Student-columnist Laura Mijnders leverde vorige week haar laatste paper van dit academisch jaar in. Vakantie! Maar ze voelde geen opluchting.
Afgelopen vrijdag leverde ik mijn laatste paper in. De opdracht was om in tweetallen een tekstanalytisch onderzoek te doen. Mijn partner en ik hadden ervoor gekozen om politieke cartoons te analyseren. Hoewel we een aantal weken van te voren waren begonnen, leek er die laatste uren steeds meer werk bij te komen. Uiteindelijk hebben we ons onderzoek twee uur voor de deadline kunnen inleveren. Meteen daarna begon het.
In plaats van een gevoel van opluchting vanwege al die vrije uren, dagen en weken die me te wachten staan, voelde ik me leeg. Gelukkig zouden mijn vriend en ik nadat ik mijn paper had ingeleverd, bij mijn schoonmoeder gaan logeren, waardoor ik aanzienlijk minder tijd had om te voelen of na te denken.
Maar hoe hard ik het gevoel ook probeerde te negeren, de dagen erna bekroop het me steeds meer. Niet op te lossen met een extra pilletje, niet op te lossen met het plannen van uitjes: een gevoel van totale leegte.
Hoewel ik wat dingen in de nabije toekomst gepland heb, zoals een wandelweekend met mijn vader, een weekend werken op een festival, gaat de onrust in mijn lichaam niet weg. Zoals ik al eerder in een column schreef, wordt mijn onkunde als mens me op zulke momenten pijnlijk duidelijk.
Zonder de druk van de studie lijk ik ineens te veranderen in een fragiel klein meisje
Het is vreemd; zonder de druk van de studie lijk ik ineens te veranderen in een fragiel klein meisje. En dus doe ik wat mijn brein me altijd dwingt te doen wanneer ik te veel voel: ik zoek naar verklaringen voor mijn algehele gevoel.
Het antwoord dat me het langst doet nadenken komt van filosoof Frank Martela (1981). Toen de wetenschappelijke revolutie aantoonde dat mensen een toevalligheid zijn en dus geen onderdeel uitmaken van een groter (goddelijk) plan, knapte er iets in de mens. Volgens hem zijn we daardoor zoekend en doen we fundamenteel iets verkeerd in het leven: we beschouwen ons leven als een project, zoeken zingeving in (levens)doelen, leven van doel naar doel, alles moet beter en onuitputtelijker.
Volgens Frank zouden we zingeving moeten zoeken in de relatie met de ander. Diepgaande relaties, waarin ruimte is om over de zin van het leven te praten, geven betekenis. Het biedt perspectief.
Na het lezen van het artikel stuur ik een aantal vrienden een appje met de vraag of we kunnen afspreken. Ik krijg vrijwel meteen antwoord. De leegte die in mijn echode is door het vooruitzicht niet helemaal weggeëbd, maar schreeuwt wel minder hard.
LAURA MIJNDERS