Dear me,

Here is a letter I am writing now, in a moment of reflection and acknowledgment. I want to start with what must never be forgotten, with the things that always deserve to remain in mind, no matter how everything else changes.

Never forget the value of genuine relationships, the connections that make heavy days lighter and the unknown paths less lonely. Never forget the beauty of silent moments when you watch nature or the joy of a small accomplishment that seemed trivial but turned out to be much greater than expected. Always remember that gratitude is the key, and happiness lies in the little details you experience daily but only notice when they’re gone.

Amid all this, there is something important that you didn’t give enough attention to in the first thirty years of your life: self-love and self-acceptance. For a long time, you chased an ideal image of yourself, believing you wouldn’t deserve love unless you were flawless and without mistakes. But you learned, even if late, that true love begins within, and accepting yourself as you are is not the end of the road but its beginning.

However, there is another thing I want to draw your attention to: your thoughts. We are what we think, and your thoughts are the compass that guides you. So, I ask you this question: Have your thoughts changed over the past ten years? Have they matured? Have they become more aware and open?

If you’re reading this letter now and find yourself holding on to the same ideas you believed in back in 2024, it means that ten years of your life have gone to waste. Because life is movement, change is a necessity, and growth is not optional.

So please, make sure you haven’t wasted a decade clinging to what should have evolved. Be honest with yourself and constantly ask: Am I living with today’s mindset, or am I stuck in yesterday’s?

Finally, remember: self-love and flexibility in thinking are what will allow you to move forward without weighing yourself down or losing who you are.

With all my love,

Your younger self

Muath Khalid ALruwaydh 

LEZEN OP 1 JANUARI 2050

1 januari 2025

Beste Joost,

Gefeliciteerd! 2025 begint vandaag en ik ben jaloers op de toekomst waarin jij je nu, vijfentwintig jaar later, bevindt.

Je bent vast enorm blij met de idealistische houding en de tegen-beter-weten-ingaande constructieve inzet waarmee jij, pardon … ik, samen met een gaandeweg groeiend deel van de wereldbevolking de grote uitdagingen bent aangegaan, waarvoor de maatschappij anno 2025 stond.

Wat een succes van de mensheid dat de CO₂-crisis definitief voorbij is, de atmosfeer steeds gezonder wordt en de temperatuur voorzichtig daalt. Wie had dat kunnen denken? Nou, ik! En hoe fijn dat industriële en andere processen grotendeels circulair en duurzaam zijn. 

Ik ben jaloers op de mooie technologie van jouw tijd. Weet je nog? In 2025 had ik ‘vliegschaamte’, maar jij vliegt op waterstof gebaseerde brandstof. In 2025 had ik ‘AI-schaamte’, maar jouw neuromorfe AI (‘made in Groningen’) is zo energiezuinig, dat deze zijn energie ontleent aan zonlicht, jouw eigen bewegingen en je lichaamswarmte. Terwijl de ongebruikte energie meteen in supergave batterijen wordt bewaard voor later gebruik.

Wat had ik graag ook zo’n coole AI-bril, waarmee jij in 2050 voortdurend van de visuele en auditieve informatie wordt voorzien die je op dat moment nodig hebt. Waaraan je de gekste dingen kan vragen en dan toch zinvol antwoord krijgt.

Dat jij zelf inmiddels een beetje vergeetachtig wordt, is helemaal geen probleem, omdat je voortdurend geholpen wordt om op namen en woorden te komen en om niet te vergeten een cadeautje te kopen voor je lieve wederhelft: háár naam vergeet je natuurlijk nooit ;).

En hoe fijn is het dat kanker en een aantal andere rotziekten in 2050 geen typische doodsoorzaak meer zijn. Oh ja, al die gadgets waarmee jij en zovele anderen geholpen worden om gezond nóg ouder te worden. 

