Kamernood dwingt tot treinen
Afzien in Assen
Door Lotte Kruijer
By Lotte Kruijer
Lotte Kruijer
Geen spontane biertjes
Vol optimisme begon de Duitse psychologiestudent Max Manukyan aan zijn zoektocht naar onderdak in Groningen. Hij wilde graag samen met een vriend iets vinden, maar al na een paar weken online speuren, zonk de moed hen in de schoenen. ‘Veel kamers waren te duur, te klein of allebei.’ En voor de plekken die ze wél wilden hebben, kregen ze de ene na de andere afwijzing. Zeker tien keer kregen ze een ‘nee’ te horen. Zelfs een camperplaats bemachtigen lukte niet.
Uiteindelijk besloot het tweetal de bakens te verzetten. Misschien moesten ze buiten Groningen gaan zoeken? ‘De enige redelijke optie waar we daadwerkelijk voor werden uitgenodigd, was onze huidige studio in Assen’, vertelt Max.
Vroeger was het een kapperszaak, waardoor het niet ideaal is als studentenkamer: door de grote ramen in de woonkamer ziet iedereen wat je doet. Daarnaast is de ruimte slecht geïsoleerd en staat de verwarming – die voor het hele pand centraal geregeld wordt – alleen ’s avonds aan. ‘Maar we waren blij dat we überhaupt iets konden vinden, dus we hebben de studio meteen genomen.’
Ik moet alles heel goed plannen
Er zitten wel een paar nadelen aan wonen in Assen, weet hij inmiddels. ‘Ik moet alles heel goed plannen. Als ik na een dag college weer thuis ben en mijn vrienden spontaan besluiten een biertje te gaan drinken, moet ik eerst overwegen of het de moeite waard is om weer helemaal heen en weer te gaan. Soms ben ik moe en heb ik geen puf meer. Andere keren heb ik simpelweg geen tijd. Dus ja, mijn studietijd is wel anders dan ik me had voorgesteld.’
Ook gaten in z’n rooster zijn lastig, want even naar huis fietsen zit er niet in. ‘De eerste maanden vulde ik die leegte op met niets doen. Ik hing maar een beetje rond.’ Niet productief en bovendien stressvol, merkte hij.
Nu gebruikt hij de tijd om telefoontjes te plegen, huiswerk te maken of spieren te kweken in de sportschool. ‘Het gaat beter, maar het blijft puzzelen.’
Achteraf bezien, zegt hij, had hij naar Nederland moeten komen om een kamer te zoeken. Vrienden van hem die dat deden, wisten wel een kamer in de stad te bemachtigen. Maar hij heeft de hoop nog niet opgegeven om toch snel een plekje in Groningen te vinden. ‘Al blijft het een gekkenhuis, dat zoeken.’
De laatste trein naar Leeuwarden
De Kroatische Ines Saracin (19) kwam wél naar Groningen om een kamer te zoeken, maar ook zij kon niks vinden. Ze belandde uiteindelijk in Leeuwarden. ‘Als ik had geweten hoe onhandig het is, had ik deze kamer nooit genomen’, zegt ze.
Toen ze afgelopen augustus hoorde dat ze was geslaagd en dus in Groningen aan een studie psychologie mocht beginnen, vloog ze meteen naar Nederland. ‘‘Ik wilde zo snel mogelijk iets vinden, want ik was al laat met zoeken.’ Omdat ze vanwege haar financiën niet heel lang kon blijven, accepteerde ze de eerste kamer die haar werd aangeboden. In Leeuwarden dus. ‘Zo heb ik tenminste iets, dacht ik.’
Wanneer ik met vriendinnen de stad in wil, moet ik bij iemand blijven slapen
Maar ze had geen rekening gehouden met de reistijd – twee uur per dag – en de kosten die dat met zich meebrengt. ‘Elke keer dat ik heen en weer ga naar Groningen, betaal ik zo’n 22 euro. En elke week is dat bedrag hoger dan ik zou willen’, zegt ze.
Ze krijgt nog financiële steun van haar ouders, maar dat is tijdelijk. ‘Ik heb overwogen om een baantje te nemen, maar de Nederlandse taal staat mij in de weg. In Leeuwarden is het vrijwel onmogelijk om een bijbaan te vinden zonder dat je Nederlands spreekt. En de reiskosten en reistijd weerhouden me ervan om in Groningen te solliciteren.’
Haar woonplaats maakt het ook lastiger om een normaal studentenleven te leiden. Vooral het sluiten van vriendschappen bleek een uitdaging. ‘Doordat ik altijd moest letten op de tijd en waar we naartoe gingen, vond ik het lastig om echt een band met mijn studiegenoten op te bouwen’, zegt ze. ‘Uitgaan is al helemaal een drama. De laatste trein naar Leeuwarden vertrekt rond één uur ’s nachts. Wanneer ik met vriendinnen de stad in wil, moet ik bij iemand blijven slapen. Voor een keertje is dat prima, maar ik wil er niet van afhankelijk zijn.’
En dus is ze nog altijd op zoek naar een kamer in Groningen. ‘Het is niet ideaal om hier ook nog mee bezig te moeten zijn naast mijn studie. Ik probeer nu vooral te genieten van mijn studietijd, maar dat ik weg wil uit Leeuwarden, dat staat vast.’
Ontspannen in het Asserbos
Bela Redkar (21) maakte zich al zorgen over de woningnood in Nederland voor ze naar Groningen kwam. ‘De verhalen die ik had gehoord, maakten me behoorlijk bang’, zegt de Indiase masterstudent international security.
Ze kon pas naar Nederland komen nadat eind juli haar visum was goedgekeurd, dus zocht ze haar woonruimte online. Best jammer, vindt ze, want ze denkt dat het had uitgemaakt als ze zelf aanwezig was geweest. ‘Mijn vrienden die al in Nederland waren, hadden minder moeite met het vinden van een kamer. Veel huisbazen gaan niet eens op een aanvraag in als je er niet fysiek bent.’
Bela woont nu samen met vier huisgenoten in Assen en heeft haar eigen kamer van ongeveer 15 vierkante meter. ‘We delen de keuken, woonkamer, badkamer en garage.’ Ze betaalt 540 euro per maand. ‘Ik vind het echt een grote som voor wat je krijgt. Ik had deze prijzen in Groningen verwacht, niet in Assen. Ik had niet verwacht dat ik zoveel moest betalen, maar zag dit als mijn enige optie.’
Het is niet het einde van de wereld om mijn sociale leven op een lager pitje te zetten
Haar sociale leven lijdt onder haar woonsituatie, zegt ze. ‘Ja, het was zeker lastiger om vrienden te maken en een band op te bouwen. Maar voor mij is het niet het einde van de wereld om mijn sociale leven op een lager pitje te zetten.’ Haar studie is haar grootste prioriteit, wat het makkelijker maakt om de situatie te accepteren.
De grootste tegenvaller is dat ze niet kan verhuizen, omdat ze een jaarcontract is aangegaan. ‘Het was mijn intentie om alsnog naar Groningen te verhuizen, maar ik zit dus vast aan het jaarcontract, zelfs als ik een vervanger vind. Ik had hier echt beter over moeten nadenken.’
Toch probeert ze het van de positieve kant te bekijken. ‘Hier is veel meer natuur dan in Groningen. Assen is veel rustiger, dus als ik thuiskom, kan ik goed ontspannen. Ik wandel hier zo het bos in.’
Wat helpt, zegt ze, is dat ze hier maar een jaar studeert. ‘Daardoor kan ik makkelijker accepteren dat de situatie nu zo is. Maar ja, het blijft balen.’