Einde van een gemeenschap
‘Bij Vapiano werken voelde als hobby’
Door Ingrid Ştefan
By Ingrid Ştefan
Ingrid Ştefan
Toen de medewerkers van Vapiano Groningen wakker werden op maandag 4 maart, hadden ze een mailtje gekregen: of ze die avond naar een bijeenkomst in het restaurant wilden komen. Er werd geen reden genoemd; er stond alleen in dat het belangrijk was.
‘Ik vermoedde wel dat het foute boel was, maar de mogelijkheid dat ze gingen sluiten kwam niet eens in me op’, zegt Alexandra Vasilescu. ‘Vooral omdat ik de avond ervoor nog gewerkt had en er toen niets aan de hand leek te zijn.’
Maar toen ze die avond bij het pand in de Poelestraat aankwam, was het uitruimen van het restaurant al in volle gang. ‘Een van de managers vertelde me wat er aan de hand was. Ik was in shock, het was net een boze droom.’
Te weinig omzet
De Groningse vestiging van de Italiaanse fastfoodketen Vapiano ging per direct sluiten, kreeg ze te horen, waardoor zo’n vijftig medewerkers – vooral studenten – zonder baan zouden komen te zitten. Volgens de eigenaren was de omzet te laag en kon het financieel niet meer uit nu de korting die de gemeente gaf op de huur – eerst om de zaak hier te krijgen, daarna vanwege corona – ten einde kwam.
Het team werkte heel goed samen; het klikte gewoon
Alexandra, die onlangs afstudeerde aan de RUG, werkte sinds tweeënhalf jaar bij Vapiano. ‘Ik doorliep alle stadia van rouw achter elkaar en barstte daarna in huilen uit’, vertelt ze.
Ook anderen konden hun emoties niet meer de baas: overal om haar heen zag ze tranen. ‘Toen ik het hoorde, zei ik tegen mijn baas dat ze verder maar niets moest zeggen, omdat ik dan zou gaan huilen’, zegt student internationaal en Europees recht Galia Seiranian.
Ze werkte pas acht maanden bij Vapiano, maar ze was al erg gehecht geraakt aan de mensen en de werkomgeving. ‘Het voelde niet alsof je naar je werk ging, het voelde als een hobby. Ik ging erheen omdat ik het leuk vond, en dat was te danken aan de mensen’, legt ze uit. ‘Iedereen was aardig en op de een of andere manier werkte het team heel goed samen. Het klikte gewoon.’
Klik
Ook voor Alexandra draaide het allemaal om het gezelschap. ‘We brachten zoveel tijd door samen. Het was alsof we nog op de middelbare school zaten’, zegt ze. ‘We klaagden tijdens het werk natuurlijk wel over wat we moesten doen, maar na sluitingstijd gingen we vaak nog even zitten praten met een drankje erbij. Dat zorgde echt voor een gemeenschapsgevoel.’
Student game design Vadim Tilita maakte nog maar drie maanden deel uit van het team, maar ook hij had al helemaal het gevoel dat hij erbij hoorde. ‘Toen ik mijn sollicitatiegesprek had, klikte het meteen. Ik heb echt een band opgebouwd met ze.’
Na sluitingstijd gingen we vaak nog even zitten praten met een drankje erbij
Voor hem zat het in de kleine dingen, zoals dat hij heel open met iedereen kon praten. ‘De meesten van ons waren studenten, van de bediening tot de koks en de managers, dus er was geen standsverschil en je voelde je gewoon op je gemak’, zegt hij. En ze zaten hem ook niet achter de broek. ‘Ik praatte een keer twintig minuten met een klant over pijproken, en niemand vond dat erg.’
Alexandra zegt dat het aan de restaurantmanagers te danken is dat het zo’n hechte groep was. ‘Ze waren altijd onze vriend en ze behandelden iedereen gelijk, ongeacht de functie die je had’, legt ze uit.
Het was gewoon een gezellige sfeer, zegt masterstudent Jente, een van die managers. ‘We accepteerden iedereen zoals ze waren. En je kon jezelf zijn, waardoor iedereen zich op zijn gemak voelde en lol had samen.’
Nieuwe vrienden
En dan was er nog een andere reden voor het groepsgevoel, legt Jente uit. ‘Het was soms heel chaotisch; dat heb je nu eenmaal in de horeca. Maar als je dat samen meemaakt, schept dat een band.’
Het zorgde ervoor dat je er zomaar een club nieuwe vrienden bij kreeg, of er zelfs een relatie aan over hield. ‘Het is een ander soort vriendschap. Ik heb nu mijn eerste werkvrienden en daar heb ik echt geluk mee’, zegt Galia.
Het is traumatiserend om opeens te ontdekken dat je geen baan meer hebt
Ook Jente leerde een paar van haar beste vrienden kennen bij Vapiano in de vijf jaar dat ze er werkte. ‘Ik heb vriendschappen en relaties zien ontstaan. Er zijn drie of vier stellen die elkaar hier hebben ontmoet en die nog steeds samen zijn.’
Het is dus vooral vanwege die collega’s dat het vertrek van Vapiano zo moeilijk te verteren is, zeggen de studenten. ‘De baan kan me niks schelen, maar ik ben gehecht geraakt aan de mensen’, zegt Vadim. En zo voelt de rest van het team het ook: ‘Het werk was prima, maar niet wereldschokkend. De mensen wel’, zegt Jente. ‘Het is gek om te bedenken dat ik ze straks niet meer elke week zie.’
Alexandra gaat de nachten missen dat ze aan het einde van de avond met z’n allen op het dakterras gingen zitten om muziek te luisteren met een sigaret en een drankje erbij. ‘Het was zo’n euforisch gevoel’, zegt ze. ‘Je bent in de twintig en je hebt geen enkele zorg.’
Bizar
Een aantal van hen is nu nog aan het werk om het restaurant uit te ruimen en schoon te maken. Daarna, heeft het hoofdkantoor toegezegd, kunnen ze aan de slag in vergelijkbare banen. Alexandra is bijvoorbeeld op gesprek geweest bij Happy Italy, en anderen hebben al werk gevonden bij grand café Time Out.
Maar dat is een schrale troost, vinden de studenten. ‘De hoge bazen hebben ons onmenselijk behandeld. Het is echt bizar wat ze hebben gedaan’, zegt Alexandra. ‘Het kan toch niet dat je op zondag nog gewoon werkt en dan op maandag moet toekijken hoe de zaak afgebroken wordt, terwijl je geen idee had dat er plannen waren om te sluiten? Het is echt traumatiserend om wakker te worden en te ontdekken dat je geen baan meer hebt.’
Hoe moeilijk ze het ook vinden om te accepteren dat hun gemeenschap ten einde is, ze beseffen dat ze door moeten. ‘Het was eerst heel verdrietig, maar het is nu twee weken geleden’, zegt Jente. ‘Het leven gaat door, dus we proberen er maar het beste van te maken in de tijd dat we hier nog zijn.’