Onmogelijke eisen en een dwingende RUG
Na de bezetting: hoe nu verder?
Door Giulia Fabrizi
By Giulia Fabrizi
Hoe de politie-ontruiming in het Academiegebouw op 25 april precies verliep, daar bestaan verschillende verhalen over. ‘Niet één of twee, maar meer’, zei collegevoorzitter Jouke de Vries onlangs in de universiteitsraad (u-raad).
En precies dat lijkt een steeds groter wordend pijnpunt te worden binnen de universiteit. Volgens de RUG staat sociale veiligheid hoog op de agenda en staat ze open om er met studenten over te praten.
Maar dat lukt niet, want Occupy RUG is moeilijk benaderbaar, stelt onmogelijke eisen en vertegenwoordigt slechts een klein groepje mensen. Zegt de universiteit.
De studenten van Occupy RUG vinden op hun beurt dat de universiteit veel zegt maar weinig doet als het op sociale veiligheid aankomt. Dat ze vooral bezig is haar eigen imago te beschermen, terwijl mensen zich onveilig blijven voelen. En dat de universiteit een beeld van Occupy RUG schetst dat verre van waar is, maar waar de studenten zich niet constant tegen kunnen verdedigen.
UKrant probeert in een aantal veelgestelde vragen de impasse te laten zien.
Om bij het begin te beginnen: wie is Occupy RUG en waar gaan de bezettingen over?
Occupy RUG is een groep studenten die zich zorgen maakt over hoe de universiteit omgaat met sociale veiligheid. ‘De groep is spontaan ontstaan naar aanleiding van het ontslag van Susanne Täuber’, zegt derdejaars R. ‘Op dit moment zijn er zo’n tachtig mensen actief bij betrokken’, zegt tweedejaars J.
Er zijn niet één of twee versies van de ontruiming, maar meer
Beide studenten zijn vanaf het begin betrokken geweest en waren op 25 april aanwezig tijdens de bezetting die door de politie beëindigd werd. ‘We zijn met meer dan alleen de mensen die erbij waren’, zegt R. ‘Maar niet iedereen kan het riskeren om zich hierover publiekelijk uit te spreken of te laten zien.’
Na de eerste bezetting van het Academiegebouw op 22 maart leken het universiteitsbestuur en de studenten tot gezamenlijke afspraken te zijn gekomen. Hoe kon het gesprek op 25 april dan zo vast komen te zitten?
Op 23 maart publiceert de universiteit een statement dat samen met de studenten is opgesteld. Daarin wordt gezegd dat er een vervolgafspraak komt om verder te praten over de nieuwe punten waar de universiteit nog aan kan werken. Maar die vervolgafspraak komt er nooit.
Volgens Jouke de Vries is het lastig communiceren met de studenten. ‘We hebben wel gesprekken, maar de volgende dag kunnen er zo weer twee andere vertegenwoordigers zitten’, zei hij in de u-raad.
In het feitenrelaas dat de RUG over de gebeurtenissen publiceerde, staat dat de studenten een voorgestelde afspraak voor 11 april afzeggen. Vervolgens wordt een afspraak voor 25 april pas de avond daarvoor bevestigd. Het beeld ontstaat dat de studenten moeilijk zijn om mee samen te werken.
Maar de universiteit vertelt maar een deel van het verhaal, zeggen de studenten. ‘De eerste onderhandelingen waren zwaar, maar we waren over het algemeen tevreden met het gezamenlijke statement’, zegt J. Totdat de universiteit de afspraken nog eens doornam en de studenten achteraf liet weten op de meeste afspraken geen nieuwe acties te zullen ondernemen. ‘Toen beseften we dat de universiteit op belangrijke punten niet concreet zou doorzetten.’
Zoals op het afgesproken punt om een victim-based approach toe te passen in alle lagen van de hulpstructuur. ‘Ze lieten ons in aanloop naar een volgend gesprek weten dat ze het al bestaande systeem van hoor- en wederhoor wilden blijven houden, dus dat ze mensen bij elkaar blijven brengen’, zegt R. ‘Maar het hele punt van victim-based is dat het slachtoffer niet onnodig met een dader geconfronteerd wordt, omdat dit traumatiserend kan zijn.’
Hoe verliepen de gesprekken tijdens de bezetting op 25 april? Verwachtten de studenten echt dat ze Susanne Täuber weer aan het werk konden krijgen?
