Babatunde is al sinds mei op zoek naar een kamer. Hij verbleef aanvankelijk in het Martini Hotel, maar niet lang, ‘want dat werd te duur’.

Hij zit nu in een pension. ‘De gastvrouw heeft drie bedden in een kleine kamer gezet en daar slaap ik nu.’ Ze is heel vriendelijk, zegt hij, want hij zou eigenlijk al in december vertrekken, maar ze laat hem nog steeds blijven.

‘Ik weet niet hoe lang ik hier kan blijven. Ik stel mijn vertrek steeds uit; ik moet hier weg, maar ik kan nergens anders naartoe. Ik weet niet of ik een toekomst heb in Groningen.’

Naast het kamergebrek heeft Babatunde ook te kampen met de uitgebreide eisen die huisbazen stellen: ‘Vaak willen ze dat je inkomen drie keer hoger is dan de huur. Als student kom ik daar nooit aan. De regels zijn idioot en frustrerend.’ MJ

‘We dachten dat we ons contract konden verlengen, maar toen we verhuisden, zei de vrouw die de kamer verhuurde dat ze die zelf nodig had’, vertelt Justīne. Zij en haar vriend hebben geluk gehad dat ze eind augustus een plek hebben gevonden, vindt ze. Maar toen ze eenmaal verhuisd waren, waren ze verrast te horen dat ze er maar zes maanden konden blijven.

Ze moeten nu voor 20 februari vertrekken en de angst neemt dagelijks toe. ‘Ik zoek al sinds begin december een nieuw onderkomen. Het zit constant in mijn achterhoofd – een wat angstig gevoel, de hele tijd. Ik heb een vriendin al gewaarschuwd dat ik misschien bij haar moet intrekken.’

Justīne moet door. Ze heeft geen tijd om over haar situatie na te denken en hoe het haar welzijn beïnvloedt, ze is volledig gericht op het vinden van een kamer. ‘Ik ben er nog niet verdrietig onder, alleen gestrest.’ MJ

‘Ik ben eind augustus in Groningen aangekomen en tot eind oktober had ik geen kamer voor mezelf,’ zegt Samu. Zijn eerste onderkomen was op ‘een kleine, zelfvoorzienende camping.’ ‘Het was best leuk; veel katten, aardige mensen en lekker eten.’

Hij verbleef een paar dagen in Airbnb’s en hotels voordat hij via de actiegroep Shelter Our Students (SOS) plekken vond om te couchsurfen. ‘De mensen bij SOS waren de enigen die daadwerkelijk de telefoon opnamen.’

Hij sliep een maand in de studeerkamer van een jong stel. ‘Ik heb ongelooflijke mazzel gehad. Gastvrijheid is zeldzaam, dus als je het vindt, is het heel fijn – je moet gewoon goed zoeken.’ 

Sindsdien is Samu twee keer naar een tijdelijk onderkomen verhuisd en is hij op zoek naar een vaste verblijfplaats waar hij vanaf april in kan.

‘De universiteit zou meer moeten doen’, vindt hij. ‘In plaats van de schuld bij een ander neer te leggen, moeten de mensen die er wat aan kunnen doen, meer gehoor geven. Ik heb bij zo veel mensen van de universiteit aangeklopt en hulp gevraagd, maar er gebeurde niets.’ MJ

Lea was al sinds vorig jaar februari op zoek naar een kamer. Zonder succes. Ze moet haar studiejaar daardoor nu afronden in Kroatië, waar ze vandaan komt. Gelukkig waren haar colleges voornamelijk online, maar op een gegeven moment werden die ook fysiek gehouden. 

Toen ze aan het begin van het semester voor haar master psychologie naar Groningen kwam, boekte ze een kamer in een hotel, hopend dat ze een eigen kamer zou vinden. Het grootste probleem waar ze mee te maken had, waren oplichters. ‘Ik kon niemand vertrouwen, letterlijk. Ik werd wantrouwig naar iedereen die dingen op Facebook en websites zette omdat ze overal zijn.’

Door de stress van het zoeken kon ze zich niet concentreren op haar studie. Elke dag was ze bezig met het zoeken naar een plek waar ze kon overnachten. Het had zelfs invloed op haar familie, want die waren bezorgd om haar.

