‘Iedere verandering is een verslechtering, zelfs een verbetering’, schreef de dichter J.C. Bloem ooit en meestal ben ik het daar wel mee eens. Het gebruik van een Powerpointpresentatie in de colleges is echter een verandering die ik dan toch als verbetering zou willen typeren.
Jarenlang moest ik voor een lezing of college op pad met een stapel sheets, waarmee ik dan stond te prutsen bij een overheadprojector: ontbrekende sheets, verkeerde volgorde, op de kop of scheef geprojecteerd, slechte kwaliteit, enzovoort. Een heel gedoe, dat tijdens een college ongeveer tachtig procent van mijn werkgeheugen in beslag nam, met alle gevolgen van dien. Na afloop veegde ik ze bij elkaar en raakten ze zoek in de chaos van mijn bureau.
Dat behoorde met Powerpoint in een keer tot het verleden. Al snel had ik het onder de knie. Ik kreeg er zelfs aardigheid in ze in elkaar te fröbelen, met mooie plaatjes, cartoons, filmfragmentjes en een vormgeving die – tenminste in mijn ogen – paste bij het onderwerp.
De RUG wil graag dat we allemaal hetzelfde format voor onze presentaties gebruiken, maar ik vrees dat mijn corporate identity niet sterk genoeg ontwikkeld is, want ik wil daar niet aan. Ik laat me ook niet graag iets voorschrijven en zo knutsel ik dus lekker verder aan mijn presentaties.
Ik heb in de loop der jaren al heel wat veranderd aan de vormgeving en zie nu ook wel dat mijn eerste pogingen nogal amateuristisch waren. Maar ik vergeef me zelf altijd veel.
Lang heb ik gezocht naar een geschikt lettertype. De laatste tijd meende ik dat gevonden te hebben en gebruik ik comic sans. Een lettertype met een opgeruimd karakter, niet streng, maar ook niet te frivool, met de associatie van een handschrift, maar zonder dat het ten koste gaat van de leesbaarheid. Ik was er wel content mee.
Nu las ik in de NRC dat het Vaticaan op haar website ook gebruik maakt van comic sans en de krant maakt er gehakt van. ‘Oh, comic sans, iedereen haat je …’, openen ze hun internetartikel (pesterig in comic sans geschreven). Niemand gebruikt het, constateren ze, behalve het Vaticaan. En ik dus! Ik realiseer me dat dat erg gênant is.
Er zijn maar een paar redenen waarom je in het uiterste geval comic sans zou mogen gebruiken, aldus de krant: ‘Je doelgroep is onder de elf jaar; je werkt aan een strip; je doelgroep is dyslectisch’. Ik begrijp nu waarom het Vaticaan voor comic sans kiest (doelgroep is onder de elf jaar), maar ik zal misschien toch uit moeten kijken naar een ander lettertype (of is dat sneu voor onze dyslectische studenten?).
Hoe dan ook, ooit las ik in een evaluatie van een van mijn colleges dat iemand mijn Powerpointpresentatie wat kinderachtig vond. Ik begreep dat destijds niet, maar nu dus wel.
Sorry, of zoals ze dat in het Vaticaan zo treffend zeggen: mea culpa.
Gerrit Breeuwsma is docent psychologie
Foto Reyer Boxem