‘Natuurlijk hoopten wij dat ze weer een baan zou krijgen’, zegt J. ‘Want als de universiteit dat had gedaan, dan had ze ook daadwerkelijk toegegeven dat er een structureel probleem is.’ Het ging de studenten daarbij niet om Täuber als persoon, maar voornamelijk om de positie die zij als onderzoeker en voorvechter van sociale veiligheid binnen de universiteit had.
Natuurlijk hoopten wij dat Susanne Täuber weer een baan zou krijgen
De universiteit zegt dat ze verrast was door de eisen die tijdens dat gesprek op tafel werden gelegd en dat die niet eerder waren besproken. Ook stelt de RUG dat ze niet kan reageren op persoonlijke zaken, en helemaal niet als die mogelijk nogmaals bij de rechter komen te liggen. Dus de niet-onderhandelbare eis dat Täuber haar baan terug zou krijgen, zorgde er volgens de universiteit voor dat het gesprek stil kwam te liggen.
‘Die eis was niet nieuw, die hebben we de eerste keer ook al met ze gedeeld’, zeggen de studenten.
Ondertussen bezette een vijftigtal studenten de trap van het Academiegebouw. Wat gebeurde er in de hal?
Volgens de universiteit zaten de studenten demonstratief op de trap, hingen ze spandoeken op, maakten ze veel geluid en hinderden ze de dagelijkse gang van zaken. Zo is een evenement van Studium Generale ‘dat bezocht werd door veel oudere bezoekers’ naar de UB verplaatst, omdat de bezoekers zich onveilig voelden.
Onzin, zeggen de studenten. ‘Ze doen alsof wij onhandelbaar waren’, zegt J. ‘Maar wij hadden een goede relatie met iedereen die daar was. We maakten ruimte zodat de oudere mensen er langs konden en we waren stil. We werden door de organisatie zelfs uitgenodigd om ook naar de lezing te komen luisteren.’
Van het verstoren van colleges was geen sprake. ‘Er waren zelfs studenten die de hele middag in de koffiecorner studeerden. Hoe konden zij dat doen als wij echt zo luid waren?’
Volgens de studenten zet de universiteit voortdurend een beeld neer dat niet klopt. ‘Het zijn gewoon leugens’, zegt R. ‘Maar wat moeten we doen, alles ontkrachten? Dan reageren zij daar weer op en dan blijven we in een eindeloze cirkel rondgaan.’
Tegen zeven uur ’s avonds besloot de universiteit dat de studenten eruit moeten. Had het college van bestuur ze niet gewoon kunnen laten zitten in plaats van om ontruiming door de politie te vragen?
De studenten wilden niet per se in het gebouw blijven slapen, maar wilden blijven totdat het college van bestuur hun eisen zou inwilligen. Daarbij wilden ze de dagelijkse gang van zaken in het Academiegebouw rustig door laten gaan, zeggen ze. Wat ze wilden, was dat het cvb structurele problemen rondom sociale veiligheid erkent, te beginnen bij het opnieuw aannemen van Täuber alvorens haar contract afliep op 30 april.
Moeten we dan alles ontkrachten? Dan blijven we in een eindeloze cirkel rondgaan
Het cvb interpreteerde dit als twee niet-onderhandelbare eisen: enerzijds het opnieuw aannemen van Täuber en anderzijds dat ze tot 1 mei in het Academiegebouw wilden blijven, zei collegevoorzitter De Vries. En daar was het cvb het niet mee eens.
Hen in het gebouw laten blijven, was volgens de universiteit geen optie, omdat de gesprekken vastliepen. Ook stelt de universiteit dat de dagelijkse bedrijfsvoering verstoord werd, omdat het Academiegebouw een plek is waar dagelijks colleges, oraties en diploma-uitreikingen zijn.
Vanaf het moment dat de politie erbij kwam, werd het grimmig. De studenten van Occupy RUG zeggen dat er politiegeweld is gebruikt. Maar wanneer kun je daar van spreken?
‘Als het geweldsmiddel dat de politie inzet niet proportioneel en niet subsidiair is aan de situatie of gedrag waarin het gebruikt wordt’, legt universitair docent Laura Keesman uit. Zij promoveerde in april op onderzoek naar geweldsituaties in politiewerk en in de interactie tussen politie en burgers, en liep daarvoor de afgelopen jaren vaak met de politie mee, ook tijdens demonstraties.