De wereldproblemen zijn vast niet allemaal opgelost. Gelukkig is er veel minder armoede, maar de wereldwijde verschillen in ontwikkeling en voorspoed zijn vast nog niet weg. Er zijn vast nog steeds oorlogen en andere conflicten. En de verschillen in ideologie die voedend zijn aan voortdurende wrijving zijn er ook nog steeds. Er blijft dus voldoende over als maatschappelijke uitdaging voor 2075! 

Spreken we af dat jij vandaag een brief schrijft aan je toekomstige zelf van 1 januari 2075?

Ik feliciteer je nogmaals en sluit af met de wens dat je de uitdagingen van 2050 aangaat met dezelfde inzet en bewust naïef positivisme waarvan je in 2025 nog lang niet bevrijd was!

Je eigen Joost

Dear Future Self,

By the time you read this letter, you’ll be 37 years old. You’ll look back on everything you’ve been through and feel so proud of the person you’ve become. Growing up, you didn’t have much, but you worked tirelessly to create the life you wanted for yourself and your family. Over the years, you’ve shared what little you had, and for that, you should hold your head high.

You’ve made countless sacrifices for the happiness of others, and while that’s admirable, I hope that by now, you’ve learned to choose yourself more often. I hope you’re genuinely happy with where you are in life. Whether you have a loving family of your own or you’re living alone chasing your dreams, I hope you’ve found contentment.

There will always be moments of loneliness and sadness because of the responsibilities you bear. Being the family’s breadwinner hasn’t been easy, and at times, it’s felt overwhelming. But when you reflect on everything, I know you won’t regret the choices you’ve made. You’ve worked so hard in helping your siblings graduate from college, fixing the family home, and proving time and again how reliable you are even if sometimes you forget to treat yourself. 

By now, I hope you’ve recovered from being a people-pleaser. Ten years ago, you often sought validation from others, felt guilty for prioritizing yourself, and apologized far too often, even when you were right. I hope you’re stronger now. I hope you’ve learned to stand up for yourself, say "no" when needed, and protect your boundaries. I hope you’ve embraced self-love, appreciating yourself despite your imperfections. 

A decade ago, you’re constantly worried about gaining weight and feared being judged. I hope that now you’ve let go of those anxieties. I hope you love yourself fully and no longer care about the opinions of others.

Above all, if you’re not single (which is completely fine btw) I hope you’re with someone who truly loves and accepts the real, quirky, and crazy you (yes, the one who laughs at their own jokes, haha). I hope you’ve fulfilled your dream of traveling to Japan, and that you still approach life with a heart full of love and optimism.

You’ve always been amazing, and I’m so proud of how far we’ve come.

With all my love,

Your Past Self

Lieve Maaike

‘Slim’, denk ik. Een nieuwe fles Dubro staat klaar op het aanrecht van de pantry op de vierde verdieping op de backbone en iemand heeft nog wat water in de bijna lege fles gedaan zodat er alsnog afgewassen kan worden. Ik hoef tenslotte maar een bord af te wassen en de Dubro glijdt toch al zo uit de fles.

Links van me tuigt het facilitair team de kerstboom op; fijn dat er aandacht voor sfeer is in de Feringa Building. Met de tijd zal dat wel toenemen. Het gebouw vergt nog wat aandacht en liefde en dat zie ik terug in het optuigen van de kerstboom.

Ik kan het niet nalaten om met mijn RUG-telefoon een foto te nemen; vanaf de vierde verdieping met het glazen dak en het atrium in beeld ga ik ervan uit dat dat AVG-technisch correct is. De foto zal ik de collega’s later sturen als waardering voor hun aandacht.  

De persoonlijke omgangsvormen binnen de RUG waardeer ik, het maakt samenwerken met wie dan ook laagdrempelig, de bereidwilligheid om mee te denken is groot en daarmee de mogelijkheid om tot resultaten te komen.

Het zit in de kleine dingen, zoals even de trappen aflopen naar de Beijkkantine met de achtergebleven waterkaraf van een lunchmeeting en het kommetje van mijn collega meenemen. Ondertussen controleer ik het postvakje en heb ik mijn beweging.

