Studenten

Stacey Lamptey wil zwart alledaags maken

‘Het hoeft niet altijd over huidskleur te gaan’

Rechtenstudent Stacey Lamptey richtte Black Ladies of Groningen op als veilige gemeenschap voor haar vrienden, maar het werd veel meer. Nu wil ze dat het normaal wordt om mensen van kleur overal te zien, van de media tot de arbeidsmarkt.
20 mei om 10:00 uur.
Laatst gewijzigd op 24 augustus 2021
om 14:54 uur.
mei 20 at 10:00 AM.
Last modified on augustus 24, 2021
at 14:54 PM.
Avatar photo

Door Yelena Kilina

20 mei om 10:00 uur.
Laatst gewijzigd op 24 augustus 2021
om 14:54 uur.
Avatar photo

By Yelena Kilina

mei 20 at 10:00 AM.
Last modified on augustus 24, 2021
at 14:54 PM.
Avatar photo

Yelena Kilina

International editor Volledig bio International editor Full bio

Stacey Lamptey vindt Bridgerton leuk. Tuurlijk, in het echt had vroeg-negentiende-eeuws Engeland geen zwarte koningin, maar wat belangrijker is voor degenen die naar de historische serie op Netflix kijken, is dat er mensen van kleur getoond worden op machtige en invloedrijke posities. 

‘Als witte mensen niet overal centraal staan kan dat invloed hebben op hoe anderen gezien worden over de hele wereld’, zegt ze. ‘We zouden ervoor moeten zorgen dat het normaal wordt om mensen van kleur te zien in alledaagse situaties.’  

Veilige plek

Toen Stacey Black Ladies of Groningen (BLOG) oprichtte in 2018, had ze niet verwacht dat de gemeenschap in de media terecht zou komen als activistische groep. Ze wilde gewoon een veilige plek creëren voor haar vrienden. 

Ben jij nieuw hier? We hebben een groep voor zwarte meiden

Toen een van hen vertelde dat ze wilde dat er een gemeenschap was voor zwarte vrouwen waar ze haar problemen zou kunnen delen zonder zelfs maar met ‘milde vormen van racisme’ geconfronteerd te worden, besefte Stacey dat ze daarbij kon helpen. Als actieve student had ze veel vrienden van Afrikaanse en Caribische afkomst, dus maakte ze snel een appgroep waaraan ze elke vrouw die ze kende toevoegde, in de hoop dat die met elkaar bevriend zouden raken.  

‘In het begin ging het zo: ik zag iemand op straat en zei dan: hey, ben jij nieuw hier? We hebben een groep voor zwarte meiden, wil je erbij?’ vertelt ze lachend. 

Het oorspronkelijke idee was om samen lol te hebben – eten koken, films kijken, hun haar doen – en te praten over ‘van alles en nog wat’ met vrouwen die elkaar echt begrepen. Via-via trok de groep 131 mensen aan, en Stacey besefte dat ze een platform had om dingen aan te kaarten die hen allemaal aan het hart gingen.  

Sit-in

Een jaar geleden, in juni, kwam Stacey op de voorgrond te staan. Ze wilde de Black Lives Matter-beweging steunen en laten zien ‘dat er mensen in Noord-Nederland zijn die hierom geven’. Samen met het Groningen Feminist Network en Women’s March Groningen organiseerde BLOG een sit-in tegen anti-zwart geweld op de Grote Markt waar honderden sympathisanten op af kwamen. Ze haalden het regionale én het landelijke nieuws. Het was geweldig, en het zorgde ervoor dat BLOG zichtbaar werd. 

‘Iedereen wilde meer weten over de groep die die sit-in had georganiseerd’, vertelt Stacey, en daardoor werd zij gevraagd voor tientallen interviews en toespraken. Of het nou een evenement van een linkse partij was of een onderwijscongres van een universiteit, Stacey was er om over rassenkwesties te praten. Opeens was ongelijkheid op basis van huidskleur overal het onderwerp van discussie.

Black Ladies of Groningen in 2019

Dat heeft haar niet afgeleid van de doelen van de Black Lives Matter-beweging. ‘Racisme lijkt voor sommigen misschien een trendy nieuw concept, maar wij zien het al jaren.’ 

Is ze blij dat ze nu meer mensen kan bereiken? Absoluut. Weet ze zeker dat die werkelijk geïnteresseerd zijn in het tegengaan van racisme? Nee. Sommige mensen willen gewoon cool lijken of willen niet aangesproken worden op hun vooroordelen, vreest ze. 

Kiezen

Ze heeft echter wel geleerd onderscheid te maken tussen degenen die alleen hun mening willen geven en degenen die werkelijk interesse hebben in wat er aan de basis ligt van racisme. Die laatste groep is bereid om onbewuste vooroordelen op te sporen en af te leren, zelfs als ze dan afscheid moeten nemen van een paar jeugdherinneringen. ‘Stel je eens voor dat iets dat jou een trauma oplevert door andere mensen gevierd wordt’, zegt Stacey, die in België opgroeide. ‘Zou dat je standpunt over Zwarte Piet veranderen?’

