Je ziet het er misschien niet aan af, maar het zou zo maar kunnen dat ik, wanneer u dit leest, weer een jaartje ouder ben. Ik houd een slag om de arm, want je weet het maar nooit. Het moet echter raar lopen, wil ik het niet halen.

Ik ga niet zeggen hoe oud ik ben geworden, want dat gaat u niks aan, maar om een idee te geven: deze week las ik in de krant dat er van mijn soort op de fiets, ‘jaarlijks 14 duizend op de spoedeisende hulp terechtkomen na een botsing waarbij geen ander voertuig direct betrokken was’. Ze rijden op mijn leeftijd dus kennelijk gewoon ergens tegenaan en vallen dan om. Is dat onhandig of dom?

Maar laat ik niet te hard oordelen: op de eerste gladde ochtend dit het jaar ben ik in een bocht onderuit geschoven en met een klap op het wegdek beland. Afgezien van de schrik had ik trouwens geen centje pijn, want ik ben van de categorie die ze ‘vitaal’ noemen. De fiets moest wel naar de spoedeisende hulp, waar hij inmiddels voor 107 euro is gerepareerd, maar gelukkig krijg ik er volgens de nieuwe cao van de universiteiten in 2015 3 procent bij.

Vitaal. Als ik met de kinderen stoei, ben ik ze fysiek nog steeds de baas. Ik vloer ze met gemak, alleen heb ik daarna drie dagen spierpijn en als ik s’ ochtends opsta piept en kraakt het overal.

Nee, het is geen onverdeeld genoegen, ouder worden. Wat ook vervelend is, is dat steeds meer mensen jonger dan mij zijn. En maar knap en veelbelovend zijn. Bah.

Soms denk ik met weemoed terug aan de tijd dat ik op een symposium werd aangekondigd als ‘aanstormend talent’. Geen idee waar die storm precies is geluwd, maar ik hoor zoiets nooit meer. Jammer.

Ik vier mijn verjaardagen dan ook low profile. Of vieren is niet het goede woord: ik gedoog ze. Mijn verwachtingen zijn ook nooit hoog gespannen. Misschien omdat mijn verjaardag ingeklemd zit tussen Sinterklaas en Kerst, hadden mijn ouders de gewoonte om me voor de verjaardag vooral ‘praktische cadeaus’ te geven: een trui, een paar handschoenen. Dat soort dingen.

Mijn vrouw heeft die gewoonte stilzwijgend overgenomen. Zo kreeg ik eens een koekenpan met een anti-aanbaklaag voor mijn verjaardag! De boodschap ontging me (wilde ze me er mee slaan?). Dat lag anders bij de hogedrukreiniger die ze me vorig jaar cadeau deed. Ze had al eens terloops gevraagd of ik nog wel een ferme straal kon produceren. Tsja. Met de 1.800 watt van Kärcher K4, compleet met hulpstukken, zal dat geen probleem zijn.

Een tijdje geleden mailde ik een stukje naar de eindredactie van een niet nader te noemen blad waarvan de charmante hoofdredacteur me in jaren de baas is. Binnen een half uur mailde ze me terug: ‘goed gedaan jochie’. Meer niet.

Kijk, daar kan ik dus een tijdje mee vooruit.