Student en ondernemer

De ondernemers van Flocker bijeen. Van links naar rechts: Reinard van Dalen, Freya Liemburg en Stijn Eikelboom.

Veel bedrijven hebben een website, maar zijn online nauwelijks actief. De site is verouderd, er wordt niets aan sociale media gedaan of kennis van hosting en domeinnamen ontbreekt. De startup Flocker wil een totaalpakket bieden om al die digitale zorgen in een klap weg te nemen.

Het idee was er al in december 2016, net als het logo en de huisstijl. Maar Reinard van Dalen, Freya Liemburg en Stijn Eikelboom hadden het nog veel te druk met studies, stages en verenigingsactiviteiten.

Afgelopen zomervakantie was er eindelijk tijd. Flocker registreerde zich bij de Kamer van Koophandel en presenteerde in juli de eigen website. De eerste klus was al gauw binnen; de drie maakten via Humanitas een website voor een Syrische vluchteling met een cateringbedrijf. Volgens Reinard was dat echt het begin. ‘We werkten heel fijn samen. We wilden meteen de volgende website maken.’

Via hun eigen kennissenkring kwamen andere projecten binnen. Om naam te maken en een portfolio op te bouwen, concurreerden ze eerst op prijs. Vervolgens besloten ze om te ‘herpositioneren’. Nu richt Flocker zich op een hoger segment dat bestaat uit bedrijven die weer aan andere bedrijven leveren. ‘We weten dat we kwaliteit leveren en zijn klaar voor de volgende stap’, stelt Stijn zelfverzekerd.

Omdat je er zo middenin zit, zie je weleens iets over het hoofd

Het drietal kent elkaar al jaren en hanteert een duidelijk taakverdeling. Stijn programmeert, Reinard bepaalt het design en Freya doet de marketing en de verkoop. Maar omdat ze alle drie begrijpen waar ze mee bezig zijn, vullen ze elkaar ook aan. ‘We weten waar we goed in zijn en bundelen onze krachten’, stelt Freya.

Nu het collegejaar weer begonnen is, is de druk wel flink opgelopen. Als alles samenvalt – afspraken, deadlines, tentamens – is dat lastig. Al vallen ze sinds kort wel onder de topondernemersverklaring van de RUG, waardoor ze sommige colleges en tentamens mogen verplaatsen of overslaan.

Van die regeling heeft het drietal nog geen gebruik gemaakt. De studie gaat bij hen zelfs voor. ‘Het bedrijf blijft een risico’, meent Stijn. ‘Daarom zetten we daar nu nog niet volledig op in. De studie houdt je met beide benen op de grond en levert kennis op die we vervolgens weer in het bedrijf kunnen stoppen.’

Het gaat Flocker voor de wind. De klussen stromen binnen en de klanten worden steeds groter. Toch blijven ze voorzichtig, want veel start-ups komen in de problemen. ‘Je denkt bijna, wanneer komt de klap. Het is haast te mooi om waar te zijn’, zegt Reinard. ‘Misschien moeten we dat afkloppen’, zegt Freya. ‘Ik heb in ieder geval nog nooit met tegenzin voor het bedrijf gewerkt. Ik denk dat we het heel goed doen.’

Flocker doet mee aan VentureLab om scherp te blijven en de koers voor de toekomst te bepalen. ‘Omdat je er zo middenin zit, zie je weleens iets over het hoofd. We hopen op nieuwe manieren naar ons bedrijf te leren kijken’, zegt Stijn.

Over een jaar studeren Reinard, Stijn en Freya nog steeds. Ze hopen dan minstens twee echt grote klanten te hebben binnengehaald. Ze willen langzaam doorgroeien en kwaliteit blijven leveren. De droom? Reinard: ‘Om na onze studie fulltime met het bedrijf bezig te zijn en van de inkomsten te kunnen leven.’

De studenten van IVWear op het plein van het Harmoniegebouw. Van links naar rechts: Melcher Frankema, Niels Weijermars en Max Heintzen.