‘De politie heeft in Nederland een monopolie op geweld. Als de situatie daarom vraagt, dan mogen die geweldsmiddelen inzetten, daar is ze toe bevoegd en op getraind’, zegt ze. Welke middelen wanneer toegepast mogen worden, is wettelijk bepaald. ‘Voor een politieoptreden tijdens een demonstratie wordt in principe met iedereen besproken wat er wordt verwacht, welke kaders er zijn en welke stappen de politie mogelijk kan en mag gaan inzetten om de situatie op te lossen. Dat geldt ook voor het gebruik van geweld.’
En achteraf wordt de inzet altijd intern geëvalueerd. ‘De bedoeling is dat een agent moet kunnen uitleggen waarom bepaalde acties zijn uitgevoerd of toegepast’, zegt Keesman. ‘We kunnen pas van politiegeweld spreken als blijkt dat het toegepaste geweld niet in verhouding staat tot de situatie of het gedrag van burgers.’
De evaluatie van de gebeurtenissen op 25 april is nog niet afgerond. Maar of er daarna publiekelijk iets over gezegd wordt, is nog de vraag. ‘Het is niet gebruikelijk dat we dat doen, maar over deze zaak is het nog niet zeker’, zegt een woordvoerder van de politie Noord-Nederland.
Wie is er verantwoordelijk voor de inzet van de politie?
Als de politie wordt gevraagd om een demonstratie of bezetting te beëindigen, dan bepaalt de politie in grote mate zelf de manier waarop ze dat doen, zegt Keesman. Maar, benadrukt ze, degene die de politie inschakelt is in eerste instantie verantwoordelijk voor het feit dat de politie erbij komt en wat daaruit volgt.
Het cvb had zich moeten realiseren wat het betekent als ze de politie inschakelt
‘Het college van bestuur had zich vooraf moeten realiseren wat het betekent als ze de politie vraagt om een situatie op te lossen’, zegt Keesman. ‘Als ze de politie inschakelt, dan besluit ze in feite dat studenten door de politie weggehaald mogen worden als ze niet zelf weggaan. Dat ziet er meestal niet fraai uit. En ze hebben rekening moeten houden met het feit dat de politie – mits proportioneel en subsidiair – geweld mag en kan gebruiken.’
Hoe nu verder?
Dat blijkt een moeilijke vraag. Volgens de studenten ligt de bal nu bij de universiteit. ‘Het is duidelijk dat er zowel studenten als medewerkers zijn die erg ontevreden zijn over de huidige stand van zaken’, zegt R. van Occupy RUG, ‘En dat zijn er meer dan we kunnen zien, omdat veel van hen zich niet durven uit te spreken vanwege de mogelijke consequenties voor hun studie of werk. De universiteit moet nu actie ondernemen.’
Ondertussen staat volgens RUG-baas Jouke de Vries de deur open om verder te praten, maar vreest hij wat er mogelijk nog zal volgen. ‘Als we op deze manier verder gaan, raakt het repertoire dat we kunnen inzetten uitgeput en komen we op een plek uit waar we helemaal niet willen zijn.’
Over verdere acties willen de studenten nog niets zeggen. ‘Voor nu moedigen we studenten en staf vooral aan om de petitie te tekenen die tijdens het laatste protest werd begonnen’, zegt J. ‘We moeten over dit onderwerp blijven praten en de discussie hardop blijven voeren.’
Sociale veiligheid, inclusie, respect
Kreten voor de PR en vakkundig door de molen van de afdeling Communicatie gehaald, het wordt al bonter!
Ik heb het met lede ogen aangezien bij Business & Economics. Alles voor de beeldvorming (en het geld). Managers?
Weg ermee! (en HRM dient ook allang niet meer het belang van de werknemers!)
30/5/23 Henk Reysoo
Wat je ook van Occupy RUG of van het CvB, de winst is denk ik dat het onderwerp sociale veiligheid veel meer besproken wordt, meer dan met alleen de campagne. Ik hoor van steeds meer collega’s dat ze de active bystander cursus doen of overwegen.
