Trots kijken de studenten Annika Klingenberg (24, kunst, cultuur & media) en Henry Daniels (24, rechten) naar hun tot koffiezaak omgebouwde busje. De zon schijnt fel boven hun klassieke Peugeot J7, pas geverfd in een fraaie duifblauwe kleur. Althans, dat zou je denken. Maar het busje had die pastelkleur al bij de aanschaf.

Het uiterlijk van de bus mag dan misschien wel goed zitten, het interieur heeft nog wel wat werk nodig. En dus zijn Annika en Henry in de werkplaats. Alweer. Dit keer voor plafondlampjes, een bergruimte boven de bestuurdersstoel en een magazine-stand.

Niet verzadigd

Annika en Henry ontmoetten elkaar in koffietent MASMAS en raakten bevriend. Annika werkte er anderhalf jaar en wilde zelf wel eens een koffiezaakje beginnen. ‘Een eigen plek waar ik mensen kon ontmoeten.’ Henry had in zijn geboorteplaats Kaapstad al een eigen bedrijfje voor avonturenzeiltrips en zocht sinds zijn komst naar Nederland een jaar geleden, een nieuw project. ‘Ik dacht aan koffie, omdat de markt voor specialiteitskoffie naar mijn idee nog niet verzadigd was in Groningen’, zegt hij. 

Dat Annika de nodige ervaring had, hielp hen de knoop door te hakken en samen kwamen ze tot een concreter plan voor een eigen koffiezaak.

Het beginnen van een zaak was eigenlijk niet eens zo’n uitdaging. Annika wist veel over het runnen van een eigen zaak dankzij haar vader, die een eigen bakkerij heeft in Duitsland. Hoe je de financiën regelt, hoe je je product goed aan de klant presenteert, hoe je reclame maakt voor je bedrijf: het was gesneden koek voor haar. Maar ze moesten nog wel een locatie vinden. En dat was lastiger.

Amsterdam 

Een vriend tipte hen afgelopen maart over een busje in Amsterdam. Een busje dat voorheen gebruikt werd door de eigenaren tijdens foodfestivals, om crêpes te verkopen. 

Die verkoper zei dat hij 70 km per uur zou halen

‘Dat begon als een grap’, zegt Annika giechelend. ‘Ik nam het eigenlijk al best serieus’, reageert Henry. Ze besloten in elk geval naar Amsterdam te gaan voor een testritje. ‘

‘De bus zag er fantastisch uit en had geen issues tijdens het testrijden’, aldus Henry. ‘Ik had een week om erover na te denken, omdat de eigenaren naar Frankrijk zouden verhuizen.’ Om er met een zucht aan toe te voegen: ‘Toen wist ik nog niet dat hij een bullshitter was.’

Testrit

Zodra de verzekering en apk geregeld waren, reden Henry en Annika hun gloednieuwe aanwinst van Amsterdam naar Groningen. 

‘Toen bleek dat er een reden was dat we maar een klein stukje hadden gereden tijdens het testen. Na een half uur begaf de wagen het gewoon’, zegt Henry gefrustreerd. ‘Die verkoper zei dat hij 70 kilometer per uur zou halen, maar daar zijn we niet eens in de buurt gekomen.’ ze strandden aan de kant van de snelweg.

De ANWB kon hen na een tijdje weer op weg helpen, tenminste, een soort van. Henry: ‘De auto reed mank. We konden slechts 40 per uur op de snelweg. Elke auto heeft naar ons getoeterd.’ 

Autoangst

Eenmaal in het noorden waren Annika en Henry na een grote reparatie opgeteld drieduizend euro kwijt. Terwijl de verkoper hen had voorgerekend dat het, inclusief apk, bij zo’n tweehonderd euro zou moeten blijven. ‘Misschien wist hij gewoon niet beter. Ik geloof graag in het goede van de mens’, zegt Annika. Henry niet. ‘Ik geloof in een oneindige potentie voor kwaadaardigheid’, lacht Henry, als een boer met kiespijn.

Hij maakt altijd een gek geluid, en steeds is het een ander geluid

De tocht van Amsterdam naar Groningen was niet de laatste keer dat de bus hen problemen zorgen: talloze keren sinds de aankoop hebben ze dingen moeten laten repareren. ‘Ik denk dat ik nu autoangst heb’, zegt Annika. ‘De auto maakt altijd een gek geluid.’ Het is ook steeds een ander soort geluid, volgens Henry. ‘Het busje heeft echt een eigen persoonlijkheid.’ 

Ondanks dat beiden nu verwachten dat de bus hen nog regelmatig zal opzadelen met problemen, hebben ze daar vrede mee. Het is een deel van de uitdaging, grinniken ze. 

Vrienden

Het ontwerpen van het design van de koffiebus bleek een stuk minder problematisch, met hulp van Chiara, de eigenaar van de loods waar ook vandaag aan de bus wordt gesleuteld. Twee vrienden maakten intussen het logo van het koffiebusbedrijf, Revista Coffee. ‘We kunnen alles doen met de hulp van vrienden, dat vind ik echt tof aan de gemeenschap in Groningen’, zegt Annika.

Hoewel de bus nog niet helemaal af is, hebben de twee al wel een vaste stek naast de Herebrug. Handig: ze krijgen er gratis water van de bootverhuurders aan de gracht. ‘Een goede plek,’ vindt Henry. ‘En we kunnen ons huurcontract vijftien jaar lang exclusief blijven vernieuwen.’

‘We wilden eerst een plek aan de markt,’ zegt Annika, ‘maar dit is flexibeler qua tijden en je mag meer met de ruimte doen. Het is ook veel goedkoper dan een echte koffiebar, dat is onbetaalbaar.’

Professoren

Veel verschillende mensen stoppen al bij de wagen van Revista voor een bakje koffie, variërend van studenten en professoren tot mensen onderweg naar werk en kersverse moeders die hun baby voor het eerst mee naar buiten nemen”, vertelt Henry.

Als je sociaal offers kunt maken, is het te doen met studeren erbij

Het oog wil ook wat en de fraaie Peugeot J7 trekt zeker de aandacht, maar liefde gaat door de maag. De twee studentondernemers benadrukken dan ook dat hun prioriteit bij goede koffie ligt, gemaakt van koffiebonen van hoge kwaliteit. Dat smaakt volgens Annika iets fruitiger dan donker gebrande koffie. 

Hoe kunnen de twee dit eigenlijk combineren met hun studie? Ze moeten lachen. ‘Ga jij maar eerst’, grapt Henry. ‘Ik heb nu maar één vak, voor mij is het wel te doen’, zegt Annika. 

Slaap

Voor Henry is het lastiger combineren. ‘Ik ben ook voorzitter bij mijn studievereniging en doe Honours College. Én ik heb nog steeds mijn bedrijfje in Kaapstad. Maar er zitten meer uren in een dag dan veel mensen denken, en als je bereid bent om op sociaal vlak offers te maken en genoeg slaap te pakken, is het te doen.’

Maar de studenten hebben de laatste maanden vooral veel slaap verloren, zeggen ze met een diepe zucht. Of dat het waard was? ‘Zeker weten’, zegt Henry ogenblikkelijk. ‘De technische uitdagingen vind ik minder, maar voor een creatieve uitdaging ben ik altijd in. En het is geen martelgang of zo. De klanten reageren heel positief en dat maakt het alleen maar leuker.’

Engels