Ik wist dat het ging gebeuren. Mezelf in een hoekje parkeren werkte voor een tijdje, maar er is altijd een dappere of domme dodo die het nodig vindt om even te komen kletsen. Snel neem ik nog een slok bier en bereid me voor. Ademhalen, niet schreeuwen, rustig blijven. Daar gaan we weer.
Ik leid sinds een paar maanden een monikkenbestaan. Eten, werken, slapen, meer doe ik niet. Verjaardagen zijn er volgend jaar weer, avondjes in de kroeg kunnen altijd nog en als mijn vrienden er over een half jaar nog zijn dan zijn het vrienden voor het leven. De belangrijkste reden is dat ik het heel druk heb met mijn proefschrift. En dat is dan ook meestal het excuus dat ik gebruik om mijn afwezigheid te verklaren.
Het is maar de halve waarheid. Sinds ik in de laatste periode van mijn promotie zit, kunnen mensen met mij over niks anders praten. Elke keer dezelfde vragen. Hoe gaat het met het schrijven, heb je al een datum voor de verdediging, wat ga je hierna doen. En dus lepel ik maar weer braaf de standaardantwoorden op: het schrijven gaat zijn gangetje, ik heb nog geen datum en ik heb nog niks uitgesloten om hierna te gaan doen.
De waarheid vertellen lukt niet, ik weet niet hoe ik het moet uitleggen. Ik zit in een achtbaan van emoties, en de ene kurkentrekker volgt de andere looping op. Er zijn dagen dat ik zou willen schreeuwen dat ik echt geen idee heb hoe ik dat proefschrift ooit moet afmaken. Dat ik het allerliefste onder mijn bureau zou willen kruipen om eens lekker een potje te janken. Er zijn dagen dat ik er over denk om nog een hoofdstuk toe te voegen, omdat het allemaal sneller lijkt te lopen dan gepland.
Op een slechte dag lijkt de achtbaan vier keer zo snel te gaan en wisselen de emoties zich per uur af. Kost me klauwen vol energie. En daarnaast wordt ook nog van me verwacht dat ik op de bank ga zitten ‘soul searchen’ over wat ik hierna ga doen? Man, ik heb niet eens de energie meer om te bedenken wat ik ‘s avonds wil eten, laat staan over wat ik de rest van mijn leven wil doen.
Andere promovendi die ook bezig zijn met hun boekje zullen het misschien begrijpen. Maar mensen die dat diploma al hebben, lijken deze donkere periode uit hun leven gewist te hebben en kijken vol weemoed terug op hun tijd als promovendus. De menselijke geest op zijn best. Het lijkt op wat je hoort over bevallingen: zodra je je kind vasthoudt, ben je die negen maanden met een toeter en uren helse pijn vergeten. Daar houd ik dan maar aan vast.
Nu is het alleen nog zaak om een boekje te schrijven om op dat punt te komen. Klein detail.
Wendy Docters werkt als oio bij het KVI – Center for Advanced Radiation Technology
Foto Reyer Boxem