Lea focust zich nu op het afronden van haar master, maar ze wil nog steeds een keer naar Groningen. ‘Ik vind de stad heel leuk, maar de vraag naar kamers is gewoon te groot.’ CS

Terwijl Ben vanuit Nigeria naar Groningen vloog, boekte zijn zus voor hem een kamer via Airbnb. Hij had zelf nog geen plek gevonden, al zou zijn studie aan de RUG wel bijna beginnen. De mensen waar hij in Groningen bij terecht kwam waren zo lief om hem daar een tijd gratis te laten wonen.

‘De verhuurders zagen het als een kans om een student zonder verblijfplaats te helpen. Daarom boden ze mij de kans om hier twee maanden te wonen, zonder iets te betalen, zelfs niet voor het eten. De fiets die ik nu gebruik, hebben ze me ook gegeven. Het is geweldig dat ik ze heb leren kennen’, zegt Ben.

Al spreekt Ben geen woord Nederlands, een huisbaas raadde hem aan zijn berichten voortaan in het Nederlands te schrijven. Maar Ben vindt dat maar niks. Hij heeft het gevoel dat hij mensen dan misleidt, omdat ze alsnog zullen merken dat hij alleen Engels spreekt wanneer ze hem in het echt ontmoeten. 

Ben zoekt nu al ruim vijf maanden zo’n vier uur per dag naar een kamer via Facebook, Instagram en Kamernet. Hij is al twee keer verhuisd, de laatste keer naar een kamer die hij onderhuurde van iemand die op 31 januari terug zou komen. CS

Toen de Duitse Dennis een muntje opgooide en daar Groningen als studiestad uit kwam, had hij niet verwacht dat zijn kansen om hier een woning te vinden net zo groot waren. ‘Erger nog zelfs. Ik ben ruim twintig keer naar een bezichtiging geweest en niet een keer gekozen’, klaagt hij.

‘Ik heb zo ongeveer elke maand bij een andere vriend gelogeerd. Eerst bij iemand op de bank, toen op een matras op de grond en nu in de voorraadkast van een vriend van een vriend.’

Dennis was zo wanhopig dat hij zelfs in zijn oude kamer in The Village heeft ingebroken. ‘Toen ik hier net naartoe verhuisd was had ik daar een jaarcontract en ik had best een goede relatie met de andere bewoners. In november was ik er zo zat van dat ik iemand heb gevraagd me binnen te laten, de deur van de kamer heb opengewerkt en daar een paar weken heb geslapen. Het duurde uiteindelijk drie weken voor ze me eruit gooiden met de dreiging aangifte te doen van huisvredebreuk.’

Dennis blijft er opmerkelijk vrolijk onder. Het is niet ideaal, maar het gaat wel. ‘Ik ben gelukkig vrij relaxt en het duurt bij mij een tijdje voordat dit soort dingen me raken. Ik ben mijn vrienden wel heel dankbaar – ze hebben allemaal geweldig goed voor me gezorgd’, zegt hij. JFB

Samuel voelde zich een nomade, aldoor trekkend van plek naar plek. Hij zocht sinds vorig jaar juli naar een kamer, maar kon alleen maar tijdelijke onderkomens krijgen. Hij kon ergens voor een maand een kamer onderhuren en met hulp van een studentenvereniging kwam hij daarna in contact met een gepensioneerd stel die voor twee maanden hun logeerkamer ter beschikking stelden. 

Samuel bleef zoeken naar een permanent onderkomen, maar werd maar een paar keer uitgenodigd om te hospiteren, en telkens zonder succes. Gelukkig mocht hij wat langer blijven waar hij zat. Hij vond een andere plek in de buurt van Paddepoel waar hij een maand gratis mocht wonen terwijl hij op de hond van de bewoners paste.

Tot afgelopen maand zat hij in weer een andere tijdelijke kamer. Maar twee weken geleden tekende hij dan eindelijk een huurcontract voor zijn eigen, vaste onderkomen. Hij is blij, maar de constante stress van het vinden van woonruimte heeft zijn studie serieus schade gedaan, zegt hij. LS

Ristiana en Kevin hebben bijna zes maanden gezocht naar een kamer. Ze probeerden het via Facebookgroepen, makelaars en veel woningwebsites, maar zonder succes. En dus werd het gezin uit elkaar getrokken. Kevin huurde een kamer in Groningen, Ristiana verbleef met hun tweejarige dochter in het huis van een vriend in Goes, aan de andere kant van het land. Ze mochten niet met z’n drieën in Kevins kamer. 

