Wetenschappers zijn als een Benettonreclame zonder de felle kleuren. Grote mensen, kleine mensen, gekleurde mensen, allemaal met verschillende culturen en diverse gewoontes. Elk wetenschappelijk instituut is een bonte verzameling personen, en KVI-CART is daarop geen uitzondering.
Je merkt het aan de etensgeuren die uit de kantine komen. De geur van opgewarmde curry mengt zich met die van pasta en broodje kroket. Je merkt het aan de tijden waarop mensen beginnen met werken, variërend van de negen-tot-vijf-mentaliteit tot ik-begin-als-ik-wakker-ben-om-een-uurtje-of-elf. En je merkt het aan de discussies over politiek bij de koffieautomaat.
De situatie in de Krim tussen Rusland en Oekraïne, de verkiezingen in Colombia en schietpartijen in Egypte. Politieke situaties waar geweld en onderdrukking mee gemoeid gaat. Verschrikkelijke dingen. Dingen waarvan je hoopt dat ze ver weg blijven, je ze nooit hoeft mee te maken, dat je nooit je familie en vrienden in een dergelijke situatie hoeft terug te vinden.
Maar deze week was het de beurt van de Nederlanders bij de koffieautomaat, want het waren gemeenteraadsverkiezingen. Partijen hadden afgelopen zaterdag in de stad zieltjes gewonnen door het uitdelen van rozen, schuursponsen en ballonnen. De stad hing vol met posters met loze kreten met uitroeptekens, met blije mensen erop die maar wat graag willen meebeslissen over waar het volgende zebrapad aangelegd wordt en wat de route van Sinterklaas zal zijn bij de volgende intocht.
Op Twitter waren de politieke partijen al de hele week trending topic, op Facebook bekende men politieke kleur door middel van likes en nieuwsmedia waren al de hele week op jacht in de straten om mensen tegen een camera te laten vertellen wat ze gingen stemmen of hadden gestemd.
Ik schaam me voor het contrast tussen de twee werelden. Aan de ene kant Nederlanders die zich bezig houden met welke plaatselijke partij de perkjes voor hun deur gaat bijhouden, terwijl aan de andere kant in de landen van mijn collega’s mensen vechten tegen dicators, stukken land die zomaar overgenomen worden en kans op schietpartijen als je je mening uit. En dan echt vechten, met stenen, sjaals om hun hoofd en traangas, niet met honderdveertig tekens via Twitter.
Nee, ik heb niet gestemd. Ik zou niet weten hoe ik dat met een goed geweten kan doen.
Wendy Docters werkt als oio bij het KVI – Center for Advanced Radiation Technology
Foto Reyer Boxem