Leestijd: 5 min (1215 woorden)

Haar kamer ziet eruit alsof er net een bom ontploft is. Tassen, pennen, affiches, t-shirts, bierviltjes, flyers, een leeg kratje pils. Maar de chaos is schijn. Ze heeft alles geteld. Weet precies hoeveel pennen daar in bosjes liggen, met elastiek eromheen. Alles gaat weg, deels naar het archief, de rest naar de eigen winkel van de RUG.

In deze kamer begon Els van den Berg, begin maart 2012,  als coördinator van het lustrum. Haar opdracht: de 400^e verjaardag van de universiteit organiseren.  Op het hoogtepunt had ze 200 mensen aan het werk plus nog eens 1312 vrijwilligers. Samen met de Lustrumadviesraad, het college van bestuur, studenten, talloze commissies en samenwerkingspartners heeft ze de klus geklaard.

Toen Joris Eijkelhof vorige week als laatste van de collega’s  het pand verliet, bleef ze alleen achter. Afhechten, opruimen, evalueren, gedenkboek maken, afscheid nemen. Al afgekickt, mevrouw Van den Berg? ‘Nee!’

Spelregels waren er niet

Spelregels waren er niet toen ze begon. Er lag een financieel raamwerk, een motto (For Infinity, al jaren geleden op een bankje onder een boom bedacht door hoogleraar Ton Schoot Uiterkamp), de drie speerpunten van de RUG (energy, healthy ageing, sustainable society) een aantal ideeën van medewerkers en de boodschap dat de universiteit goed naar voren moest komen.

Het leidde uiteindelijk tot zo’n dertig activiteiten, van een theaterspektakel tot de Lauwersloop, van tien eredoctoraten tot een musical, van een film tot het grootste studentengala ooit. En dat alles in één maand tijd.

Robbertje vechten

Waar de bureaucratie binnen de RUG genadeloos kan toeslaan, kreeg zij de vrijheid om haar weg te zoeken en dingen voor elkaar te krijgen.

‘Wat meespeelde was dat het lustrum binnen de universiteit een vreemde eend in de bijt was, met een eigen projectorganisatie. Dat had zo z’n voordelen. Bovendien ben ik strategisch ingesteld, praktisch en organisatorisch. Ik moest ook op mijn strepen staan om dingen voor elkaar te krijgen. En ja, soms moet je een robbertje vechten, maar dat vind ik niet vervelend.’

Er waren mensen die haar wel achter het behang konden plakken, juist omdat ze zo op haar strepen stond. Daar heb je dat mens weer! Ze lacht: ‘Oh ja, echt waar?’ Ja dus.

‘Weet je, je wilt een verhaal vertellen met zo’n lustrum, die lijn moet je vasthouden. Als mensen dan eigen dingen gaan doen, ontstaat er een spanningsveld. Ze dachten wel eens dat ik ze op slot wilde zetten, maar dat was het niet. Je moet ruimte geven, maar je doel voor ogen houden. En dat hebben ze uiteindelijk wel geaccepteerd. Natuurlijk, ik wil ook aardig gevonden worden, dus je zoekt een middenweg.  Die ik ook gevonden heb, ik denk altijd in oplossingen. ’

Vet applaus in een bomvolle aula

Hoogtepunt? Lastige vraag, maar vooruit. The Gift for Infinity, met het Noord Nederlands Orkest op het Broerplein. Kippenvel. De koning natuurlijk – door toedoen van rector Elmer Sterken naar Groningen gehaald – bij de opening van het lustrum. Met als toetje een vet applaus toen, in een bomvolle aula van het Academiegebouw. ‘Zo mooi! Maar ik dacht wel: nu moet ik het waarmaken.’

De 400 vragen in 400 dagen, haar eigen idee, in samenwerking met het Dagblad van het Noorden, de Leeuwarder Courant en RTV Noord. En de foto’s van Sacha de Boer, die overal in de stad te zien waren. ‘Daar ben ik zó trots op. Samen met de Groninger City Club droegen we het DNA van de universiteit en de stad uit. Laagdrempelig, maar toch met inhoud.’

Een kritisch moment vond ze zelf de Gift voor Infinity (zie kader). ‘We begonnen eerst met crowdfunding, toen het uiteindelijke onderzoek dat we wilden financieren, nog niet duidelijk was. Gewoonlijk doe je dat natuurlijk andersom. Het was heel spannend of het zou lukken.’

Haar sterke punt: de grote lijn in de gaten houden, niet afdwalen. Haar zwakte? ‘Ik ben een perfectionist, wil het onderste uit de kan. Dat kan lastig zijn. Natuurlijk had ik twijfels, maar niet op hoofdlijnen.’

Slapeloze nachten? ‘Ja, wat dacht je. Maar dan stapte ik uit bed en zette de computer aan, dat werkt beter dan dat je ligt te malen in bed. Onder de douche kwam vaak de oplossing, daar denk ik het beste.’

Thuis kregen man en drie kinderen haar nauwelijks nog te zien, de laatste maanden.  Om te slapen, meer niet. Gaf niks. ‘We zijn een hecht team thuis, we wisten dat het zo zou lopen, daar hadden we op geanticipeerd.’

Naast het applaus was er ook kritiek. Dat het allemaal te veel was en je door de bomen het bos niet meer zag. ‘We hadden verschillende doelgroepen, studenten, medewerkers, alumni, het brede publiek. En we wilden heel zichtbaar jarig zijn, dat is gelukt. We hebben als universiteit een mooi verhaal verteld.’

En er waren wat moppers, vertelt ze, omdat er bij de lezingen te weinig mensen waren. That’s it.

3,5 miljoen

Wat ze gemist heeft? Ze denkt lang na. ‘Ik had landelijk wel wat meer exposure willen hebben, maar dat kost heel veel geld en we hebben het niet over de balk gegooid. Wat ik wel heel goed vind, is dat er onderdelen van het lustrum behouden blijven. De Bommen Bootrace bijvoorbeeld wordt een jaarlijks evenement, net als de Lauwersloop. En met het For Infinity onderzoek kan een PhD vier jaar aan het werk, zo geef je dat weer terug aan de samenleving.’

Dan de hamvraag. Hoeveel heeft het allemaal gekost? Daar borrelt een lach naar boven. Natuurlijk snapt ze dat iedereen dat wil weten. Maar het is nog te vroeg. Een budget van 3,5 miljoen? Dat getal doet de ronde in de wandelgangen. En dat de theatervoorstelling van het NNT 7 ton heeft gekost.

Ze knippert niet met haar ogen. Even geduld, want er zijn veel financiële partners betrokken geweest bij het lustrum en niet alles is 100 procent doorgerekend. ‘Dit jaar wordt het duidelijk.’

Vrijdag 31 oktober trekt ze de deur achter zich dicht. Door naar de volgende ronde, met een prima cv. Er liggen wat ijzertjes in het vuur, ook daarover laat ze zich niet uit.

Wat Els niet kwijt wil, vertelt ze niet. Zo simpel is het.