Voor patiënten is het belangrijk om na een operatie snel weer op de been te zijn. Beweging bevordert herstel. Maar wat als je aan het infuus zit? De ondernemers van IVWear bedachten een draagbaar infuussysteem om de mobiliteit van de patiënt vergroten.

Het idee kwam van hoogleraar biomedische technologie Bart Verkerke. Hij tipte het University of Groningen Centre of Entrepreneurship (UGCE), waar Max Heintzen en Melcher Frankema een cursus volgden. Ideaal voor een geneeskundestudent en zijn maatje van rechten. ‘Echt een tof idee. Daar konden we wel wat mee.’

Verkerke koppelde hen later nog aan Niels Weijermars en het team van IVWear was compleet. Niels maakte de draagbare infuuszak in de vorm van een heuptas en beheert de techniek. Melcher doet de bedrijfsvoering en Max heeft de praktijkkennis van medische hulpmiddelen.

Je besteedt heel veel tijd aan iets waarvan niemand weet of het lukt

In maart wonnen de drie het VentureLab Weekend, een competitie voor jonge ondernemingen. In juni was het weer raak. Ze sleepten de Sustainable Healthcare Challenge voor jong ondernemerschap in de zorg binnen. ‘Door de prijzen en de lof werd het steeds serieuzer’, zegt Max. ‘Eerst waren de besprekingen ’s avonds met een biertje, later werden het vergaderingen in de ochtend met koffie.’

De uitkomsten van de eerste labtests zijn positief. Ook revalidatieartsen zijn enthousiast en het eerste prototype wordt over een paar weken door echte patiënten op niet-invasieve wijze getest; dat wil zeggen dat er nog geen apparatuur het lichaam binnendringt. ‘Dat is spannend. De uitkomsten van die tests gaan heel belangrijk zijn’, zegt Niels.

Voor echte trials, waarbij wel invasief wordt getest, moet het product aan allerlei extra eisen voldoen en volledig gecertificeerd zijn. ‘Zo ver zijn we nog niet’, stelt Melcher vast. ‘Daar gaat nog heel veel tijd en geld inzitten.’

Een deel van dat geld kunnen ze echter binnenkort winnen. IVWear is een van de drie kanshebbers op de Medische Inspirator, een aanmoedigingsprijs van de Nederlandse organisatie voor gezondheidsonderzoek en zorginnovatie (ZonMw). Dat kan zo maar 75.000 euro opleveren. ‘Iedereen kan binnenkort op ons stemmen. Het zou ons product een gigantische boost geven’, glundert Melcher.

De studenten hebben alvast octrooi aangevraagd om hun uitvinding te beschermen. Dat zou de kans dat IVWear inderdaad geld gaat opleveren enorm vergroten.

Max, Melcher en Niels combineren hun bedrijf met een enigszins vertraagde studie, ander werk en een sociaal leven – en dan hebben ze ook nog alle drie een vriendin. Dat is soms lastig. ‘Je besteedt heel veel tijd aan iets waarvan niemand weet of het lukt’, zegt Niels. ‘Maar we doen het met volle overtuiging.’

Ze hopen dat IVWear over een jaar nog bestaat en dat ze nog met z’n drieën zijn. Maar eerst moet de infuustas technisch beter, moeten ze het bedrijf klaarstomen voor de markt én strategische partners binnenhalen.

Mochten ze de subsidie niet winnen en het octrooi niet krijgen, dan is het allemaal geen verspilde moeite. ‘Het heeft ons al vriendschappen, veel ervaring en een enorm netwerk opgeleverd’, zegt Max. Melcher sluit zich daarbij aan: ‘Het is als een achtbaan waarvan je denkt dat je de vetste looping hebt gehad, maar dan komt er weer een vettere.’

De ondernemers van Envitron in hun eigen container. Van links naar rechts: Reinder Schuil, Thijs de Jonge en Marro Mijnans.

