Internationals maken plannen voor september
‘Alleen dichte grens houdt me tegen’
Kaushik Dey
India
Het mooiste moment in zijn academische leven was toen hij te horen kreeg dat hij mocht beginnen met de master informatiekunde, zegt Kaushik (23) uit India. Gek, om midden in een pandemie zo gelukkig te zijn, maar hij heeft er hard voor gewerkt. ‘Het is niet makkelijk voor iemand zoals ik, uit een klein dorpje, om zoiets te doen.’
En hij wist waar hij het voor deed: in 2019 bracht hij negen maanden bij Philips in Eindhoven door voor zijn stage. ‘Nederland is een bijzonder land, het is er heel schoon en prachtig groen.’ Hij waardeert de Nederlandse directheid, en hij houdt van de kleine dingen hier, zoals de vele fietspaden overal. ‘In India moest ik drie uur in een propvolle trein reizen om naar college te gaan. Daarbij vergeleken stelt zelfs de drukste trein in Nederland niets voor.’
Zijn ouders maken zich wel zorgen, en hij maakt zich zorgen om hen. Hij doet de boodschappen voor zijn familie en hun kat, en hij staat zijn ouders niet toe om naar buiten te gaan: hij wil niet dat ze ziek worden. Maar hij vertrekt pas over vier maanden, zegt hij, en hij is nu volwassen. ‘Ik kom sowieso naar Groningen. Zelfs als ik niet naar colleges kan; dan volg ik de lessen online. Ik ga niet niks doen.’
In het slechtste geval moet hij zijn studie uitstellen tot februari, maar hij gaat hoe dan ook zijn master aan de RUG doen. ‘Ik wil in mijn leven grootse dingen plannen en uitproberen.’
Sarianne Lohi
Finland
Sarianne (34) uit Finland zit in een lastiger parket wat betreft haar uitwisselingssemester elektrotechniek aan de RUG. Ze heeft astma en wil haar gezondheid niet op het spel zetten door naar een ander land te gaan als de pandemie niet voldoende is afgezwakt. Ze is doodsbang voor het virus en de hele situatie is verwarrend en stressvol.
‘Ik probeer er niet te veel mee bezig te zijn en gewoon een normaal leven te leiden nu.’ Als ze aan het werk is – ze heeft een bijbaan in een supermarkt – probeert ze zich te concentreren op de kooplust van de mensen die fanatiek pasta en wc-papier hamsteren, en niet op het feit dat ze om haar heen aan het hoesten en kuchen zijn. ‘Als ik dat niet deed, zou ik mezelf in mijn kamer opsluiten en er nooit meer uitkomen.’
Toch heeft ze haar uitwisseling nog niet afgezegd. Ze heeft haar kamer in Finland onderverhuurd, dus als ze niet naar Groningen gaat, ‘weet ik niet waar ik moet slapen’. Maar als ze wel gaat, zit ze straks misschien op haar kamer. Het is allemaal nog erg onzeker.
Ze wil in elk geval graag gaan, uit haar comfort zone stappen, vloeiend Engels leren spreken en nieuwe vrienden maken. ‘Als de universiteit open is, als alles doorgaat zoals gepland, dan ben ik er eind augustus.’
Nadia Salvador
Luxemburg
Toen Nadia (21) te horen kreeg dat ze de bachelor Engelse taal en cultuur mocht gaan doen, betekende dat voor haar dat ze een stap dichterbij haar droom was om leraar Engels te worden. Nadia, die opgroeide in Portugal en Luxemburg, spreekt al vier talen, en als Engels daar nog bij komt heeft ze haar doel bereikt.
‘Ik kijk er naar uit om in een stad vol internationale studenten te wonen.’ Ze vindt het wel spannend dat ze in haar eentje naar Groningen verhuist, maar als ze het hier redt, komt dat ook helemaal op haar eigen conto. En zo niet, dan is er altijd nog een tante die in Nederland woont die haar kan helpen.
Desondanks heeft Nadia haar plek aan de universiteit nog niet definitief vastgelegd. Ze is bang dat ze geen kamer kan vinden, en wil niet het risico lopen dat ze straks dakloos is. In Luxemburg woont ze nu in haar eentje, en haar school draagt bij aan haar woonlasten. Maar ze weet niet wat ze moet als ze zich daar uitschrijft en ze door het coronavirus niet in Groningen kan beginnen. ‘Het is een stressvolle situatie.’
Het vooruitzicht online college te moeten volgen maakt het alleen maar erger. ‘Dat is heel anders dan fysiek college volgen. Hoe communiceer je dan goed? En als ik vragen stel via de mail, begrijpen ze me dan wel?’ En dan leert ze ook geen andere studenten kennen en moet ze die interactie missen. ‘Ik studeer dan in feite helemaal alleen.’ Maar ze gaat haar best doen.
Anna Walczak
Polen
Anna (21) keek enorm uit naar het echte studentenleven. Lid worden van ESN, naar feestjes gaan, reizen: ze had het allemaal al uitgestippeld. Ze weet dat niemand iets kan doen aan de huidige situatie, maar de onzekerheid frustreert haar en grijpt haar bij de keel. ‘Ik had er gewoon zo’n zin in.’
Ze heeft de afgelopen tweeënhalf jaar in een hostel in Berlijn gewerkt, maar Groningen zou weer eens iets anders zijn. ‘Berlijn is leuk, maar de mensen tijdens de open dag in Groningen hadden overal antwoord op.’ En ze had eindelijk besloten welke opleiding ze wilde doen: internationaal en Europees recht aan de RUG. ‘Ik wil me met mensenrechten bezig houden en dan is een diploma rechten de eerste stap.’
De manier waarop de Poolse regering de huidige crisis aanpakt heeft haar alleen maar gesterkt in haar wens om hier te studeren. Het land zou op 10 mei verkiezingen houden en Anna maakte zich zorgen over hoe democratisch die zouden zijn. Iedereen moest z’n bsn-nummer op het stemformulier noteren dat door een commercieel bedrijf aan de deur werd afgeleverd.
‘De regeringspartij wilde de verkiezingen nu houden, in plaats van de gezondheid van de burgers voorop te zetten. Zij hebben de openbare omroep in handen en zeggen dat ze de coronacrisis fantastisch aanpakken, zodat ze gegarandeerd winnen.’
Dus gaat ze hoe dan ook in september met haar rechtenstudie beginnen in Groningen. ‘Ik wil in een land wonen dat normaal is en waar de politici verantwoordelijke mensen zijn.’ Ze is bang dat het een moeilijke studie zal zijn, maar ze kijkt er ook enorm naar uit. ‘Er is maar een manier waarop je me ervan kunt weerhouden om naar Groningen te komen: als de Europese grenzen dicht zijn.’