Bijkomend voor- en tevens nadeel van schrijven voor een fitnesswebsite is de kennisvergaring die ermee gepaard gaat. Kennis is macht natuurlijk, maar voor ‘ignorance is bliss’ valt ook weer wat te zeggen.

Mijn favoriete oefeningen blijken amper zoden aan de dijk te zetten. De meest effectieve zien er dan weer debiel uit, wat een blik vereist die uitstraalt dat je absoluut weet wat je doet. Maar het gewenste stalen gezicht gaat rap over in het trekken van een bek alsof je baart en klaarkomt tegelijk.

Zo is een van de beste oefeningen voor je kontspier de ‘barbell hip thrust’: met je rug half op een bankje werk je je heupen omhoog met daarop een zenuwknellende hoeveelheid ijzer. Je mondspieren doen ondertussen hun eigen ding. Zou je er een liplezer op loslaten, dan zou die er iets als ‘oewgwahoewahuehueweea’ van maken.

‘Lekker sporten’ behoort dus tot het verleden. ‘Lekker eten’ ook trouwens. De bammetjes hagelslag en zakken chips die ik als sjaars een prima bodem achtte voor een hele nacht bier hijsen, hebben plaatsgemaakt voor een uitgekiend voedings- en drinkschema als voorbereiding voor een stapavond. Naar een festival smokkel ik noten en supplementen mee, anders hou ik als koolhydraatmijdende flexitariër het rondjes lopen niet vol.

Om als suikerjunk toch die hemelse sensatie van zoete meuk te kunnen ervaren, leek suikervrij steviadrop me ideaal. Zonder nadere bestudering van de ingrediënten werkte ik in de trein richting Timewarp Festival anderhalf zakje a 100 gram weg. De zinderende permakramp die met de minuut heftiger werd, deed me toch even op het etiket kijken. Oei. In een uurtje had ik een hoeveelheid voedingsvezels naar binnen gewerkt waar een gemiddelde Nederlander vijf dagen over doet. Een wijze les, die twee dagen duurde.

Sindsdien lees ik neurotisch etiketten. En ben ik erachter dat de suup een verkapte snoepwinkel is. Met één bak kwark zit je al aan je dagtaks suiker. Over een flesje Coca Cola Life zou je zelfs twee dagen moeten doen.

Van weeromstuit ben ik maar begonnen met roken. Die etiketten zeggen me tenminste nog niks.