Nog even een mailtje naar een collega met de vraag waar hij de nieuwste data heeft opgeslagen. Als ik dan terug kom van vakantie, kan ik daar direct mee aan de slag.
Nog even het eerste hoofdstuk van mijn proefschrift ophalen bij de printer en bij mijn begeleider inleveren. Als ik dan terug kom van vakantie, dan kan ik commentaar verwerken.
Nog even die enorme stapels wetenschappelijk documenten, die ik allemaal nog moet lezen omdat ik ze allemaal denk nodig te hebben, op mijn buro ordenen. Als ik dan terugkom van vakantie, dan is mijn buro in ieder geval netjes opgeruimd.
Ik hou van mijn werk. Echt waar. Maar na weken worstelen met niet werkende programmeercode’s, pagina’s van onbegrijpelijke formules en uitblijvende resultaten, was ik toe aan vakantie. Omdat ik graag zoveel mogelijk af krijg om met een ‘opgeruimd’ gevoel vakantie te vieren, rende ik op mijn laatste werkdag van 2013 nog in paniek door de lege gangen van het KVI.
Helaas was, zoals altijd, de to-dolijst te lang, waardoor ik de weken voorafgaand aan de vakantie overuren draaide om alles af te krijgen wat ik me voorgenomen had. Alle andere dingen moesten wijken: mijn huis was een zwijnestal waar geen zwijn zou willen wonen, berichten van vrienden liet ik even voor wat ze waren en het is maar goed dat er een foto van mijn vriend op mijn telefoon staat, anders zou ik hem niet meer herkennen. In de vakantie, zo neem ik me altijd voor, heb ik tijd zat om alles in te halen.
Maar het verloop van mijn vakantie ziet er altijd hetzelfde uit. Steevast drie dagen na mijn laatste werkdag lig ik onder een dekentje op de bank. Mijn neus blijft snot produceren, mijn hoestbuien worden beantwoord door honden en mijn hoofd voelt alsof er een steen in zit. Mijn vriend pikt geduldig de tissues van de grond, haalt versgeperste sinaasappelsap en hoort mijn geklaag aan.
Een paar dagen later is het andersom. In de laatste paar vrije dagen heb ik dan eindelijk de tijd en energie om het de restjes kerstdiner van de kookplaat af te schrobben, de echo uit mijn kledingkast te halen door hem weer te vullen met schone kleren en de vuilnis daadwerkelijk naar de vuilnisbak brengen voordat het er zelf naar toe kruipt. Tegen die tijd kijk ik er weer naar uit om gewoon naar mijn werk te gaan, blij dat de vakantie er bijna op zit.
Inmiddels zit mijn eerste werkweek er weer op. Mijn programmeercode werkt nog steeds niet, de formules zijn nog steeds onbegrijpelijk en mijn resultaten laten ook nog op zich wachten. Ik ben wel weer toe aan vakantie.
Wendy Docters werkt als oio bij het Kernfysisch Versneller Instituut
Foto Reyer Boxem