeds stelde. Eigenlijk zijn soort zaken altijd beschadigend voor de aangeklaagde partij. Dat is een probleem wanneer een aanklacht onterecht is (waarbij je kunt spreken van smaad en laster) en dat is wat mij betreft reden om niet blij te zijn met zo’n aanklacht.
Echter, nu ik de extra informatie heb gelezen die @CheapGoat heeft aangedragen is het voor mij duidelijk dat er van smaad en laster beslist geen sprake is, waardoor ik enkel kan hopen op een fair hoger beroep voor mw. Täuber, waarbij de rechter hopelijk ook het FEB-rapport en de casus Sujatha de Poel meeneemt in haar overweging. De status quo behouden lijkt me desalniettemin onhoudbaar en bij mijn weten heeft een organisatie geen oneindige inspanningsverplichting tot herplaatsing, dus wellicht is een ruime schadevergoeding voor mw. Täuber het meest realistische?
Rectificatie: ontslag van de betrokken collega’s in plaats van mw. Täuber zou natuurlijk een duidelijker signaal zijn, maar dan moet ook nog maar bezien worden of ze met de vervangende collega’s wel botert.
Ik kan inhoudelijk niet veel zeggen over deze zaak en stel mijn oordeel daarom liefst zoveel mogelijk uit en probeer een ‘open mind” te houden in deze. Ook omdat ik wetenschappelijk onvoldoende in huis heb om e.e.a. op waarde te schatten, maar denk ben dat het goed is om argumenten van beide kanten te bekijken alvorens je mening klaar te hebben.
Maar als ik het stuk en de commentaren hieronder lees valt mij wel op dat, ook al zou het stuk van Mw. Tauber wetenschappelijk ver onder de maat zijn dan nog zou kritiek toch geen reden mogen zijn voor ontslag lijkt me, zelfs al zou je met je kritiek ongelijk hebben. Het argument ‘een verstoorde arbeidsrelatie’ wordt in alle sectoren regelmatig in Nederland aangevoerd om werknemers te kunnen ontslaan en wellicht stond de rechter er ook formeel in. Dan trek je immers als werknemer meestal aan het kortste eind.
Opvallend is, als je het hebt over het mechanisme van gender-issues en harrasment, ongelijke behandeling etc. is bijvoorbeeld dat Mevr. Kaag van D66 vorige week nog in een praatprogramma over dit onderwerp zij dat ‘er nog een lange weg te gaan is’. Dit terwijl zij eerder beloofd had dit soort zaken een speerpunt te willen maken en voor meer openheid en transparatie te staan er bij haar partij vorig jaar nog was er een dergelijk schandaal was waarbij, onder haar verantwoordelijkheid getracht is dit verhaal onder het tapijt te vegen en het slachtoffer haar biezen kon pakken. Dus dit mechanisme komt overal voor.
Ik vraag me af of de hoogleraren die Täuber voor het gerecht hebben gebracht blij zijn met het behaalde resultaat. Ze wouden bereiken dat Täuber ophield kritisch te zijn. Ze bleef echter onverminderd doorgaan met kritisch publiceren. Dan maar ontslag, maar dat zorgt nu juist voor veel meer aandacht. Het JMS artikel is nu vele duizenden keren gelezen, inmiddels is het vertaald in meerdere talen. Er is een petitie met meer dan 3000 handtekeningen, er komt een hoger beroep, er is vandaag een crowdfunding gestart en hopelijk blijft ze schrijven over deze belangrijke onderwerpen. Geen goede marketing voor FEB, geen toonbeeld van leiderschap en zeker geen creatieve oplossing.
@CheapGoat,
100% agree! Absolutely fantastic what Susanne has achieved and may she go from strength to strength!!
Ik (“witte man”) begon toevallig in hetzelfde jaar en op hetzelfde niveau als Täuber. Zo mooie mogelijkheden om mijn onderzoekslijn te ontwikkelen als zij kreeg ik van de RUG niet. Ik zou met haar graag eens een gesprek over discriminatie voeren.
Nederland heb ik weer verlaten.