Verandering gaat geleidelijk en traag, maar er beweegt iets (hoop ik)
Die causaliteit is helemaal niet zo duidelijk, te meer omdat je de counterfactual niet hebt getest. Deze casus creëert eerder onrust omdat de schreeuwers nu ook onredelijk eisen beginnen te stellen en dan maar overgaan tot bezetting wanneer ze hun zin niet krijgen. Een organisatie waar mensen zomaar, zonder bewijs, anderen kunnen beschuldigen is pas onveilig. Volgens de logica van de bezetters is dat wel waar we naartoe gaan – vermeend slachtofferschap is al voldoende om wilde beschuldigingen te uiten.
Indien geplaatst, dan onder: RUG medewerker
Utopia
De morele en intellectuele armoede bij universiteiten lijkt al jaren toe te nemen met oplopende aantallen studenten, opleidingen en hoogleraren. Pappen en nathouden is de beleidsnorm, inclusief de afgezwakte norm voor de BSA. Dit lijkt een doodlopend pad. Men beseft niet half in welk een geprivilegieerde omgeving er gewerkt kan worden. Het advies is de toegang tot universiteiten af te remmen. Neem de oude Agricola weer als voorbeeld voor intrinsieke motivatie en enige bescheidenheid. Selecteer daarop student en staf. Maak verder promotie van medewerkers bijna onmogelijk na demotie van een groot aantal hoogleraren en andere die de afgelopen jaren werden bevorderd. Dit zou pas een omslag teweeg brengen maar waarschijnlijk ook veel “sociale onrust” bij de betrokkenen. Hiervoor kan een geleidelijke, creatieve oplossing gezocht worden. Deze hele opgeklopte discussie zie ik als een gevolg van de absurde competitie- en gelddrang binnen onze instellingen ondersteunt door een uit de hand gelopen, bijna zelf in te vullen, bevorderingsbeleid voor medewerkers. Dit was niet aan de orde geweest indien wetenschappelijke staf aan een universiteit, inclusief mevrouw Tauber, bij voorbaat wist dat bevordering welhaast onmogelijk is. Bij frustratie of ontevredenheid over rang, het salaris of de opleiding, dient men te proberen elders een geschiktere plek te vinden. Te ver doorgevoerd zelfbeklag maakt zure mensen en leidt zeker niet tot gezag van welke aard ook.
Ik ben het eens met veel wat je schrijft (inclusief dat je beter een andere werkplek kunt zoeken).
Maar ja – het was en is tenslotte de OECD, dus “de economie”, die wil dat we steeds meer academici opleiden.
En als je bijna niemand meer tot hoogleraar benoemt, krijg je dan een gelijkwaardigere universiteit – of juist nog meer “vriendjespolitiek”?
Waarom niet de PhD afschaffen en de bevorderingen – en mensen alleen afhankelijk van hun prestaties betalen? (Daar moet dan natuurlijk, op maat gemaakt voor alle disciplines, een model voor worden ontwikkeld.)
Ik heb het hele artikel gelezen en weet eigenlijk nog steeds niets. De opdracht van een journalist is om de waarheid te filteren uit 2 verschillende relazen. Om het echte verhaal te vertellen. Bijvoorbeeld door met (onafhankelijke) getuigen te spreken om te kijken wie gelijk heeft. Dat is hier (nog steeds) niet gedaan.
Blokkeerde de demonstranten de trap? Verstoorde ze promoties? Waren ze luid? Heeft de politie de wapenstok gebruikt? En zo ja, waarom?
Ook het hele achterliggende conflict is mij niet duidelijk. Ja, er is iemand ontslagen. Maar dat gebeurt zo vaak. Waarom is dit ontslag zo belangrijk (voor de demonstranten)? Was het ontslag terecht of hebben de demonstranten een terecht punt?
Ik was niet bij het ontslag. Ik was niet bij de demonstratie. Moet ik nu op onderbuikgevoelens een kant gaan kiezen? Hiervoor is nu juist de media. Om duidelijkheid te geven. Maar helaas laat de Ukrant het tot nu toe afweten.