Ik kom bekenden tegen op de trap en word gecomplimenteerd en aangemoedigd omdat ik de trap neem. Ik beschouw het als een vorm van beweging, het is wezenlijk om de eigen conditie op peil te houden en dat zal zo blijven met het opklimmen van de leeftijd. 

Ik ben blij dat ik mijn plekje bij de RUG heb gevonden na jaren fulltime moederschap. Gistermiddag trof ik bij de afwas twee studenten in de pantry aan de tafel. Er was ruimte voor al hun studiemateriaal en er werd druk gewerkt, ze hadden geen studieplek kunnen vinden in het gebouw.

In de pantry aan de houten tafel is het alsof je bij je moeder aan de keukentafel zit en zij de kopjes afwast. Zo ervaar ik het; het zit in de kleine dingen voor wie er oog voor heeft en er persoonlijk vorm aan geeft op welke manier dan ook. Buiten regent het, het zijn minus temperaturen maar mijn RUG-dekentje ligt voor het grijpen in de kast. Je moet jezelf warmte gunnen en vertrouwen houden. 

Dear Future Self,

In one of our favorite movies, The Big Chill, there is a scene where the girlfriend of the character who committed suicide is telling someone about her past, and instead of talking about jobs or where she lived or other milestones, she recites a list of men’s names. It is a poignant scene, but I think you know where I am going with this:  this is also how we would narrate our life, except the list of phases in life is names of pets, and that is lovely. Not because the births and deaths, the meeting and taking leave of family and friends are unimportant. But the human is everything for their pet for their whole life together, and that deserves recognition. The era of Rover, the reign of Mittens. 

I’m sure you remember that we had dogs and/or cats all of our adult life, and one glorious phase of two dogs and two cats, and then it dwindled to a single small dog at the time of this writing, in December 2024. At the end of 2034, he will be almost 13 years old; he’s small and scrappy and will probably live that long. But he’ll be old. They don’t live long enough, our dogs and cats. We have said goodbye to a lot of pets – five dogs and three cats by 2024 – and that is a lot of love, but also a lot of loss. 

So, future self, there you are with an aging dog who is long since blind and now going deaf, no longer able to run in circles when he’s happy, walking on stiff legs to lie in a patch of sun, eating soft food because his teeth are bad. And there we are, once again, worrying that he is in pain, and facing loss. Are you ready for more?

I’m 62 as I write this. I’ve lost a lot of people, and pets, not to mention flexibility and energy. At 72, there will have been more losses. But I’ve gained, through all of those I’ve loved, so much more. So the answer is yes, yes, set yourself up for the heartbreak of watching a pet grow old again, and again, as long as you can. Adopt a dog, rescue a cat, foster a dachshund. As long as you can, be ready for more. 

The 50 richest people produce as much CO₂ in 90 minutes as the average person does in an entire lifetime.

News that feels like a slap in the face or a punch in the stomach rather than mere information. News that makes me stumble, stop and think. 

What am I doing here? What am I fighting for? 

Am I the person in a war running into a wall of fire, hoping they can still win? Do I want to be that person, or would I rather just turn around and hide − and live?

Maybe there’s another option I can’t see yet. Maybe I need to stop running to see the bigger picture.

But honestly, the slower I run, the more of the bigger picture I see, the more fire there is.

This might sound very dark, and believe me, I’ve been trying to find another metaphor for it − for the feelings that today’s problems evoke in me. But I haven’t found one yet.

I grew up not knowing about global crises and learned along the way. The older I got, the more I knew, and the more my motivation to do something about it grew. Until, at some point, it seemed I learned too much. I started seeing problems everywhere, and the thought crept into my head that maybe − just maybe − there’s no reason for hope, no reason to fight.

And now it’s here. This feeling of hopelessness that I’m trying to deal with.

So, what should I do? 

I used to believe that learning more about climate change, capitalism, and politics − gaining knowledge on environmental degradation, social inequality and technological developments − would bring hope. 