Ik had op dit verhaal een serieuze reactie geschreven, maar tot mijn stomme verbazing is die verwijderd. Ben ik soms op lange tenen gaan staan?
excuus, nu popt mijn reactie naar voren!
Ik zou als reviewer het verhaal van mevrouw Täuber niet hebben geaccepteerd, omdat het geen wetenschappelijk verhaal is. Maar ik heb tijdens mijn carrière wel vaker werk gezien in zogenaamde toptijdschriften, waar de FEB nog steeds verliefd op is, die naar mijn mening de review procedure niet hadden moeten passeren. Maar, dat geschreven hebbende, ik begrijp volstrekt niet, dat haar leidinggevenden zulke lange tenen hebben, want, wat mevrouw Täuber schrijft is van belang en doet er toe. Haar verhaal had ook aanleiding kunnen zijn voor een themadag rond haar verhaal. Ja, ze is kritisch, maar niet onheus of oneerlijk. Ik lees alleen maar eerlijke intenties, en haar artikel zou op veel universiteiten een gesprek kunnen bevorderen.
Ik hoop, dat mevrouw Täuber een plek vindt, waar mensen minder snel overtuigd zijn van hun eigen gelijk! En, als uitsmijter, haar verhaal toont misschien ook wel aan, dat Groningen toch nog niet het Harvard aan het Reitdiep is.
En de reviewers van het onderhavige tijdschrift verdienen ook een serieuze nascholing!
Helaas is gelijke behandeling vermoedelijk overal een utopie. Beginnende aan mijn loopbaanontwikkeling en inhaalslagen op participatiegebied van andere groepen voelde in de praktijk niet als gelijke behandeling. Ik hoop dat er snel een passende uitdaging op jouw pad komt.
Nou… misschien zal ze de volgende keer dat ze besluit een pamflet te schrijven waarin ze haar werkgever en een heel land besmeurt, eerst wat geloofwaardig bewijsmateriaal verzamelen om haar beweringen te staven. Ik raad iedereen aan om de uitspraak van de rechter over deze zaak te lezen: Susanne heeft de afgelopen jaren meerdere keren te horen gekregen dat haar onderzoek matig was, zowel kwantitatief als kwalitatief (geen slachtoffer hier, slechts een middelmatige onderzoeker). En toen klaagde ze dat een andere vrouwelijke onderzoeker vóór haar was gepromoveerd! Leuke meid om mee te werken…
De uitspraak van de kantonrechter werd op 9 maart, niet 8 maart (wereldvrouwendag) gepubliceerd. Maar belangrijker: heeft de UKrant redactie die nog steeds niet gelezen?
Ik heb over deze zaak inhoudelijk geen sterke mening. Maar volgens de feiten die in de uitspraak in maar liefst 59 alinea(!) zijn vastgesteld begon het conflict tussen de partijen al lang voor de publicatie van dat artikel. Ik heb de indruk dat de UKrant haar lezers in deze zaak vanaf het begin verkeerd informeert.
En nog een fout: in de uitspraak staat letterlijk dat mw. Täuber de RUG of de Faculteit voor hun rol in deze zaak misschien aansprakelijk kan stellen (bijv. schadevergoeding), maar dat de rechter daar niet over beslist omdat mw. Täuber cq. haar advocaat dat niet heeft verzocht.
Hoe dan ook, als zij in hoger beroep gaat, dan wens ik haar een faire procedure.
Helemaal mee eens. Het is een betreurenswaardige zaak, maar de uitspraak van de rechter en het feitenrelaas bevatten genoeg informatie op grond waarvan veel uitspraken uit dit interview genuanceerd zouden moeten worden. Maar die “vervolgvragen” zijn kennelijk door de interviewer niet gesteld. De Ukrant lijkt hier partij te kiezen en dat is wel jammer. Het feit dat studenten en collega’s het voor Taüber opnemen doet niet direct inhoudelijk ter zake (al is het natuurlijk wel een nieuwsfeit dat gerapporteerd moet worden). Twittercampagnes zijn er genoeg en voor de meest uiteenlopende zaken. Het had de Ukrant gesierd als ze te rade was gegaan bij het rechtbankverslag.