Als je niet begrijpt waarom de demonstranten boos zijn, lees de uitspraak:
“De kantonrechter overweegt dat na de publicatie van het essay in het Journal of Management Studies de arbeidsverhouding verder en ernstig verstoord is geraakt. De kantonrechter wijt dat voor een aanzienlijk deel aan de RUG. ” (Uitspraak Rechtbank Noord-Nederland, ECLI:NL:RBNNE:2023:854, 5.8)
“Daarbij verwijst de kantonrechter onder meer naar het e-mailbericht van 16 juli 2019 van [collega verweerder] aan de vakgroep over het essay. Dit e-mailbericht kan naar het oordeel van de kantonrechter als dreigend worden opgevat…. Verder toont de brief van [decaan FEB] aan het Journal of Management Studies aan dat het faculteitsbestuur op z’n zachtst gezegd ‘not amused’ was, waarbij het de kantonrechter onduidelijk is gebleven met welke reden [decaan FEB] deze brief heeft geschreven en of deze brief [verwerende partij] destijds heeft bereikt (en daarmee de verhoudingen verder heeft verstoord). “(Uitspraak Rechtbank Noord-Nederland, ECLI:NL:RBNNE:2023:854, 5.8)
Nou ja, “lees de uitspraak” is, denk ik, iets wat je tegen de redactie kunt zeggen. Maar als lezer van een krant wil je juist dat de schrijv(st)er je voldoende informeert, niet dat je alle bronnen zelf moet raadplegen.
En door juist die twee citaten uit de uitspraak te citeren die jouw mening bevestigen maak je de discussie niet beter.
Ik ben het eens met Hans (en anderen hier) dat de kwaliteit van de berichtgeving van de UK erg laag is – terwijl ze het geschil zo veel aandacht geeft.
Helemaal mee eens. Ik kwam er ook pas achter wat er gebeurd was toen ik de comment section ging lezen (en hoe betrouwbaar is dat?)
Ik heb het gevoel alsof deze hele zaak een beetje wordt opgeblazen. Het zal vast en zeker volledig waar zijn voor de 80+ activisten van Occupy RUG, maar menig ander student heeft er niets mee te maken.
Mijn vriend studeert aan de FSE en het weinige wat hij de afgelopen maanden heeft meegekregen is ‘er is iemand ontslaan en nu zijn mensen boos’ en hij is daar vast niet de enige in. Ik had waarschijnlijk niets over de protesten en het politieoptreden geweten als ik niet toevallig op de protestdagen les had in het academiegebouw.
Het kan dus wel zo zijn dat er studenten en professoren zijn die bang zijn om zich erover uit te spreken, maar ik geloof niet dat dat een meerderheid van de RUG is. Daarom snap ik niet dat het (mede door de Ukrant) zo groot wordt gemaakt. Wat hebben we eraan dat we dat kleine groepje zo’n grote stem blijven geven terwijl ze elke keer dezelfde onderhandelbare eisen stellen? Moeten we nu allemaal boos worden op het CvB omdat ze niets meer kunnen/konden doen dat ze al gedaan hebben?
Ik weet het allemaal niet meer, maar ik ben in ieder geval klaar met dit hele gedoe.
Ja, waar is het allemaal voor? Kliks voor deze krant en aandacht voor deze activisten – opdat die zich heel even minder slachtoffer kunnen voelen.
Als je het feitenrelaas van de universiteit (dank voor de link) leest dan staat er bijv. over de dag van de “bezetting”:
“De bezetters maken het onmogelijk voor anderen om de trap te gebruiken. Studenten die voor hun afstuderen komen, wordt geweigerd om de trap te gebruiken voor de afsluiting van hun afstuderen met de traditionele foto op de trap. Dit leidt tot irritaties bij de afstudeerders en hun families. De bezetters verbieden ook de promovendi die deze dag hun proefschrift verdedigen om de trap te gebruiken voor de traditionele trap foto. Ook hier ontstaan irritaties over en weer.”
“Medewerkers van de RUG worden uitgejouwd door de bezetters en pogingen om in gesprek te gaan worden categorisch van de hand gewezen indien niet eerst mw. Täuber weer wordt aangesteld.”
Dit gaat over feiten en het werk van een goede journalist houdt in zulke feiten na te gaan. Dat de UKrant dit in het midden laat alsof het een kwestie van mening is vind ik erg onprofessioneel. Als je je werk niet goed kunt doen, doe het dan liever niet.
In het stuk van de RUG staat ook dat de “bezetters” herhaaldelijk de keuze kregen zelf het gebouw te verlaten – of door politieagenten naar buiten te worden gebracht. Het was dan ook hun eigen keuze.
Het is heel erg als je sociale onveiligheid ervaart in je dagelijks leven of op het werk. Ik spreek gelukkig ook nog dagelijks mensen binnen de RUG die zich heel erg thuis voelen op de werkplek en veel plezier beleven in het werk.
