Goed doen met Vindicat
Kijk, zo zijn we ook!
Het is de maandag na Koningsdag en de Diepenring ligt vol bierblikjes en andere rotzooi. ‘Dit is een ideale dag om dit te doen’, zegt Vindicat-alumnus Thijs, terwijl hij vanuit een bootje met een grijper een blikje uit het water onder de Herebrug haalt. ‘Veel mensen feesten op de woonboten en gooien dan hun lege blikjes en bekers in de diepen.’
Als dit stukje water schoon is, stuurt mede-Vindicater Julius het bootje verder, naar het volgende bergje drijvend afval. Elders varen meer bootjes met verenigingsleden die rotzooi opvissen.
Dit is de eerste dag van Vindicat in Actie, een week in het kader van het 42ste lustrum waarin de studentenvereniging activiteiten organiseert die de band tussen sociëteit en stad moeten versterken. Zo wil Vindicat zich van haar beste kant laten zien.
Excessen
Want vraag het de gemiddelde Stadjer, en de associaties bij Vindicat zijn niet al te best: verwaarloosde ganzen in een studentenhuis, een voedselgevecht in de Sushi Mall, bangalijsten, excessen bij ontgroeningen en recent nog verenigingsleden die tijdens een skitrip – geen officiële Vindicatreis – plasten in de lift van hun hotel en een deur vernielden.
Ik heb hier een geweldige tijd gehad, dus dit is wel het minste
Dat moet anders, vindt rector Wibe Kaak. ‘Mensen kennen ons uit het verleden, maar we willen laten zien waar de vereniging nu voor staat. We willen Groningen laten zien wat we doen voor de gemeenschap.’ En dus gaan ze deze week de diepen schoonmaken, maar ook op stap met bejaarden, koken met vluchtelingen en sporten met gehandicapte kinderen.
De actieweek komt uit de koker van student bedrijfskunde en filosofie Francesca Houber. Zij hoopt dat het een jaarlijkse traditie wordt: ‘Het heeft ervoor gezorgd dat we hebben nagedacht over waar we staan als vereniging en welke kant we op willen in de toekomst.’
Competitie
Voor Thijs is dit een manier om iets terug te doen voor de stad. ‘Want ik heb hier een geweldige tijd gehad’, legt hij uit. ‘Dus dit is wel het minste wat ik kan doen.’ De leden worden wel extra gestimuleerd zich in te zetten met een competitie voor huizen en commissies die vrijwilligerswerk doen. ‘Het is wel een beetje verplicht’, geeft Julius toe, die in de actieweekcommissie zit.
Hij en zijn twaalf huisgenoten gaan later nog met 150 kinderen karten. Dat kan ze bijvoorbeeld kaartjes voor FC Groningen opleveren als beloning, of een boottochtje. ‘Rechtdoor, rechtdoor!’ roept Thijs ondertussen tegen Julius, terwijl hij een wietzakje uit het water schept.
Julius regelde binnen de commissie het geld dat nodig was om de activiteiten mogelijk te maken. Uiteindelijk wisten ze twintigduizend euro in te zamelen. Daarmee organiseren ze op dinsdag bijvoorbeeld een boottocht over de diepen met bejaarde Groningers, gevolgd door lunch op de sociëteit met ‘Oma’s soep’ van de gelijknamige stichting die zich inzet tegen eenzaamheid onder ouderen.
Sport- en speldag
Op woensdag zijn juist de jongeren aan de beurt. De Grote Markt is volgebouwd met opblaasbare voetbalvelden, een trampoline en kraampjes waar je eten en drinken kunt krijgen. Aan picknicktafels zitten kinderen vol verfvlekken geconcentreerd aan hun kunst te werken terwijl een stukje verderop anderen meedoen aan een eierrace – de grond ligt bezaaid met kapotgevallen eieren.
Ik leg de schuld liever bij individuele personen dan een hele groep
Vindicat organiseert deze sport- en speldag samen met Kids United, een Groninger sportclub voor kinderen met een lichamelijke of geestelijke beperking. ‘Het is nu meivakantie, dus we hebben geprobeerd om dingen zo veel mogelijk in de binnenstad te organiseren, zodat iedereen er aan mee kan doen’, vertelt Franscesca. Zo besluiten een Duitse toerist en zijn gezin spontaan een spelletje mee te spelen.
Langs de kant staan Stadjers Ingrid en Marchien met een glimlach te kijken. ‘Ik vind dit leuk om te zien, dit zijn aardige dingen om te doen’, zegt Ingrid. ‘Ik vind het ook mooi wat ze voor de ouderen hebben gedaan.’
Maar Marchien blijft lang stil als haar gevraagd wordt wat ze van Vindicat vindt. ‘Nou’, zegt ze uiteindelijk met een moeilijk gezicht, ‘ik maak me wel wat zorgen om de dingen die ik hoor. Maar ik leg de schuld daarvan liever bij individuele personen dan bij een hele groep.’
Veel shit
Dat is precies zoals rector Kaak het graag ziet. ‘Vindicat heeft tweeduizend leden en die kun je niet allemaal nauwlettend in de gaten houden’, zegt hij. ‘Maar ik voel me er desondanks verantwoordelijk voor als er iets gebeurt.’ En zo’n akkefietje als tijdens die skitrip laatst schaadt het aanzien van de vereniging, zelfs al vond het niet onder de Vindicatvlag plaats.
Ik vind het verdrietig dat mensen alleen de negatieve dingen zien
‘Ik vind het verdrietig dat mensen alleen de negatieve dingen zien’, zegt Vindicater Amelie, die een van de activiteiten begeleidt. Ze is zelf al vier jaar lid. ‘Wibe en Francesca stoppen zoveel tijd en werk in onze vereniging, maar toch krijgen ze enorm veel shit over zich heen, omdat mensen van het slechtste uitgaan als het Vindicat betreft.’
Wat moeder Linda betreft doet Vindicat vandaag in elk geval iets goeds. ‘Ze hebben misschien niet de beste reputatie, maar het is heel attent dat ze dit organiseren en het zorgt voor veel positiviteit’, zegt ze.
Samen koken
’s Avonds hangt de geur van verse koriander en peterselie in de gangen van de sociëteit: Vindicatleden staan samen te koken met een groep vluchtelingen die normaal gesproken in de keuken staat van het Humanitas Café. Zij aan zij hakken ze de ingrediënten en roeren ze in de pannen. Op het menu staan gerechten die de vluchtelingen uit hun eigen land kennen, zoals een Perzische omelet. ‘Dat heet kuku sabzi’, vertelt Mina uit Iran. ‘Er zitten groenten en kruiden in, walnoten en cranberries.’
Mina had hiervoor nog nooit van Vindicat gehoord en Sam uit Yemen, die kibbeh heeft gemaakt, ook niet. ‘Ik vind het heel aardig dat ze dit doen’, zegt hij. In de eetzaal zitten naast Vindicaters nog meer vluchtelingen en ook spontane aanwaaiers zijn deze avond welkom.
Ook op de laatste dag van de actieweek verandert de Grote Markt weer in een grote speeltuin voor alle kinderen. Taxichauffeur Gerard is gekomen met zijn kleinkinderen, die op de trampoline aan het springen zijn. ‘Ik zit al 35 jaar op de taxi, dus ik ken Vindicat heel goed. Ik heb ze al heel wat keren uit mijn auto gegooid omdat ze me beledigden’, zegt hij. ‘Maar wat ze nu doen, dat vind ik mooi.’