Ik weet niet waarom jij racistisch bent, jij wel 

Wat betreft die eerste groep: daar gaat ze haar tijd niet aan verspillen. Het is uitputtend om te proberen hen dingen uit te leggen, het is nutteloos en het is niet haar werk. Het komt erop neer dat zij, als iemand van kleur, niet altijd degene kan zijn die oplossingen vindt voor racisme. ‘Ik weet niet waarom jíj racistisch bent’, zegt ze. ‘Dat weet je zelf wel.’

Ze is ervan overtuigd dat iemands houding tegenover racisme een bewuste keuze is. Het is tenslotte het jaar 2021: als je zegt dat je geen idee hebt wat racisme is, ‘kies je ervoor om je kop in het zand te steken of – gezien alle informatie die beschikbaar is – wil je er gewoon niets over leren’. 

Het is Stacey opgevallen dat mensen in de verdediging schieten als ze het gevoel hebben dat zij de schuld krijgen van institutioneel racisme. Want hoewel zij misschien baat hebben bij het systeem dat hen bevoorrecht, is dat hen natuurlijk niet persoonlijk aan te rekenen. Die persoonlijke verantwoordelijkheid komt wanneer ze hun eigen positie in een bredere context beschouwen en hun privilege herkennen. ‘En dan is het aan hen om iets te doen.’ 

Netwerk

Hoewel het stressvol kan zijn, probeert ze het zich niet aan te trekken als ze online negatieve opmerkingen ziet. ‘Het gaat niet over mij, het gaat over hen.’ 

Je uitspreken over racisme kan uitputtend zijn, dus eens in de zoveel tijd moet ze zichzelf eraan herinneren dat ze niet die generieke zwarte persoon is die sommigen misschien in haar zien. ‘Ik ben een vrouw, ik ben ook een kunstenaar, ik heb rechten gestudeerd, ik ben dol op muziek en ik trek m’n mond open omdat ik dat wil, niet omdat het moet.’ 

Ik trek m’n mond open omdat ik dat wil

Maar niet iedereen heeft de puf om uitgesproken te zijn, zegt ze. Dus hoewel veel BLOG-evenementen openstaan voor iedereen die geïnteresseerd is, blijven sommige exclusief voor leden. De wereld lijkt nu dan wel de rekening op te maken wat betreft racisme, maar BLOG-leden hebben nog steeds een privéplek nodig waar ze openlijk kunnen praten over hun ervaringen met – bijvoorbeeld – winterdepressie. Of waar ze gewoon samen tijd kunnen doorbrengen. ‘Het geeft me echt een gemeenschapsgevoel zo ver van huis, het is een soort familie.’ 

Nu sommige leden afgestudeerd zijn, is Stacey van plan om een heel netwerk van BLOG-afdelingen op te richten in verschillende steden, zodat de leden carrièrekansen met elkaar kunnen delen en jongere studenten kunnen begeleiden. Ze moeten elkaar steunen om toegang te krijgen tot de arbeidsmarkt, zegt ze. 

Ze werd eens gecontacteerd door een groot bedrijf dat trainingen voor het personeel organiseerde ‘omdat ze een verschrikkelijke geschiedenis hadden van vooringenomenheid in het sollicitatieproces: als je een “etnische” naam had, was het game over’. Het BLOG-netwerk zal helpen om zulke discriminatie op de werkplek tegen te gaan, hoopt ze. 

Alledaagse onderwerpen 

Nu BLOG een website en een radioshow heeft, hoopt Stacey verder te kunnen met haar plan om ervoor te zorgen dat het heel gewoon wordt om zwarte mensen in alledaagse situaties te zien. Zo zal de radioshow – op donderdagen te beluisteren op het online station Relate Radio –  niet alleen gaan over zwart zijn of over activisme. Nee, de BLOG-leden gaan in gesprek over alledaagse onderwerpen, van ‘meisjesdingen’ tot het studentenleven. ‘Altijd als je een zwart iemand op tv ziet, hebben ze het over huidskleur’, zegt ze. ‘Dat is zo beperkend. Het hoeft daar niet altijd over te gaan.’ 

Ze wil dat de show het perspectief toont van zwarte meiden die in Nederland wonen. ‘Het is belangrijk om een show te hebben met zwarte mensen die niet een of ander diversiteitsquotum vervullen.’ Want soms is er niet meer nodig om het normaal te gaan vinden dat zwarte mensen te zien zijn op plekken waar ze eerst van uitgesloten werden. ‘Net als in Bridgerton met de zwarte koningin.’

Engels