Spoken

Er is een spook in de UB. ‘s Avonds laat, als het donker is en de UB bijna leeg, verschijnt er een bewegende schim op een van de bewakingscamera’s. Of is het een schaduw? Een spinnenweb? Vreemd genoeg is het spook overdag niet te zien.

‘Meermaals zijn er al bewakers heengelopen om het te controleren, maar er is daar niks’, weet student-medewerkster Puck Wiersma. Zij denkt dat het misschien iets te maken heeft met het feit dat het terrein van de UB eerst een kerk was. Met een kerkhof. De allereerste rector magnificus van de RUG was er begraven. Vast geen toeval, denkt Wiersma. ‘Niemand weet wat het is, dus nu noemen wij hem “Ubbo, het spook”.’

Onzin? Volgens medewerker interne dienst Arjen Staal zijn er meer mensen die in UB-spoken geloven. Met name schoonmakers van Zuid-Amerikaanse afkomst. Communicatiemedewerker Frank den Hollander: ‘Die hebben natuurlijk Día de los Muertos’, oftewel de dag van de doden, een feest om de doden te herdenken.

De schoonmakers weigeren in hun eentje de kelder in te gaan, totdat iemand anders het licht aandoet. Staal denkt dat dat te maken heeft met een oude grap, uit de tijd dat je de intercom nog zonder waarschuwing aan kon schakelen. ‘Collega’s hebben toen spookgeluiden door het gebouw laten klinken.’

Slapen

Moe van het studeren? De UB blijkt een populaire plek om te tukken. Volgens Wiersma reserveren studenten met een Aziatische afkomst soms voor de hele dag een plek. Rond lunchtijd zie je ze dan in diepe rust. Altijd op de tweede verdieping, want daar staan comfortabele banken. ‘Die worden dan wel wakker gemaakt door een bewaker. Zo van: ‘Hey, dit is niet de bedoeling!’

Wiersma vermoedt dat dit heel normaal is in Azië, om gedurende een lange werkdag tussendoor een dutje te doen. ‘Het laat zien dat je zó hard hebt gewerkt dat je wel een dutje verdient.’ Maar Studenten vallen sowieso wel met hun hoofd op de boeken in slaap, zegt Den Hollander. 

Staal weet nog goed hoe een collega bij de opening, ‘s ochtends vroeg, een student tegen het lijf liep. De student moet de hele nacht in een studio hebben doorgebracht. Anders zou het alarm zijn afgegaan. Wat bleek: ‘Hij had ruzie met zijn huisbaas en een deadline: dus is hij maar gebleven.’

En dan was er de slapende studente die Staal bijna een hartverzakking bezorgde. Hij dacht dat het meisje was flauwgevallen. ‘Dat gebeurt vaker, maar zij werd niet meer wakker.’ Hij stond op het punt 112 te bellen toen twee van haar huisgenoten erbij kwamen. ‘“Laat haar maar gewoon liggen hoor”, zeiden ze. Ze bleek een aandoening te hebben, waardoor ze soms zomaar in slaap kon vallen.’

Seksen

Ken je dat ‘reflectiehok’ waar je even tot jezelf probeert te komen als je helemaal gék wordt van het studeren? Of waar je misschien wel bidt voor een succesvol tentamen? Die plek blijkt een onverwachte kant te hebben.

In verband met de privacy hangen er geen camera’s. En de deur kan dicht. En dat biedt mogelijkheden... ‘Onder werknemers is het wel heel ordinair het neukhok genoemd’, zegt Staal. ‘Ik kan het me voorstellen; er zitten duizenden mensen tussen de 18 en 25 in hetzelfde gebouw.’ Vol feromonen.

Overigens is het reflectiehok niet de enige plek waar studenten los gaan. Medewerkers vonden eens een pikant – en duidelijk gebruikt - slipje in een van de studiezalen. En bij de mannen-wc stond op een gegeven moment een vrouw. ‘Ze vroeg om geld en wilde daar wel iets voor doen’, zegt Staal veelbetekenend. 