Ik ga ervan uit dat de Ukrant over meer materiaal beschikt dan de meeste lezers. Dat de (door FEB niet onderzochte) melding van ongelijke behandeling de kiem van het conflict was staat in de uitspraak. Echter uit de hoorzitting bleek dat Täuber zich daarbij had neergelegd en zich heeft ingezet om aan de extra criteria (waar niemand anders aan hoefde te voldoen) te voldoen. Nog geen conflict dus. De bom barstte pas in alle heftigheid meteen na publicatie van het JMS artikel. Ook dat blijkt uit de uitspraak.
Uit niets blijkt dat de interviewer de broodnodige kritische vragen heeft gesteld. Jij beweert dat de Ukrant meer informatie heeft dan de meeste lezers (althans, je zegt daarvan uit te gaan), maar dat blijkt niet dit uit dit artikel. Op grond van de informatie die de (daartoe gemotiveerde) lezer wèl kan achterhalen blijkt dat er nogal wat voor de hand liggende kritische vragen niet gesteld zijn (of dat de antwoorden daarop niet in het artikel terecht zijn gekomen). En dat had omwille van evenwichtige journalistiek wel gemoeten. De Ukrant kiest, net als jij, partij. Jij mag dat, maar je bent dan ook niet de Ukrant. Er is getuige het feitenrelaas overigens niet gebleken dat Taüber aan criteria onderworpen werd waarvan anderen verschoond zijn gebleven, zoals jij in je reactie beweert. Ik gun Taüber het allerbeste en hoop dat ze ooit nog de door haar zo zeer felbegeerde hoogleraarstitel zal mogen voeren, maar gezien het feitenrelaas zou ik hoger beroep uit mijn hoofd laten.
@CheapGoat, misschien accepteer je een advies van een wetenschapsfilosoof: de feiten waar de Groningse rechter in de uitspraak naar verwijst zijn openbaar toegankelijk en kunnen worden getoetst (stukken, getuigenverklaringen). Er is niet voor niets zoiets als de openbaarheid/transparantie van het recht.
De “feiten” waar jij nu naar verwijst zijn ijdele hoop. Trouwens verwijzen ook goede journalisten doorgaans naar hun bronnen – het geheimhouden daarvan is meer het werk van inlichtingendiensten.
Willen we neutraal journalisme of willen we activisme? En nogmaals: ik wens mw. Täuber een faire procedure.
Waar iedereen die wilt promoveren moet voldoen*
Je grijpt aan het verkeerde eind, zij eiste positieve discriminatie en werd gelijk behandeld. Daar was ze het niet mee eens en probeert nu via de media zieltjes te winnen.
Dit werkt omdat sociale veiligheid en gelijkheid terecht veel in opspraak komt. Iedereen heeft recht op een veilige werkomgeving en gelijke behandeling.
Het is merkwaardig om te zien dat zoveel mensen niet door hebben dat mevrouw Tauber juist de onveilige factor was op haar werkvloer. Als je net als iedereen moet voldoen aan bepaalde voorwaarden voor promotie, die promotie nog niet krijgt omdat je niet aan die voorwaarden voldoet, vervolgens alleen maar ruzie maakt en als kers op de taart een stuk schrijft over collega’s zonder hun toestemming, dan zou ik mij als sociale veiligheidsonderzoeker toch even drie keer achter mijn oren krabben en aan zelfreflectie doen.
Mijn reactie is niet bedoeld als aanval op de mensen die haar steunen, de meeste die dat doen staan er voor de juiste redenen, namelijk de sociale veiligheid en gelijkheid voor iedereen. Helaas leest niet iedereen de uitspraak van de rechter, wat op zijn plaats ook weer lastig is voor niet jursten. Maar als iedereen dit wel had gedaan, dan waren ze op 8 maart voor alle dappere vrouwen gekomen die daar hebben gesproken, maar hadden ze mevrouw Tauber geen podium gegeven.
