Onlangs kocht ik De laatste bus naar Slochteren van Herman Sandman. Sandman schrijft korte verhalen over zijn leven op het platteland rond Slochteren. Ik bladerde wat door het boekje en herkende vrijwel alles: Engelbert, Scharmer en Harkstede, het Slochterdiep en ’t Bokkeblad (het plaatselijke sufferdje). Het zijn zo’n beetje de coördinaten van mijn leven.
Nu lees ik normaliter liever niet over wat ik herken, maar mijn vrouw wel (‘zo herkenbaar’, zegt ze, maar ik denk ‘waarom lees je het dan?’). Toen viel mijn oog op het verhaal Jeroen de bomenman. Verrek dacht ik, dat is onze Jeroen! Vorig jaar nog klom hij in onze populieren om de toppen eruit te halen. Dit zou mijn vrouw zeker willen lezen en omdat ik nog niks voor haar verjaardag had, leek me dit wel wat.
Wij hebben een eenvoudige afspraak met verjaardagscadeaus: zij krijgt wat zij graag wil hebben en ik krijg op mijn verjaardag ook wat zij graag wil hebben. Dat gaat al jaren goed.
Het is zondagmiddag en mijn vrouw leest in het boekje van Sandman en merkt dan op: ‘Wist jij dat Bob Dylan eens op de fiets in de Noorderpolderzijl is gesignaleerd?’ Nu ben ik een groot liefhebber van Dylan, maar dit wist ik niet. Dat toegeven vond ik ruiterlijk van mezelf, want vaak zeg ik ook bij dingen die ik niet weet, dat ik ze wel weet, waardoor het lijkt dat ik nog meer weet dan ik al weet. ‘Hij schijnt van het Hoogeland te houden’, ging ze verder, blij dat ze eens iets wist dat ik niet wist.
Het Hoogeland. In gedachten zie ik Bob Dylan fietsen, op een gehuurde fiets. Of misschien heeft hij een peperdure mountainbike gekocht. Zo’n man kan zich alles permitteren.
Dan veer ik op, loop naar de kast met cd’s en pak er feilloos Time out of mind uit. Ik zet de cd op en ga direct naar track 11, Highlands getiteld. Altijd gedacht dat het over de Schotse hooglanden ging, domweg omdat je geen rekening met Groningen houdt. Nu meen ik iets op het spoor te zijn.
Dan begint Bob te zingen: ‘Well my heart’s in the Highlands gentle and fair Honeysuckle blooming in the wildwood air.’ Honeysuckle en Hoogeland, dat gaat best samen, maar dan gaat het mis: ‘Bluebelles blazing, where the Aberdeen waters flow.’ Onmiskenbaar Schotland. Ik beluister de rest, maar geen spoor van het Groningse Hoogeland.
‘Jij dacht zeker…’, zegt mijn vrouw.
‘Ja’, zeg ik, want wij hebben aan een half woord genoeg.
‘Dan was er vast wel zo’n Dylanadept geweest die dat had geweten hoor’, zegt ze met haar gebruikelijke vertrouwen in mijn vindingrijkheid.
Bob Dylan op de fiets, een aardbeving op zijn tijd, maar verder gebeurt er niet veel op het platteland, maar Sandman kan er wel mooi over vertellen.
Gerrit Breeuwsma is docent psychologie
Foto Reyer Boxem