Het is mijns inziens niet meer proportioneel hoe veel aandacht deze kleine (en radicale) groep van de UKrant krijgt. En door dit soort berichtgeving wordt het conflict waarschijnlijk mede veroorzaakt en vergroot door de krant.
Hopelijk komt er binnenkort een onderzoek naar de onafhankelijkheid van de UKrant. Ik heb daar inmiddels zo mijn twijfels. En dan dat stuk waarin de hoofdredacteur persoonlijk tot de conclusie komt hoe onafhankelijk zij zijn. Hilarisch!
Als de RUG deze krant subsidieert dan stel ik voor het budget eens te herzien. Tenminste zou de RUG ermee kunnen stoppen dit via haar eigen e-mails te verspreiden.
Het is betreurenswaardig dat de Rijksuniversiteit Groningen (RUG) zich laat verleiden tot een schimmig spel zonder daadwerkelijk gedegen onderzoek te verrichten naar de sociale onveiligheid die heerst binnen haar muren. Als voormalig universitair docent (UD) kan ik persoonlijk beamen dat ik me niet op mijn plek voelde bij de RUG, wat ertoe heeft geleid dat ik afgelopen najaar vertrokken ben. Helaas was dit niet alleen mijn ervaring. Talloze loze beloftes, discriminatie, en de bevordering van mannelijke collega’s hebben bijgedragen aan een onveilig en weinig ondersteunend klimaat.
Het is te hopen dat het thema van sociale onveiligheid op korte termijn serieus wordt aangepakt, maar gezien de huidige gang van zaken, koester ik weinig hoop. Misschien is het nu tijd voor een nieuwe roman, in de geest van W.F. Hermans’ meesterwerk ‘Onder professoren’, om af te rekenen met de sociale onveiligheid die het academische milieu in Groningen teistert. Dit probleem is namelijk allesbehalve triviaal.
Net zoals Hermans de scherpe pen hanteerde om de hypocrisie en hiërarchie binnen de academische wereld aan de kaak te stellen, zouden we een vergelijkbare roman kunnen gebruiken om de sociale onveiligheid bij de RUG te ontmaskeren. Want laten we eerlijk zijn, er is niets erger dan je onveilig en ongewenst voelen op een plaats waar juist kennis en persoonlijke groei zouden moeten bloeien.
Het is hoog tijd dat de RUG haar verantwoordelijkheid neemt en de ernst van de situatie erkent. Het volstaat niet om slechts oppervlakkige maatregelen te treffen of zich te verschuilen achter een façade van goede bedoelingen. Een grondig en onpartijdig onderzoek naar de aard en omvang van de sociale onveiligheid binnen de universiteit is essentieel. Alleen door de problemen bij de wortel aan te pakken, kan er een duurzame verandering worden bewerkstelligd.
Daarnaast moet de RUG ook werken aan een cultuuromslag. Het is van cruciaal belang dat er gelijke kansen en een veilige omgeving worden geboden aan zowel mannelijke als vrouwelijke medewerkers. Promoties en bevorderingen dienen te geschieden op basis van verdienste en talent, niet op basis van gender. Alleen zo kan de universiteit een omgeving creëren waarin iedereen zich gewaardeerd en gesteund voelt.
Het is tijd voor actie. De RUG moet haar verantwoordelijkheid nemen en daadwerkelijk stappen ondernemen om de sociale onveiligheid aan te pakken. Alleen zo kan de universiteit haar reputatie herstellen en haar verantwoordelijkheid als hoeder van kennis en wetenschap waarmaken. Het is hoog tijd om de woorden om te zetten in daden!
Volgens mij wordt het kaf van het koren heel mooi gescheiden op deze manier. Het hoogleraarschap is natuurlijk niet voor iedereen weggelegd :)
Wie summier onderzoek doet naar meerdere hoogleraren binnen de groep verantwoordelijk voor het ontslag van Tauber kan concluderen dat mogelijk nepotisme de doorslag gaf bij hun benoemingen tot prof en dat competentie wellicht niet zwaar heeft meegewogen om “het kaf van het koren te scheiden”. Als netwerken van vrienden en familie (waartoe je niet behoort) een dikke vinger in de pap hebben op jouw afdeling dan lijkt het me voor de hand liggen dat je je sociaal onveilig voelt. De vakgroep HRM&OB is bij lange na niet de enige plek waar dit gebeurt. Dat mensen die (onbewust) deel uitmaken van informele netwerken binnen de RUG zich wel veilig voelen is vanzelfsprekend.
