Student-columnist Laura Mijnders is een wat oudere student, heeft een auto en een goedgevulde vrieskist. Maar ze voelt zich nog steeds onbeholpen.
De assistente kan er ook niets aan doen. Ze heeft de kachel in de kamer wat hoger gezet, zodat ik het in ieder geval niet koud krijg. Op een krukje in de hoek van de kamer liggen mijn broek en de meest degelijke onderbroek die ik kon vinden.
Ik lig op de onderzoekstafel met mijn benen wijd, ze rusten in een soort skischoenen, die door ijzeren stangen omhoog worden gehouden. ‘Dan ga ik nu met de eendenbek de boel een beetje spreiden, zodat ik straks beter met het borsteltje naar binnen kan.’
De boel. Ik heb veel namen voor dat van onderen gehoord, maar ‘de boel’ is nieuw voor me.
Ik probeer mijzelf af te leiden, denk aan gisteren, toen ik met een paar studenten sprak over Toppop. Nou ja, sprak… ik vertelde erover, tot ik ineens aan hun gezichten aflas dat ze geen idee hadden waar ik het over had. Zulke dingen overkomen me steeds vaker.
Op die momenten besef ik ineens hoe weinig mijn leeftijd overeenkomt met hoe jong en onbeholpen ik me nog vaak voel. Gaat dat ooit over?
Ik heb veel namen voor dat van onderen gehoord, maar ‘de boel’ is nieuw voor me
Enerzijds probeer ik volwassen en verantwoordelijk te zijn, inclusief huurhuis met degelijke tuin, een auto, twee honden en een grote vriezer met voorraad, anderzijds voel ik me nog steeds een student die gewoon ergens bij wil horen. Die hoopt dat mensen haar niet raar vinden of op zijn minst niet onaardig.
‘Dan ga ik nu het borsteltje naar binnen brengen’, zegt de assistente. Ik was zo in gedachten dat ik helemaal vergeet om me druk te maken om mijn naaktheid. Het is gelukkig zo gepiept. Na het onderzoek trek ik mijn onderbroek en broek onhandig aan.
Weer thuis voel ik me enigszins aangetast, waarom weet ik niet. Het voelt nog steeds alsof ze dat borsteltje naar binnen brengt. Ik houd er niet van als dingen anders voelen dan normaal. Mijn moeder zei me laatst dat het nog veel erger wordt. Dat wanneer je in de overgang komt en je te hard moet lachen, je soms een beetje plast.
Wanneer mijn vriend thuiskomt, vraag ik hem bij binnenkomst direct of hij ook nog van me zal houden wanneer ik straks plas als ik lach.
Hij lacht, zegt meteen ja.
LAURA MIJNDERS