U hebt daar geen weet van, maar ik kan u verzekeren, er komt soms heel wat op je af als columnist. Zo werd ik eind vorig jaar benaderd door iemand van de stuurgroep die zich bezig hield met de voorbereiding van het op 3 april jongstleden door het college van bestuur georganiseerde DuurzaamheidsEvent.
De stuurgroep volgde mijn columns met aandacht (dank daarvoor), zo schreef de stuurgroep, en nu was de vraag van de stuurgroep of ik een bijdrage zou willen leveren aan dat Event. Het Event werd consequent met een hoofdletter geschreven, zodat het mij moeilijk kon ontgaan dat het hier om een zaak van gewicht ging.
Een bijdrage kan van alles zijn, maar de stuurgroep, zo specificeerde ze haar verzoek, dacht aan een column over of voor het Event. Hè, jammer, dacht ik, zelf was ik wel in voor een mooi goochelnummer (ik heb één truc en die mislukt eigenlijk altijd) of een mooie uitvoering van One way wind van The Cats door mijn onlangs ter ziele gegane coverbandje Jerry Lonesome and the Sustainables, maar een column kan ook natuurlijk.
Het was zelfs mogelijk, volgens de stuurgroep, om in de aanloop naar 3 april meerdere columns te schrijven (ja toe maar weer, zet me maar aan het werk. Weten jullie wel hoe lang ik over zo’n stukje doe?). Ook werd de mogelijkheid geopperd dat ik een column zou voorlezen op de dag van het Event zelf.
Dat laatste leek me wel wat en ik stelde me voor dat ik in een bomvolle Euroborg de gelegenheid te baat nam om eens even precies te vertellen hoe ik dacht over al dat modieuze gekakel over Sustainability. Alles en iedereen blijkt ineens duurzaam bezig te zijn, zelfs de broodjes in onze kantine zijn ineens duurzaam (ik vermoed dat ze oud brood bedoelen). Ja, ik zou flink kunnen uitpakken en dan maar hopen dat de heren van het CvB zo kwaad worden dat je van de energie die daarmee vrij komt de stad Groningen wel een maand van energie kunt voorzien.
Tja, je fantaseert wat af als columnist, maar toen ik weer bij mijn positieven kwam, leek het me niet zo duurzaam voor mijn verdere loopbaan aan deze universiteit (die toch al duurzaam in het slop zit).
Dat neemt niet weg dat ik hier toch even wil benadrukken dat ik de keus van de stuurgroep voor mij als persoon een hele goede keus vind, want als er iemand duurzaam bezig is aan deze universiteit, dan ben ik het wel. Om te beginnen ben ik al zo lang aan de RUG verbonden dat er zich op en rond mijn bureau de zeldzaamste schimmels hebben ontwikkeld, waar verschillende bedreigde diersoorten zich dan weer heel comfortabel bij voelen. Bovendien fiets ik, weer of geen weer, al die jaren trouw naar mijn werk. Ik moet eerlijk gezegd wel, want ik heb geen auto.
Ik heb sowieso heel veel dingen niet: geen mobiele telefoon, iPad, tablet, vaatwasser of droger. Het is dan ook je reinste prehistorie bij ons thuis. Mocht je eens bij ons op bezoek willen komen, neem dan vooral je museumjaarkaart mee, dan kun je gratis naar binnen en alles komen bekijken (niet doen hoor, want het is mij gauw te druk en er is niets te zien).
Daarom dacht ik, is het niet een idee voor het cvbom naast de Docent van het Jaar ook een prijs in te stellen voor de duurzaamste medewerker van de RUG? Gekoppeld aan een jaarlijks terugkerend Event dat de duurzaamheid van onze universiteit onderstreept. Ik zal daar vanzelfsprekend gaarne mijn naam aan verbinden, zo dat ik tot in lengte van dagen… enzovoort.
‘Uw manier van schrijven, en de toonzetting sluit aan bij wat wij in gedachten hebben bij een dergelijke column’, zo schreef de stuurgroep nog, in een poging me over de streep te halen. Ik ben benieuwd of dat na vandaag nog zo is. Maar een column over duurzaamheid zit er wat mij betreft niet in.
Gerrit Breeuwsma is docent psychologie
Foto Reyer Boxem