‘Shit’, dacht Wiki toen ze hoorde dat haar vriend, met wie ze een jaar samen was, toegelaten was tot de universiteit van Lund in Zweden. ‘Als ik daar niet ook een plek krijg, is het voorbij. Dan is dat het einde van onze relatie.’

Op dat moment – ze woonden allebei in Zweden – had Wiki nog alle vertrouwen in hun relatie. ‘We maakten altijd tijd voor elkaar’, zegt ze, ‘en we deden altijd moeite voor de ander.’

Maar terwijl hij was toegelaten, werd zij op de wachtlijst gezet. ‘Het werd een obsessie voor me om ook naar die universiteit te mogen.’ Ze belde dagelijks om informatie, ze stuurde talloze aanbevelingsbrieven op, maar het leidde allemaal tot niets. ‘Ik kon daar niet heen.’ 

Wiki, die nu Europese talen en culturen studeert aan de RUG, hoopte haar relatie op afstand toch voort te kunnen zetten. Ze deed online onderzoek en keek naar andere stellen en concludeerde dat voor sommigen van hen een langeafstandsrelatie zelfs beter werkte. ‘En ik wilde bij elkaar blijven.’ 

Liefdestaal

Datzelfde gold voor Chiara, die haar vriend achterliet in het Italiaanse La Spezia toen ze naar Groningen kwam om Europese talen en culturen te studeren. ‘Ik wilde het proberen, omdat we verliefd waren.’ 

Maar ze besefte al snel dat het een uitdaging ging worden om het evenwicht te bewaren in de relatie. ‘Ik was degene die was verhuisd, dus ik had hier niets, alleen die band met hem thuis. En hij had daar alles nog, alleen mij niet.’

Het was ook lastig om het zonder haar ‘liefdestalen’ te moeten doen, zegt Chiara. ‘Tijd samen, fysieke aanraking, dat zijn dingen die ik nodig heb in een relatie.’

Voor Emilou voelde het voortzetten van haar relatie als iets dat ze moest proberen, ook al had het weinig kans. Ze was naar Groningen verhuisd om human geography and planning te gaan studeren en liet haar vriend achter in Groot-Brittannië. Ze wist dat het niet makkelijk zou worden, ook vanwege dingen die hij deed waar ze nog steeds niet over kan praten. ‘Hij had al bewezen dat hij mijn vertrouwen niet verdiende.’  

Maar ja, zegt ze: ‘Hij was mijn eerste liefde.’ En dus bleven ze bij elkaar; zij in Groningen, hij in Winchester. 

Vervaldatum

Wiki kwam er al snel achter dat haar hoop om de relatie voort te zetten tevergeefs was. ‘Je moet het allebei willen, anders werkt het niet’, zegt ze. En haar vriend wilde het niet, niet als ze zo ver van elkaar weg woonden.

Het stel besloot uit elkaar te gaan. Niet meteen, maar wanneer ze gingen studeren. ‘Dus we hadden wel een vervaldatum. Ik huilde veel, omdat ik het niet kon geloven en omdat ik me zo kwetsbaar en stom voelde.’

Ook Chiara stuitte al gauw op communicatieproblemen. Ze dacht dat ze een soort compromis had gevonden door regelmatig te videobellen, ‘maar ik hield mezelf gewoon voor de gek’, zegt ze. ‘Ik deed veel meer moeite dan mijn vriend.’

Ze besloot het uit te maken. Eigenlijk had ze dat pas willen doen als ze hem weer zag, zodat ze hem kon troosten. Maar toen begon hij er zelf over tijdens een telefoontje. Hij had het gevoel dat er iets niet goed zat. ‘Hij vroeg ernaar, en ik kon niet liegen tegen hem.’ 

Abrupt einde

Ook Emilou beëindigde haar relatie telefonisch, toen ze zich realiseerde dat die haar niet meer bracht wat ze nodig had. Het was geen makkelijk besluit, en ze probeerde de beste datum te vinden om het bericht te brengen. ‘Ik wachtte tot na zijn verjaardag, maar voordat hij aan zijn studie begon.’  

Het gesprek kwam echter abrupt ten einde toen haar kersverse ex besloot dat hij wel genoeg had gehoord. ‘Het was een telefoontje van vier minuten na een relatie van twee jaar.’

Ze was van streek om de breuk, maar ze wist dat dit de enige juiste keuze was. Al te lang had ze zich niet gehoord gevoeld door haar vriend. ‘Als je naar een nieuw land verhuist is dat best spannend, dus daar wil je over praten. Maar hij zat daar dan maar zwijgend.’

Het was Emilou ook opgevallen hoe andere stellen met een langeafstandsrelatie zich gedroegen. ‘Zij verheugden zich er enorm op om hun partner te bellen, en dat gevoel had ik helemaal niet.’

Nieuw begin

Haar vertrek was misschien de reden dat het uitging, zegt Wiki, maar uiteindelijk markeerde het ook een nieuw begin in haar leven. ‘Het is goed hoe het is gelopen’, beseft ze nu. ‘Ik kan iemand niet dwingen om van me te houden of om bij mij te zijn.’

Inmiddels heeft ze het achter zich gelaten. Ze heeft haar interesses herontdekt, zoals schrijven, iets dat ze al een hele tijd niet meer gedaan had. Dat heeft haar enorm geholpen, zegt ze. ‘Want als ik druk ben, heb ik geen tijd om verdrietig te zijn.’

Chiara vond het zwaar om alleen te zijn, maar dat loste ze op door vaker te bellen met haar dierbaren. Ze ging opnieuw in therapie, richtte zich op haar nieuwe vrienden en stortte zich net als Wiki op haar hobby’s. ‘Ik ben weer begonnen te lezen, dat is een geweldige manier om even aan alles te ontsnappen.’ 

Perspectief

De breuk met haar vriend is zelfs positief geweest voor haar andere relaties, vindt ze. ‘Ik heb hierdoor een heel goede band met mijn moeder gekregen. En ik ben hier echt gaan léven. Vorig jaar heb ik me eigenlijk alleen maar verplaatst.’ 

Ze raadt anderen aan om een dagboek bij te houden om wat perspectief te krijgen. ‘Als je dingen op papier ziet staan, kijk je er anders naar. Alsof je de ideeën uit je hoofd haalt.’ 

Emilou realiseerde zich dat ze haar individualiteit heeft teruggevonden. ‘Ik heb een eigen stad en een universiteit, ik woon op mezelf, heb mijn eigen ervaringen, mijn eigen leven.’ 

Ook zij kreeg een nauwere band met haar dierbaren. Ze adviseert anderen in dezelfde situatie om goede vrienden te zoeken. ‘En zorg dan dat je aardig voor ze bent, want dat bepaalt hoe zij jou behandelen. Het hoeft niet romantisch te zijn; je kunt echt opbloeien van platonische liefde.’

Engels