Hoezo, pensioen? #1Anneke Mulder-Bakker
‘Wie met emeritaat ging moest verdwijnen’
Door Rob van der Wal
By Rob van der Wal
Rob van der Wal
Na haar officiële pensioen had historica Anneke Mulder-Bakker eindelijk alle ruimte voor haar jarenlange passie, zonder hindernissen vanuit de universiteit. Ze kon zich fulltime gaan wijden aan een project over de rol van buitenbeentjes in onze geschiedenis, en dan specifiek over Middeleeuwse kluizenaressen. Vrouwen die zich afzonderden van de samenleving om God te dienen en advies te geven aan medemensen.
Historisch onderzoek aan de universiteit gaat vaak over bestuurders en machthebbers, of grote religieuzen. Personen die de loop van de geschiedenis bepaalden. Van een groot project kon het onderzoek naar kluizenaressen dus geen deel uitmaken.
Kluizenares
‘Terwijl de buitenbeentjes, zoals kluizenaressen, vaak een soort praatpaal zijn’, zegt Mulder-Bakker. Zo’n functie is erg belangrijk, vindt ze. ‘Het zijn mensen waar je dag en nacht langs kon om je problemen aan voor te leggen.’ Bijvoorbeeld de stadskluizenares aan de Martinikerk. ‘Zij is in mijn ogen net zo waardevol als de pastoor waar je alleen op zondagochtend kwam.’
Ik heb nog wel voor elkaar gekregen dat ik mijn personeelsnummer mocht behouden
Nu Mulder-Bakker met pensioen is, heeft ze niet meer te maken met inkomen en subsidie van de universiteit of met een onderzoeksgroep, maar ze schrijft zelf subsidiebronnen aan. En dus hoeft haar onderzoek ook niet meer te passen binnen het strakke kader van zo’n groep.
Ze is kritisch op het emeriti-beleid van de uni. ‘Ik heb nog wel voor elkaar gekregen dat ik mijn personeelsnummer mocht behouden, voor toegang tot de UB en universitaire bestanden’, zegt ze. ‘Maar de rest heeft de RUG consequent geweigerd. Als je met pensioen ging, moest je verdwijnen.’ Ze had graag een seniorenfaculteit met andere emeriti opgezet, maar kreeg geen steun voor dat plan.
Leiden
De boeken die ze schrijft, worden wel gewaardeerd. ‘Er is een groot gebrek aan internationaal gewaardeerde publicaties van RUG-medewerkers,’ zegt ze. ‘Maar als er wat tegenover staat, bijvoorbeeld dat ze op het secretariaat dingen voor je regelen, dan is het lastig.’
In de Verenigde Staten en Duitsland is meer ruimte voor gepensioneerden
Dankzij goede contacten kon ze haar onderzoek naar de kluizenaressen wel in Leiden uitvoeren. Ze kon daar vier jaar lang aan de slag als gastonderzoeker en kwam met haar groep in de finale van de Academische Jaarprijs, voor de beste vertaling van baanbrekend onderzoek voor een breed publiek.
Het bleef niet bij Leiden. ‘In de Verenigde Staten en Duitsland is nog meer ruimte voor gepensioneerden dan hier’, zegt ze. Dus ging ze naar Amerika, waar ze eerder gasthoogleraar was op het gebied van geschiedenis en genderstudies. ‘Dat was ideaal voor mijn onderwerp: vrouwen in de geschiedenis.’ En in Erfurt, in Oost-Duitsland deed ze – op haar vijfenzeventigste – nog mee aan een groot internationaal onderzoek naar religieuze individuen.
Klooster
Nog steeds is Mulder-Bakker niet klaar met werken. Momenteel is ze bezig met een voormalig middeleeuws klooster Yesse, bij Haren, waar studenten regelmatig opgravingen doen. En met de ‘geleerde’ kloostervrouwen wil ze ook door: ‘Het zou leuk zijn als daar ook weer een boekje uitrolt’.
Stoppen doet ze dus niet. ‘Als ik zou zeggen dat ik ermee stop, dan zou mijn man dat het liefst verbieden’, lacht ze. ‘Want als ik geen onderzoek doe, ben ik niet gezellig.’
Hoezo, pensioen?
Serie | Deze emeriti blijven maar doorgaan
Deze emeriti blijven maar doorgaan: Betty Meyboom-de Jong (82): ‘Ik voel mij te oud om niets te doen’
Geweldig Anneke! Ik herken me hier in en ga ook gewoon verder. Vragen in de trant van hoe het dan met de geraniums moet leg ik naast me neer :-)
Jouw energie steekt tot voorbeeld Anneke. De universiteit kiest in deze, helaas, meer voor haar rol als werkgever dan dat de rol als hoeder van een academische gemeenschap met verve wordt vervuld.
Terwijl docenten bezwijken onder de druk van onderwijs, administratieve lasten en publicatienoodzaak, studenten hunkeren naar intensievere begeleiding, schuift het cvb, vaak tegen de wens van het faculteitsbestuur in, gemotiveerde, ervaren docenten en onderzoekers, van de ene op de andere dag als nutteloze afdankertjes de deur uit
Er is al een Senioren Academie Sociëteit (SAS). Een Faculteit daarnaast: uitstekend idee, maar nog beter als onze eigen faculteiten een voorbeeld aan de rest van de wereld nemen en zich wat soepeler opstellen.
Chapeau Anneke, ik hoop als iets jongere emeritus jouw voorbeeld te kunnen volgen.
Prachtig wat deze dame presteert. In ieder geval één ding waar de oud-medewerkers wel gebruik mogen maken van de universitaire faciliteiten en dat is het Sportcentrum, als onderdeel van de S.P.R. twee uren; op maandag en donderdagochtend, waar tussen de dertig tot vijftig dames en heren onder begeleiding van docenten werken aan hun conditie. Tijdens deze pandemie zullen de aantallen wat lager zijn. En na afloop een kop koffie in de kantine.
Jur Bezema
Wat een mooie energie Anneke! En laten we jouw idee van een seniorenfaculteit weer oppakken. Wellicht is er in deze tijd van transitie nieuwe interesse in het onderwerp. Emeriti genoeg om een petitie daarvoor te starten.
Prachtig verhaal, zie Anneke nog zo rondlopen bij de Letterenfaculteit, altijd stralend. Healthy Ageing, dit is een geweldig voorbeeld. RUG, grijp je kans zou ik zeggen!
Aan enkele docenten tijdens mijn geschiedenisstudie bewaar ik bijzonder goede herinneringen, en Anne Mulder-Bakker is daar één van: bijzonder stimulerend, vriendelijk en zonder kapsonus of ‘air’. Ik hoop dat ze nog tot in lengte van jaren door mag gaan met haar werk. Harry Perton.
Weerbaar en werkzaam, zo ken ik je!
Proficiat!
Uitstekend Anneke!! En inderdaad: op dit gebied laat onze Universiteit heel wat kansen liggen.