Toen ik naar Nederland kwam om te studeren, was mijn eerste prioriteit om een baantje te vinden. Zo had ik het afgesproken met mijn familie: ik zou werk zoeken, studiefinanciering aanvragen en mezelf uiteindelijk financieel bedruipen. 

In al mijn naïviteit dacht ik dat het een makkie zou zijn om een baan te vinden in een nieuw land, ook al sprak ik de taal niet. Doordeweeks zou ik mediastudent zijn, maar in het weekend zou ik in de glamoureuze modewereld werken. Nou ja, bij een kledingwinkel, maar elk mode-icoon moet ergens beginnen!

Dus solliciteerde ik op elke retailvacature, maar ik werd keer op keer afgewezen: eerst door Nike, vervolgens door Snipes, Footlocker en Zara. Ik zag mijn droom vervliegen, schoot in de stress en besloot dat ik genoegen zou nemen met elk baantje dat ik maar kon krijgen. Nu, twee jaar later, heb ik een hele reeks typische studentenbaantjes achter de rug. En omdat ik het jou gun dat je jouw ideale bijbaan sneller vindt, deel ik mijn inzichten met je.

Schoonmaker

De bijtende lucht van schoonmaakmiddelen, de gele rubberen handschoenen, het gepiep van het schoonmaakkarretje dat over de laminaatvloeren rijdt: dat herinner ik me van mijn eerste maand in Groningen.

In Roemenië wordt schoonmaakwerk geassocieerd met gebrek aan scholing, dus ik zag mezelf nooit als het soort persoon dat tegen betaling de rotzooi van anderen zou opruimen. En toch was ik nu kauwgom van bankjes aan het peuteren en koffievlekken aan het wegvegen, terwijl ABBA uit mijn koptelefoon schalde.  

Dit was mijn eerste schoonmaakbaantje, op een van de locaties van het Alfa-college. Later ging ik bedrijfsgebouwen en vakantiehuizen schoonmaken, maar dat was ook geen lang leven beschoren. Niet omdat het nou zulk vreselijk werk was, maar het was gewoon niks voor mij.

Ik weet nog goed dat ik altijd wat eerder klaar was (of besloot dat ik klaar was) en die laatste dertig minuten van mijn dienst Vogue Runway las in de schoonmaakkast. Want dat is wel het grote voordeel van deze baan, als je geen moeite hebt met de vroege tijden, de vieze geurtjes en de grappen van je familie: er is niemand die op je vingers kijkt.

Aan te raden:   
Verdiensten: 10-12 euro per uur (afhankelijk van je leeftijd)
Hoe lang ik het volhield: een maand
Wat ik ervan leerde: hoe je in minder dan vier uur een schoolgebouw schoon poetst

Magazijnmedewerker

Ik zette een volgende stap op de carrièreladder en bemachtigde een tijdelijk baantje als magazijnmedewerker bij een bedrijf in kookgerei. Een hoger salaris, meer pauzes en een koelkast vol snacks: het klonk als een droombaan. En voor een bijbaantje was het dat eigenlijk ook. 

Je kunt naar je favoriete podcasts luisteren (je hebt immers acht uur om vol te maken) terwijl je een karretje achter je aansleept dat je vult met chique keukenspulletjes: kristallen glazen, een vrolijke oranje pan, snijplanken van mahoniehout en meer van die dingen. Met een beetje fantasie is het net of je aan het winkelen bent.

Niet dat het een makkie is trouwens, werken in een magazijn. In de winter hield ik mijn jas aan en droeg ik handschoenen. Soms moest ik werken tot middernacht en kwam ik doodmoe thuis. Afwisselend was het werk ook niet, en hoe lang kun je blijven doen alsof je kerstkadootjes aan het inpakken bent?

Een waarschuwing: of het werk leuk is, hangt erg af van het specifieke bedrijf. Ik heb ook wel in pakhuizen gewerkt waar elke taak een ‘uitdaging’ was waar je voor moest ‘slagen’, en waar de manager constant in je nek hijgde.

Aan te raden:  
Verdiensten: 12 euro per uur
Hoe lang ik het volhield: vier maanden
Wat ik ervan leerde: hoe je een doos optilt zonder je rug te verpesten, hoe je een tapedispenser gebruikt

Medewerker kledingwinkel

De rottigste baan die ik in mijn twee jaar hier in Groningen gehad heb? Werken in een kledingwinkel. Na zes maanden poetsen en sjouwen dacht ik de jackpot gewonnen te hebben toen ik bij een grote kledingzaak aangenomen werd om in het magazijn te werken. Eindelijk kon ik me van mijn beste kant laten zien! Maar dat ik elke keer voor dag en dauw op zou moeten staan, daar had ik niet bij stilgestaan. 