And it did – sometimes. But most of the time, the problems grow into a mountain that seems impossible to climb.

Writing this leaves me wondering what expression you, future Jelka, wear as you read this. Would it be an amused smile, looking back at my dramatic reflections with a feeling of growth? Is it a tear-streaked face, carrying the weight of everything you've come to understand? Or is it, after all, an expression of peace, having come to accept the world’s complexity and your place within it.

Lieve Rianne

Een stuk uit mijn dagboek: Mijn thema of woord voor het jaar 2025 schoot me net te binnen: vertrouwen. Meteen gevolgd door de angst: kan ik dat? Kan ik echt vertrouwen? Wat voor ‘enge’ dingen komen er nog waarbij ik het vertrouwen moet houden?

Ik wil zo graag echt vertrouwen. Ik voel dat ik op het randje sta van positieve dingen verwachten, écht verwachten, omdat ik ze letterlijk zelf creëer. Het voelt alsof ik nog één stap moet zetten voordat ik daar ben. Haha, dat voelt wel vaker zo.

Maar mennn, dit is weer een ‘big shift’. En elke keer dat ik shift, heb ik weer een nieuwe laag van angst en onzekerheid losgelaten, is er meer inzicht, rust, begrip en vertrouwen, is er meer zelfverzekerdheid en ontspanning. Meer weten dat het écht allemaal goed komt.

Alle boosheid en frustratie van de afgelopen weken maken plaats voor een nieuw begin, voor meer liefde, rust en ruimte. Het is het uiten en loslaten van die boosheid dat me weer in een nieuwe, diepere vorm van vertrouwen en liefde heeft gekatapulteerd. 

Dit keer heb ik inzicht gekregen in dat we beiden oké zijn, precies zoals we zijn. Dat ik niet meer hoef te helen, dat ik niet van alles hoef te ‘doen’ om waardevol te zijn.

Dat ik al inherent waardevol ben. Dat er niks mis met me is en dat ik niks verkeerd heb gedaan. Dat alles klopt. Dat alles precies is zoals het moet zijn.

Dat er niks kapot is, dat er niks verloren gaat. Dat alles altijd al goed is geweest. Dat ik liefde ben. Dat jij liefde bent. Dat alles liefde is en er niks is wat geen liefde is. Dat het liefde is die de wereld overstroomt, die oprijst in onze harten, liefde die de gevangenissen in Syrië van hun gevangenen bevrijdt. Liefde die alle deuren wagenwijd openzet.

Het gaat niet meer. Al het andere gaat niet meer. Er is niks buiten dat. Alles is liefde. Ieder mens, elke ziel, van welke afkomst dan ook, met welke ideeën dan ook. Iedereen is liefde. And I love you. I love you so much. All of you. All of you. This is the new Earth. This is the loving Earth. It always was and it always will be. There is nothing but love. I love you. I love you. I love you. And so it is.

Dear future self,

On a universe-sized canvas the world will remain the same in the next ten, one hundred or even one thousand years. With this scale in mind everything that happens on earth is equally tiny to the movements of atoms or quarks. 

Our own understanding, ideas, and interpretations of the world around us, however, are not equally tiny nor shared by every single person. And the only point of view we have, is our own. Therefore, a feeling of misunderstanding is bound to occur because of differences no one enforced.
We try to cope with these differences, as in our view on the ‘good’ and the ‘bad’, ‘right and ‘wrong’, leading us often wanting for more simpler times in the past. 

But, dear future self, I encourage you to occasionally stop questioning, stop coping, stop trying to understand why things happen, and stop thinking about the right and wrong, good and bad.

Instead, please just wonder about everything that you are allowed to experience during your lifetime. It is only a one-time opportunity.

And remember, the future is not set in stone, based on the universal rule that (almost) nothing lasts. Neither suffering nor love, neither pain nor happiness. Yet, may any act you perform result in a more compassionate world than before.

So, I give you this: stand in amazement and acceptance of that which you cannot change, but please do change that which you cannot accept.