Liefhebben

Kluisjes en laden blijken vaak vertederende verrassingen te bevatten. Want hoe je het ook wendt of keert: de UB is old school-Tinder. ‘Mensen komen hier niet alleen om te studeren, maar ook om te ontmoeten’, vertelt Staal. En zo vinden schoonmakers regelmatig lieve briefjes in de lades van de houten tafels op de tweede.

Dat geldt ook voor de studentmedewerkers. Een student die achter de balie werkt, vond bij het opruimen van de studio’s een briefje. ‘Here is the key to the studio back, if you want the key of my heart please call me.’

En heb je al gehoord van die ene studente die haar studiegenoten graag een hart onder de riem steekt? ‘Ze maakt kleine tekeningetjes en legt deze in de kluisjes, om mensen een fijne dag te bezorgen.’

Wonen

Voor veel studenten is de UB een tweede huiskamer. Alles wat ze thuis hebben, willen ze ook in de UB terugzien. ‘Ze vinden het gek dat er geen magnetrons aanwezig zijn’, zegt Den Hollander.

Zo nam een studente haar eigen luchtbed mee naar haar studio. ‘Dan lag ze onder tafel languit op dat ding te lezen.’ Staal heeft ook eens iemand onderbroken tijdens een wasbeurt. ‘Die stond in de wasbak zijn voeten te wassen.’

Er is zelfs vraag naar een handige huisbaas. Zo kwamen er twee studentes aan de balie die hun fiets wilden laten maken. ‘Ze waren verbaasd toen we zeiden dat dat hier niet kon.’

Ook Thuisbezorgd en Uber Eats weten de UB te vinden. De lege pizzadozen belanden vervolgens in het toilet. ‘Dat zijn geen legendes maar vreselijke waarheden’, zegt Den Hollander. In de ‘reflectieruimte’ wordt volgens Staal wel eens flink gefeest – als er tenminste geen andere ‘activiteiten’ gaande zijn. De gevolgen zijn voor de schoonmakers en medewerkers. ‘We zijn weleens ‘s ochtends een gigantische berg kots tegengekomen.’

Katers worden vervolgens óók in de UB uitgezeten. Zoals die keer dat UB-medewerkers een student vonden die in een hoekje was gekropen met zijn hoofd in zijn handen. Ze waren bezorgd. ‘Hij was duidelijk onder invloed van het een of ander’, vertelt Staal. En toegeven ho maar. ‘Toen we hem ernaar vroegen, zei hij dat hij aan het mediteren was.’

Studeren

De UB is voor iedereen? Ja. Nou, niet helemaal. En het is ook nog eens verzuild per verdieping, vertelt Den Hollander, die voor de verbouwing werkte bij de servicebalie op de studiezalen. 

‘Op de derde verdieping bestond iets dat “het Aquarium” genoemd werd. Dat was echt het Albertiaanse gebeuren.’ Letterenstudenten vind je op de tweede, in de buurt van de letterencollectie. ‘Die studenten zijn een van de weinigen die nog gebruik maken van de fysieke boekencollectie’, legt Staal uit.

En Vindicaters? Die zitten op de vierde. ‘Ze kennen elkaar van de kroeg en willen dan samen studeren.’ Vindicat komt overigens vaker bij de UB over de vloer. ‘Elk jaar krijgen we beschonken Vindicaters aan de balie die zich komen aanmelden’, vertelt Staal, ‘Het is deel van de ontgroening.’

Daar krijgt de UB ook weer iets voor terug. Elk jaar is het eerste exemplaar van de Almanak voor de directeur van de UB. ‘Dan komt de Almanakcommissie in een koets voorgereden om het boek te overhandigen. En ja, dan zijn ze om 10 uur ‘s ochtends soms al flink aangeschoten.’