Zo’n drie jaar geleden had Niels Tammeling een grote wens; rond de wereld zeilen in een zelfvoorzienende boot, aangedreven door de kracht van zon, wind en water. Daarvoor zocht hij een systeem dat inzicht gaf in de hoeveelheid energie die hij opwekte en verbruikte. Het zou handig zijn om te weten hoe lang hij vooruit kon met de opslagcapaciteit van zijn accu. Zoiets was er niet, maar dankzij het idee van Niels nu wel. Hij zeilt op dit moment de wereld rond met een innovatief apparaat: de Envi.base.

Niels schakelde zijn vriend Thijs de Jonge in die een prototype voor het energiemeetsysteem ontwikkelde. Ook Jacco Koning kwam aan boord; hij schreef software voor het uitlezen van de gegevens. Ervaring met het opzetten van een bedrijf hadden ze niet en dus haalden ze Marro Mijnans binnen als directeur en Reinder Schuil voor verkoop en marketing.

Een belangrijk omslagpunt voor Envitron was de deelname aan VentureLab. ‘Daarvoor hadden we de wildste ideeeën’, stelt Marro vast. ‘Daarna hadden we een gefocust plan en konden we aan de slag met de vertaling naar de markt.’ Envitron won inmiddels het acceleratieprogramma Startup Fast Track van de Energy Academy Europe en ontving twee subsidies: ruim 23.000 euro van de Versneller Innovatieve Ambitie (VIA) en ongeveer 13.000 euro van de Mkb-innovatiestimulering Regio en Topsectoren (MIT).

Als er een tijd is om het te proberen, is het nu

Sinds juni hebben de studenten een eigen kantoor op het EnTranCe-terrein op het Zernikecomplex. Daar ontwikkelen ze de Envi.base verder door. ‘Hij leek eerst nog op een schoenendoos, maar is binnenkort een gelikte box’, vertelt Thijs. Hij moet in 2018 duurzame energie kunnen meten, in 2019 energie kunnen aansturen en in 2020 ook nog verdelen. Begin 2018 gaat hun vinding in de verkoop. Dat kan nu nog niet – er zijn nog allerlei licenties nodig.

Het apparaat zet energiestromen als gas en elektriciteit om in grafieken op een scherm. ‘Het is een gigantisch complex systeem’, zegt Marro. ‘Maar het komt erop neer dat we er precies mee kunnen zien wat er allemaal aan energie door een schip of gebouw trekt.’

De jongens denken dat bedrijven met de Envi.base hun energieverbruik efficiënter kunnen maken. Dat is goed voor het milieu en ook voor de portemonnee. Zo bleek bij metingen bij een lichtreclamebedrijf het verbruik ‘s nachts veel hoger dan overdag. De boosdoener was de verlichting op de gevel. Die gaat nu van middernacht tot vijf uur ’s ochtends uit, wat een besparing van 3.500 euro per jaar oplevert. ‘Die ondernemer was eerst heel sceptisch’, vertelt Reinder. ‘Nu is hij ons dankbaar.’

Van doel drie, de verdeling van energie, willen de jongens van Envitron van het EnTranCe-terrein een ‘microgrid’ maken. Daarbij wordt duurzame energie opgewekt, verbruikt en opgeslagen, en bij overcapaciteit verkocht of gedeeld. Zo wordt het terrein klimaatneutraal en onafhankelijk van het gecentraliseerde energienetwerk. ‘Een enorme klus’, zegt Marro. ‘Als het lukt, ben ik daar heel trots op.’

Marro vindt zijn bijdrage aan de energietransitie belangrijker dan het geld. ‘Het moet radicaal anders met energie. Dat is een keiharde noodzaak. Het gaat ons niet alleen om de innovatie van het product, maar ook om de innovatie van het systeem.’

Over een jaar hopen ze het energieneutrale ‘microgrid’ te hebben gerealiseerd en de energiestromen van een aantal grote bedrijven te hebben verbeterd. Deze week heeft Envitron nog een afspraak met een potentiële landelijke klant en een investeerder. ‘Het kan hard gaan’, denkt Marro. ‘Als er een tijd is om het te proberen, is het nu. We zijn jong en hebben niets te verliezen.’

Engels