Als ik iets heb overgehouden aan voorbije relaties, overleden vriendschappen en geaborteerde kennisprobeersels, is het wel een steeds heftiger wordende allergie voor ruzie en ander sociaal drama. Extra veel jeuk krijg ik wanneer mensen zinloos moeilijk doen. Om niks. Extra lang dwarsliggen, alles uit de kast trekken om dan maar kwaadschiks dat gelijk te halen.
Mensen zijn in staat een verwijt of vermoeden maandenlang met zich mee te zeulen, zodat ze nog wat extra bewijsmateriaal bijeen kunnen sprokkelen als munitie van een zelf gefabriceerde bom. Helemaal gekmakend wanneer er op jouw herhaaldelijke “Is er wat?”, steevast ontkennend gereageerd wordt.
Een groot energielek, mot met zo’n onzekere tegenstander. Terwijl een relaxte omgang en respectvolle conflictmijding mij en nouja iedereen natuurlijk, het meest blij stemt, kiezen sommige mensen alsnog voor de optie Extra Kut. En dus krijg ik zo nu en dan uit een soort sociale spasticiteit totaal onaangekondigd een verbale beuk in mijn ego cadeau. Zogezegd per ongeluk, maar ik vermoed ook wel eens anders. In een relatie waan ik me net wat te vaak een deelnemer van dat vreselijke tv-programma Wipe-Out.
Geen relatie voor mij dus. Ik was al maanden erg content met de stressloze omgang met mijn superscharrel, tot die onlangs ook ineens een blik extra scherpe Kutsaus opentrok. Na een rap slechtnieuwsgesprek à la ‘Ik vind jou en onze omgang fantastisch, maar ik moet ermee stoppen vanwege [poepsmoes 1; poepsmoes 2]’ was ie ineens foetsie.
Behalve met een moeilijk leeg bed en geplunderde voorraadkasten liet hij me zitten met een gevoel dat ik maar al te goed kende en daarom zo hard geprobeerde te vermijden: de volle realisatie dat ik – o ja hoor- een sukkel ben. De waarschuwingen van zijn mannelijke vrienden en de bezorgde blikken van de mijne hadden me enigszins voorbereid op een spontane live demonstratie van spastisch danscollectief ‘Vanaf Hier Alles Kut’, maar alsnog moeten mijn lijf en agenda wennen aan de nieuwe situatie.
Vriendschappen hou ik in ieder geval dramavrij, voornamelijk te danken aan m’n lieve vrienden die geen sporen van Kut bevatten. Het gat in mijn agenda werd meteen opgevuld met een flinke dosis leukedingendoen. Mijn bed stel ik voorlopig maar alleen open voor vrouwen. Tóch nog een beetje Kut dus.
Laura Louwes studeert English language and culture
Foto Reyer Boxem