Rondkijken in het Rölinggebouw
Rechten gaat op zichzelf wonen
Pal achter het ijzeren hek, waar je vroeger voor sluitingstijd je fiets moest weghalen omdat je er anders pas de volgende dag weer bij kon, blokkeert de onderkant van een gigantische bouwkraan de doorgang naar het Rölinggebouw, de voormalige openbare bibliotheek in de Oude Boteringestraat.
De zijdeur van het voormalige leescafé Belcampo is nu de toegang. De gezellige muurteksten zijn er nog, maar verder is het een soort bouwkeet, met plattegronden aan de muur, schema’s op een paar schermen, koffiekopjes op een lange tafel, dozen vol technische spullen en een vloer die smeekt om een dweil.
De ingrijpende verbouwing van de oude bieb is nodig om er de huiskamer van de Faculteit Rechtsgeleerdheid van te maken. Nu zit rechten nog samen met letteren op diverse plekken van het Harmoniecomplex, maar ook in allerlei andere panden. ‘Alle kinderen die zijn uitgevlogen, komen nu weer terug onder moeders vleugels’, grapt projectleider Ingeborg Hollak van de vastgoedorganisatie van de RUG.
Alle kinderen komen weer terug onder moeders vleugels
‘Of je kan zeggen dat rechten op zichzelf gaat wonen’, lacht Hanneke van den Berg, portefeuillehouder middelen van de faculteit. Voor de veiligheid worden we tijdens deze rondleiding begeleid door Lisette Barels van bouwbedrijf Visser en Smit Bouw en zijn we getooid met witte helm, geel hesje en werkschoenen.
Bibliotheek
Er wordt nog volop gebouwd. Overal liggen bouwmaterialen, hier en daar vliegen wat vonken van een slijptol, en op een paar plekken hangt de geur van laswerk. Afzetlinten moeten zorgen dat we niet komen waar de inrichting gestript wordt.
Anders dan veel medewerkers en oudere studenten heeft Van den Berg geen herinneringen aan het donkergroen en mosterdgeel dat hier en daar nog op de muren zit. Toen ze hier studeerde, werd de bibliotheek net gebouwd, en ze kwam pas terug toen de bieb al verhuisd was naar het Forum. Maar zelfs voor wie er kind aan huis was is er weinig herkenbaars meer te zien: op de plek waar je vroeger gereserveerde boeken ophaalde en inleverde zit nu bijvoorbeeld een groot gat, voor een brede trap naar het souterrain.
Links van die trap is nog een gat gezaagd, maar dan in het plafond. En in het plafond erboven nog een, en zo gaat het door tot de bovenste verdieping aan toe. Die vermindering aan vloeroppervlakte levert gek genoeg juist meer kantoorruimte op, legt Hollak uit. Arboregels schrijven namelijk voor dat een werkplek daglicht moet hebben en dat is er nu veel meer, want in de nieuwe muren van de patio zijn grote ramen geplaatst.
Overlegruimtes
De grote bibliotheekzalen van weleer zijn daardoor in feite twee gangen. Een met één rij kantoren en een met aan beide zijden kantoren, plus wat overleg- en belruimtes. Aan het eind komen de gangen weer samen in een lounge. Want er moet ook ontspannen en ontmoet worden, doceert Van den Berg.
De oude dakbekleding moest er stukje voor stukje afgebikt worden
Die kleine overleg- en belruimtes zijn nodig voor privacy en rust, want eenpersoonskamers zijn in het nieuwe onderkomen een zeldzaamheid. De faculteit mag dan op zichzelf gaan wonen, maar het personeel moet gaan hokken, met twee, drie of vier personen op een kamer. En dat ondanks de extra verdieping op het pand.
Het gebouw is zelfs alweer te klein geworden, doordat er zestig nieuwe medewerkers zijn gekomen – een paar maanden geleden meldde het faculteitsbestuur nog trots in de faculteitsraad dat er hierdoor minder dan veertig studenten zijn op elke medewerker. Maar uitvliegen naar andere panden is dus nog steeds nodig.
Er moet ook nog een groot nieuw onderwijsgebouw komen voor de grote faculteiten in de binnenstad, maar waar is nog de vraag, zegt Hollak. ‘Dat hangt ervan af wat we precies met de Harmonie gaan doen.’ Slopen en er nieuwbouw voor in de plaats zetten, bijvoorbeeld?
‘Bijvoorbeeld.’
Uitdaging
De oude dakbekleding was trouwens nog een probleem, vertelt Hollak. ‘Die zat helemaal vastgelijmd aan het beton, dus die moest er zo ongeveer stukje voor stukje afgebikt worden, voordat de nieuwe opbouw erop kon.’ Dat betekende zes weken vertraging.
De juiste steentjes vinden voor de opbouw bleek ook een uitdaging. De oorspronkelijke architect van het pand, Giorgio Grassi, wilde dat de extra verdieping – die hij overigens zelf al had bedacht, maar die men destijds niet nodig vond – dezelfde kleur zou krijgen als de rest van het gebouw, maar de fabriek die dertig jaar geleden de stenen maakte, was inmiddels failliet verklaard.
Wat het nog ingewikkelder maakte, zegt Hollak: ‘De ene gevel is wat meer verkleurd dan de andere.’ In het uiterste geval had Grassi de opbouw zelfs kunnen tegenhouden. Maar uiteindelijk werd er een oplossing gevonden: het impregneren van de stenen. Er is nu nog een klein verschil te zien, maar de stenen worden nog een keer behandeld. ‘Als je er straks voorbij loopt, zie je het niet meer.’
Moot court
Als je straks via de brede trap het souterrain inloopt, dan tref je in plaats van kinderboekenafdeling een oefenrechtbank. In dit moot court kunnen rechtenstudenten oefenen met pleiten. ‘Er komt nog een dikke glazen wand in’, zegt Hollak, dus last van het koffiezaakje bovenaan de trap heb je niet, bezweert ze. Maar die glazen wand kan er ook uit, voor presentaties of zo. Kan de trap mooi als tribune dienen.
Als je er straks voorbij loopt, zie je het kleurverschil van de stenen niet meer
Rondom het moot court komen kantoren voor de studieverenigingen. Daar is nog weinig van te maken: alleen de muren staan er al. De gezamenlijke ‘huiskamer’ die er ook is kunnen we niet betreden, daar wordt de oude inrichting nu gestript.
In het deel van het souterrain dat geen raampjes heeft komt een fietsenstalling; daar passen straks 350 tot 400 fietsen, volgens Hollak.
Uitzicht
Goed, weg uit de kelder, terug naar boven. In een deel van de kantoren op verschillende verdiepingen ligt al vloerbedekking. Ook zitten er al wat fraaie eikenhouten kozijnen in de wanden. Een beetje een ‘Nordic’ uitstraling, vindt Van den Berg, die zelf met het bestuur op de tweede etage komt te zitten.
Ze mist dan het bijzonder fraaie uitzicht van ruimte 0402 op de nieuwe verdieping, aan het puntje van de noordvleugel. Van daaruit kijk je namelijk precies over veel andere gebouwen in de binnenstad heen. Naar links kun je het UMCG zien, iets naar rechts kijk je op de balkonnetjes van het hagelnieuwe appartmentencomplex Mercado en nog verder naar rechts zie je de Martinitoren en Vindicat.
Maar het uitzicht aan de zuidkant is ook niet mis, zegt Barels. ‘Dan kijk je uit over het Groninger Museum en het station. Ook wel cool’, vindt ze. En daar is zowaar een eenpersoonskantoortje: kamer 0489. Voor de liefhebber.