Mijn Antwerpse alzheimeravontuur zit erop. Bedankt en tot ziens? Nee, afscheid moet gevierd worden. Op z’n Vlaams.
Dus geen belegde broodjes en flinke frieten (dat is voor alledag), maar een échte lekkerbeklunch om ten volste van te genieten. Een bubbeltje vooraf, de malste paardenbiefstuk die ik ooit heb gehad (dat zijn er bij nader inzien meer dan ik dacht) en perfecte wijn.
De toon was gezet. Op mijn beurt nam ik m’n gastouders mee naar het aspergefestival: een viergangendiner in toprestaurant De Colvenier. Na een aperitief in de met 18000 flessen gevulde wijnkelder, werden we in de rijk versierde spiegelsalon getrakteerd op een uitmuntend aspergemenu.
Geen eenhapsliflafjes of molecular cooking, maar bourgondische porties mét pure smaken.
Onbeperkt wijn, natuurlijk per gang gecombineerd, zat bij de prijs inbegrepen. Terwijl de frivoliteit van onze gesprekken exponentieel toenam, arriveerde een bloedmooi blond meisje. Haar witte bloesje boezemde me veel vertrouwen in: geaccentueerde frontale rondingen en perfecte verhoudingen. Haar prachtige gezichtje met priemende helderblauwe ogen maakte mijn uitzicht af.
Opeens zat een slungelige nerd – zo’n neuroot die iedere vijf minuten zijn jarennegentigbril met z’n knokige middelvinger een opwaarts zetje geeft – tegenover haar. Gepraat werd er amper. Hij deed continu vingeroefeningen op z’n iPhone. Het koninklijke eten werd koud en zijn prinsesje zat stilletjes mooi te wezen voor de kandelaar.
Af en toe staarden haar blauwe kijkers me aan en voelde ik een zweem van troosteloosheid naderen. In een laatste poging bukte ze voorover, waardoor de erotische waarde van haar bloesje een hoogtepunt bereikte.
Maar het zicht op de Antwerpse heuvelrug deed hem niks. Uitdrukkingsloos schoof hij z’n bril weer omhoog en bleef autistisch swipen.
Jaloers keek ze naar ons geanimeerde gesprek. Ten einde raad pakte ze haar eigen telefoon en begon fanatiek te tikken.
Slotsom: het hoofdgerecht bleef lang onaangeroerd; het verse aardbeienijs werd in gesmolten toestand geconsumeerd. Overduidelijk geen Vlamingen.
Alain Dekker is 4e jaars klinisch moleculaire neurowetenschappen en begeleider van verstandelijk gehandicapten bij Zalkerveer & Theehuis (zalkerveer.nl).
Foto Reyer Boxem