PS: Bij mijn laatste opmerking moet ik natuurlijk ook toegeven dat niemand haar dit podium heeft gegeven, die heeft zij zich zelf toegeëigend. Want o wee als je nee tegen haar durft te zeggen…
Susanne Täuber’s research and the unfortunate case of her firing resurface difficult things to look at. As comfortable as it might seem to be to look away from all that and hope that by getting rid of Susanne Täuber, the problems will disappear, discriminating structures ARE in place at RUG, harassment and academic bullying DO happen and her firing does reveal that – beyond whether one agrees or disagrees with the arguments she makes in her research – there is no room for critiquing the system. Susanne Täuber’s case is not an isolated ‘personal case’, nor is it simply a situation where ‘there must be another side to the story, one that could possibly ever justify her firing and wherein her critiquing of the system must all be wrong.’ Susanne Täuber’s case points at endemic, systemic and structural abuses of power at RUG, abuses that go unchecked and remain enabled.
Looking for another side to this story means looking for reasons to look away, to stay silent and not sweat over whether one does the right thing or not. ‘Staying silent about violence is violence’ to quote from Sara Ahmed’s latest book. Looking for another side to this story is looking for all the ways in which one might give oneself permission to reproduce violence and be at peace with it.
Those in the higher and the highest management positions at the university have the chance to start working towards making a difference and prioritise the social safety of their employees. They can make a first step towards that by righting the wrongs that have already been done and start by re-instating Susanne Täuber in her job.
Full professors across the university, who have already the power and the protection within the institution, should be signing the petition to reinstate Susanne Tauber at RUG.
Seeing people on temporary contracts who have got everything to lose sign the petition fills me with admiration and gratitude.
Het verwondert mij dat persoonlijke beschouwingen als deze worden gepubliceerd in een “prestigieus wetenschappelijk vakblad” en vervolgens door het wetenschappelijk systeem worden gelijkgeschaald aan peer-reviewed artikelen over gedegen wetenschappelijk onderzoek. Dit artikel is opgenomen in de serie “JMS Says”, heeft niet het gebruikelijke peer-review proces ondergaan en heeft toch vooral veel weg van een boos ingezonden stuk in de krant. Er is geen literatuurstudie, geen onderzoek, geen validatie, etc.
Echter telt het wel als publicatie in een toptijdschrift, waarmee je onder objectieve criteria aan je onderzoeksverwachtingen kan voldoen. Zou een lid van een carrièrecommissie daadwerkelijk alle opgevoerde publicaties bekijken om te concluderen dat dit topartikel eigenlijk helemaal geen wetenschappelijk stuk is, maar een persoonlijk betoog à la FEBlog?
Het is een van de voorbeelden die blootleggen dat wetenschappelijk promotie maken vooral op storytelling en creativiteit aankomt. Objectief beoordelen is een utopie, maar doe je het expliciet subjectief (“Erkennen en Waarderen”), dan speel je het met meerdere maten meten dat mevr. Taüber ook beschrijft in haar stuk, juist in de hand. Zoals de Duitsers zouden zeggen: ein Teufelskreis, en wel eentje die breder is dan alleen de genderkwestie op universiteiten (zowel breder dan gender als breder dan universiteiten).
Misschien moeten we na het behalen van het doctoraat maar gewoon een lange salarisschaal maken, geen carrièrestappen meer, maar gewoon iedereen elk jaar een trede erbij. Scheelt veel tijd en ergernis en de vermeende vriendjespolitiek is dan in ieder geval na de aanstelling niet meer mogelijk.
If you can’t understand the essay for what it is, maybe you are taking it too personal? I hope you can leave the science wars to its place in the past (the 90s) and arrive in the epistemological present.
Do you consider the essay to be an academic piece? I think there’s a legitimate argument to be made that an employee should not be fired for publishing a story about their work experiences, but the focus on this piece being academic and therefore worthy of extra protection seems contrived.
Academic? That was nothing more than a bitter pamphlet. I cannot imagine anyone in Academia considering that piece In JMS as research.
Why don’t we let the academic journals set the norm when it comes to academic research. JMS has an excellent reputation, and they are clearly not as narrow minded as some when it comes to the definition of contributions to science. If you disagree with their criteria, I suggest you send your complaints to the journal itself.
As we say in academia, there are journals…and there are “journals”. Clearly JMS is on the soft side of science. No serious journal will ever accept claims without any decent level of evidence. Her claims have the robustness of the tantrum of a spoiled teenager.