Je zult waarschijnlijk op alle faculteiten medewerkers (mannelijk, vrouwelijk, divers; binnen- of buitenlander) vinden die een kritische mening over bevorderingen (en algemener: het medewerkersbeleid) hebben.
Vreemd is dat Susanne Tauber juist buitengewoon snel werd bevorderd. En toen ze een keer werd gevraagd om het rustiger aan te doen riep ze meteen “discriminatie!”.
Hoe dan ook, de RUG viel volgens de recente enquête onder de slechtste werkgevers van de Nederlandse universiteiten. Gefeliciteerd dat jij je werkplek hier hebt verlaten.
De RUG wordt “geteisterd” door sociale onveiligheid? Waar is de maatvoering in Uw reactie? Meneer Hermans schreef een mooie roman, en, ook toen werkten aan de RUG mensen met al hun hebbelijkheden en onhebbelijkheden. Als Hermans zich al onveilig binnen de RUG heeft gevoeld, wat ik zeer betwijfel, dan heeft dat een mooie sleutelroman opgeleverd. ” Het is tijd voor actie ” schrijft U ook. Boeiend, dat U het niveau van slogans amper overstijgt. Jammer! U moet wel erg boos zijn.
“een niet-democratisch gekozen groep eisen formuleert” – Het college van bestuur is een niet-democratisch gekozen groep dat eisen formuleert. Grappig hoe jouw kritiek op studenten ook op het bestuur van toepassing is, vind je niet?
Je moet je huiswerk beter doen: het CvB is tenminste indirect democratisch gelegitimeerd, namelijk door het ministerie OCW (en daarmee door het Nederlandse parlement, dus de hoogste vertegenwoordiging van het volk).
“Occupy RUG” is door niets gelegitimeerd behalve zichzelf.
Het bestuur wordt dus niet gekozen door RUG-medewerkers of studenten. We hebben nooit voor hen gestemd, en zeker niet voor het ontslag van Tauber. Het bestuur maakte dit zaak in feite van strategisch belang. Waarom? Er is geen verklaring. En ik zie niet in dat ze de verantwoordelijkheid zouden nemen. Als je denkt van wel, kun je dan misschien uitleggen hoe zij ter verantwoording kunnen worden geroepen?
Voor zulke beslissingen heb je commissies.
Het College van Bestuur wordt gecontroleerd door de Raad van Toezicht. Dat staat trouwens alles op de RUG website.
Heb je daar ooit gekeken voordat je hier hardop roept hoe erg de universiteit is?
Pas als je “hoor en wederhoor” opgeeft wordt het écht onveilig voor iedereen: dan kan íedereen zomaar doelwit worden van laster en smaad. Trouwens is dat een beginsel in heel Nederland dat je niet kunt afschaffen zonder een belangrijk deel van de rechtstaat af te schaffen.
Als Gender Studies dit soort gedachten oplevert, onder het mom van “sociale veiligheid”, dan pleit ik ervoor dit instituut te sluiten, dat is echt erg gevaarlijk voor iedereen in de maatschappij.
En, ja, dat is een oud trucje van radicalen: val de mensen lastig totdat de politie moet komen – en schets je daarna als slachtoffer van politiegeweld.
PS. Ik wacht nog op het bericht van deze krant dat Suzanne Tauber haar crowdfunding, mede verspreid door deze krant, het doel níet heeft gehaald.
hoe kunnen student en rug met elkaar verder? ik vindt dat de representativiteit van deze 80 studenten voor de hele institutie heftig overdreven worden. ze kunnen hun voorstellen voorleggen aan partijen, colleges, en besturen, maar “eisen” kun je zeke niet gaan doen als je met maar voor 1% van de belanghebbenden spreekt.
Occupy RUG heeft eisen aan het college van bestuur, die ingewilligd moeten worden, dat lees ik. Toch een beetje problematisch, dat een niet-democratisch gekozen groep eisen formuleert. Er is vast veel aan te merken op het gedrag van het college van bestuur, maar ook Occupy RUG zou dienen te weten, wat democratie is. In te willigen eisen kan ik moeilijk rijmen met een open gesprek.