Dat ik zo’n hekel had aan het werk kwam niet alleen omdat ik twee dagen per week om 5 uur ‘s ochtends moest beginnen. Er kwam maar geen einde aan de stapel dozen die ik moest uitpakken, en allemaal zaten ze vol goedkoop ogende kleren met een te hoog prijskaartje. Het constante vouwen, de zure opmerkingen van de managers, de medewerkers die keken alsof de wereld elk moment naar de klote kon gaan – want zo voel je je als je in fast fashion werkt – het was allemaal verschrikkelijk.

Wat me op de been hield was de gedachte aan de 14 euro die ik per uur verdiende, een bedrag waar ik een jaar eerder niet eens van had durven dromen. ‘Acht uur vouwen en dan kan ik die vlucht naar huis betalen’, hield ik mezelf constant voor – een gedachte die me ook afleidde van het feit dat ik me een moderne slaaf voelde.

Later werkte ik ook als verkoopmedewerker, omdat ik mezelf had wijsgemaakt dat dat leuker werk zou zijn. Als kind droomde ik er al van om met een echte kassa te mogen werken. Wat niemand me vertelde: dat je zo overprikkeld kunt raken dat je je af en toe moet verstoppen in de kleedkamers.   

Een belangrijke levensles leverde het me wel op: mensen kunnen zich gedragen als beesten, kijk maar naar de uitverkoophoek bij iedere grote kledingzaak. Dus wees lief voor kledingverkopers, het is zwaar werk. 

Aan te raden:  
Verdiensten: 14 euro per uur
Hoe lang ik het volhield: vijf maanden
Wat ik ervan leerde: hoe een kassa werkt en hoe je razendsnel bergen kleding opvouwt; hoe je vriendelijk tegen mensen kunt zijn als je chagrijnig bent

Fietskoerier

Deze situatie zal je waarschijnlijk bekend voorkomen: het stroomt buiten van de regen en terwijl je naar buiten kijkt, denk je medelijdend aan de fietskoerier die jou je eten gaat bezorgen. Het afgelopen jaar was ik die arme fietskoerier, doorweekt tot op haar sokken. Maar zal ik je een geheim vertellen? Het is eigenlijk prima werk.

Toen ik vertrok uit Roemenië was ik vastbesloten dat ik géén fietskoerier zou worden, gezien het Nederlandse weer. Maar je moet wat, als je wanhopig bent, dus fietste ik op een gegeven moment toch met een grote tas op mijn rug door de stad. En het bleek een van mijn beste beslissingen – ik genoot van de flexibiliteit en van het vrije gevoel van een solorit op de fiets op een zonnige dag. 

Zo mooi is het natuurlijk niet altijd. Je hebt het nog nooit écht koud gehad tot je bij min drie door de stad crosst om eten te bezorgen. Twee paar handschoenen over elkaar en drie paar sokken waren nog niet voldoende om warm te blijven. En dan is er dus nog die regen, waardoor je schoenen zompig nat worden.   

Het beste advies dat ik je kan geven is dan ook om te investeren in waterdichte schoenen en echt goede handschoenen. Als je dat doet, en je je over je vooroordelen over het werk heen kunt zetten, dan is dit misschien wel iets voor jou.  

Aan te raden:  
Verdiensten: 12-14 euro per uur (leeftijdsafhankelijk)
Hoe lang ik het volhield: een jaar
Wat ik ervan leerde: het stratenplan van Groningen

Bedieningsmedewerker

Stel je dit eens voor: je zit in je favoriete restaurant en je hebt je beste kloffie aan. Je ziet de serveerster op je afkomen met je bestelling en je hebt er al helemaal zin in, als ze een drankje omgooit, precies over je goeie witte shirt heen. 

Dit is mij gelukkig nooit overkomen, omdat ik nooit als serveerster heb gewerkt. Maar had ik dat wel gedaan, dat was dit precies wat er gebeurd zou zijn.

Het is niet dat ik onhandig ben, maar ik ben er gewoon niet goed in om veel dingen tegelijk te dragen. Daarom heb ik nog nooit een baan in een café of restaurant gehad en dat zal ook wel nooit gebeuren. Bijna had ik bij de McDonalds gewerkt, maar nog voor ik arriveerde bij het sollicitatiegesprek kreeg ik een paniekaanval. 

Waarmee ik maar wil zeggen: wees je bewust van je zwakke punten voor je ‘ja’ zegt tegen een baan. Tenzij je echt wanhopig bent, natuurlijk. 

Engels