Het zorgde voor een hoop stress voor het gezin, zegt Ristiana. Op een gegeven moment overwoog Kevin zelfs te stoppen en terug te gaan naar Indonesië. Omdat Ristiana geen adres in Groningen had, kon ze er geen werk vinden en hun dochter kon er niet naar de opvang.

Uiteindelijk vonden ze een woning waar ze vorige week in konden. Dat was een grote opluchting, zegt Ristiana. Nu kan hun leven in Groningen eindelijk beginnen. LS

Derdejaars student Liubov vertrok in juni 2021 uit haar appartement met het idee dat ze de online lessen ook wel in haar vaderland kon volgen. Maar haar opleiding stelde fysieke colleges verplicht. Ze vroeg toestemming om in een online werkgroep te mogen, zodat ze het vak toch kon volgen, maar dat werd afgewezen, zegt ze. 

‘De beste optie die ik had volgens de studieadviseur was om het vak te laten vallen waar ik fysiek aanwezig moest zijn.’ Maar ze wilde geen tienduizend euro neertellen voor de studievertraging die ze dan zou oplopen. 

Liubov moest vorig semester vier keer verhuizen en sliep op de bank bij verschillende vrienden en in een onderkomen voor internationale studenten. Nu heeft ze een halfjaarcontract in een gedeeld studentenhuis. 

Ze merkt dat haar situatie wat stabieler is. ‘Ik moet de meeste vakken van het eerste semester opnieuw doen’, zegt ze. Maar het blijft lastig, want in advertenties voor kamers staat meestal ‘geen internationals’ en er wordt een inkomen vereist van ‘minstens 2500 euro’. Maar, vraagt ze zich af, ‘hoe kan een internationale student die niet meer dan zestien uur per week mag werken nou meer dan 2500 euro verdienen?’ MJ

Vlad vloog zes maanden geleden naar Groningen met een enkeltje uit Litouwen. Sindsdien heeft hij ontelbare uren en honderden euro’s besteed aan het vinden van een plek om te wonen.

Momenteel slaapt Vlad op een bank in een appartement van een vriend, waar hij een prachtig uitzicht heeft over Stad en Ommeland. ‘Ik hou heel veel van deze stad. De mensen zijn zo gastvrij: mijn collega’s, de mensen die ik op feestjes tegenkom… Kon ik maar hetzelfde zeggen over de woningmarkt.’

Het zoeken naar een kamer is een slopend proces geworden, volgens Vlad. ‘Ik stuur oneindig veel berichten en word dan geblokkeerd. Ik stuur nog een bericht en dat wordt niet gelezen. Ik stuur geld en ik word opgelicht.’

Zijn vriendin komt binnenkort ook naar de stad. ‘Ik hoop echt voor haar dat ze niet dezelfde ervaring heeft als ik bij het zoeken naar een woning.’ JFB

Toen Marie vorig jaar mei op zoek ging naar een kamer, kon ze niet bevroeden dat ze uiteindelijk ‘honderden en honderden berichten’ zou sturen, allemaal vergeefs. ‘Alle opties waren buiten mijn budget.’

Na drie maanden in de noodopvang Martini House en nog eens drie maanden in een kamer die ze onderhuurde van een medestudent, besloot de Française naar Berlijn te verhuizen. 

‘Mijn studierooster was behoorlijk veeleisend, dus de bijkomende stress van een woning vinden en steeds maar weer afgewezen worden, was mentaal heel erg zwaar.’

Samen met haar vriend kan Marie de huur van een flat opbrengen. Ze voelt zich een stuk beter nu ze een dak boven haar hoofd heeft. Ze vindt zelfs oké om elke twee weken heen en weer te reizen naar Groningen als er weer fysieke colleges worden gegeven. ‘Ik moet daarvoor in drie treinen, een bus en in totaal drie uur reizen, maar ik heb gelukkig klasgenoten bij wie ik kan overnachten.’ 

Wat als ze van tevoren van de woningnood in Groningen op de hoogte was geweest? ‘Dan denk ik niet dat ik ervoor had gekozen om in Groningen te gaan studeren.’ YK