“een niet-democratisch gekozen groep eisen formuleert” – Het college van bestuur is een niet-democratisch gekozen groep dat eisen formuleert. Grappig hoe jouw kritiek op studenten ook op het bestuur van toepassing is, vind je niet?
Daar heb je weliswaar een punt, maar als je zo argumenteert dan moet je de studentenleden van de universiteitsraad vragen, maar zeker niet Occupy RUG.
PS. Het CvB is tenminste (indirect) door democratisch gekozen politici benoemd, Occupy RUG nog niet eens dat.
Het CvB is democratisch gelegitimeerd, Occupy RUG niet. Dat is een wezenlijk verschil. Overigens, boeiend, dat U ” N” als nom de plume gebruikt!
Er zijn ongeveer 37.000 studenten aan de RUG. Een groep van (laten we royaal zijn) 80 studenten meent het beleid te moeten bepalen, inclusief compleet onrealistische eisen als het aannemen van ontslagen werknemers. Deze groep meent dat te moeten doen door een gebouw te bezetten dat dagelijks gebruikt wordt voor onderwijs en ceremoniële evenementen.
Het gaat hier om 0.2% van de studenten. Laten we zeggen dat ze een groep vertegenwoordigen die nog eens 10 keer zo groot is. Dan gaat het om 2% van de studenten.
Prima dat die hun zorgen uiten en veronderstelde problemen aankaarten. Maar het is nu wel genoeg geweest met activistje spelen.
En een onderzoeker waarvan de kwaliteit ten zeerste ter discussie staan hoeft niet constant de hemel in te worden geprezen als voorvechter van sociale veiligheid omdat ze zelf die kaart trekt op het moment dat ze wordt ontslagen. Ik ken deze vrouw niet persoonlijk, maar alles wat ik over haar lees en hoor geeft mij nou niet de indruk dat dit de persoon is om een beweging aan op te hangen.
Heb je het niet goed gelezen? De overige 36.920 studenten van de RUG zijn allemaal bang hun mening te uiten, omdat de “sociale veiligheid” zo verschrikkelijk laag is. Alleen deze 80 helden durven het.
Maar serieus: het lijkt alsof de Universiteitskrant geen zinvolle onderwerpen meer kan vinden om erover te schrijven.
Je praat erover alsof het een grap is. Maar ik ken meerdere medewerkers die juist bang zijn om hun mening niet-anoniem te uiten.
Heb je een leidinggevende functie? Zo ja, heb je de mogelijkheid overwogen dat mensen bang zijn om je hun mening te geven vanwege de macht die je hebt?
Ik probeer je niet aan te vallen met deze vraag, het is een serieuze vraag.
Ik vind het in ieder geval niet grappig dat ik bang ben om me uit te spreken op mijn eigen werkvloer. Ik voel me eigenlijk best ellendig.
Als je bang bent, overweeg dan om aan je angst te werken i.p.v. alleen maar anderen de schuld te geven. Dat is ook beter voor je mentale gezondheid.
‘Het college van bestuur had zich vooraf moeten realiseren wat het betekent als ze de politie vraagt om een situatie op te lossen’.
Inderdaad. Hetzelfde geldt eigenlijk voor de hele zaak Tauber. Leiders moeten een vooruitziende blik hebben. Maar de huidige leiders hebben de zaak zo slecht aangepakt dat de RUG nu een slechte reputatie heeft. Hoe kunnen we op deze manier academici en studenten naar onze universiteit aantrekken? En toch weigeren de leiders verantwoordelijkheid te nemen. Ze weigeren af te treden. Ze lijken te denken dat de toekomst van de RUG minder belangrijk is dan hun eigen greep op de macht.
Wat een stelletje losers. Dit valt toch in de lijn der verwachting als je een gebouw bezet? Als de politie zegt dat je weg moet en je gaat niet dan weet je wat er zal volgen. En dat eisenpakket van ze is al helemaal achterlijk. Volgens mij vergeet deze groep ook dat een overgroot deel van de studenten het niet met ze eens is en ze een stel sukkels vindt.
Do I understand correctly that you criticize students who protest, but not the people under whose “leadership” this whole mess arose? It is interesting to see that in your opinion, students need to have a duty of care and foresight. Should you not require the same things for people in leadership positions?