Ik huil als een klein meisje in mijn moeders armen

Student-columnist Laura Mijnders is verdrietig. Haar relatie is op de klippen gelopen. Wat te doen? ‘Er is maar een oplossing. Een ander begin.’

Het is 5 uur in de ochtend en ik kan de slaap niet vatten. Om 1 uur was ik eindelijk gezwicht voor het pammetje dat ik al anderhalf uur in mijn linkerhand geklemd hield.

En……….

Niks, noppes, nada.

Ik wilde er niet nog een nemen. Naar middelen grijpen is nooit een oplossing. Het is als een leeglopende zwemband; je hebt heel even de illusie dat de zwemband je zal redden, totdat je weer voelt hoe leeg de zwemband eigenlijk is en hoe zwaar je eigenlijk zelf bent.

Ik en mijn inmiddels ex-vriend hadden een knallende ruzie vanmiddag. En iets in mij knapte. Dus deed ik het enige rationele wat ik nog kon bedenken. Ik belde mijn moeder.

Ik stond totaal ontredderd voor mijn eigen voordeur, op mijn eigen stoep, met twee honden in mijn kielzog. Het leek uren te duren voordat mijn moeder met de auto voor kwam scheuren. We zeiden de hele rit niets. Ze keek me alleen maar aan. En dat was genoeg.

Dat brengt me bij nu, dit moment, waarop ik lig te draaien op mijn moeders veel te comfortabele bank, wat me opnieuw in tranen doet uitbarsten. Want comfort, dat verdien ik niet. Ik doe mensen pijn. Onbedoeld, maar toch pijn. Soms vraag ik me af hoe anderen het lijken te doen en waarom ik toch altijd weer reageer als een klein ontredderd zestienjarig meisje. 

We zeiden niets, ze keek me alleen maar aan. En dat was genoeg

De nacht sluipt voorbij. De slaap een ongrijpbaar wezen, niet weggelegd voor mij. De hondjes worden onrustig door mijn gewoel, en ik voel me schuldig. Een slechte hondenmoeder ook. Is dit hoe het voor ouders voelt wanneer ze uit elkaar gaan? Dat constante gevoel dat je niet alleen jezelf berokkent, maar ook de nodige omgevingsschade aanricht?

Goed, verman je. Wat nu? Hoe lossen we dit op? Als autist zijnde is er één ding wat me rustig maakt in de nabijheid van een ouder. Ik begin met het maken van lijstjes in mijn hoofd. Plussen en minnen. Voors en tegens.

Er is maar een oplossing. Een ander begin.

De volgende dag maken mijn vriend en ik het definitief uit. Ik houd me voor dat de slaap wel weer opduikt, huil als een klein meisje in mijn moeders armen.

Mijn moeder, moesje, moeke, een superheld in burgeruniform.

LAURA MIJNDERS

Abonneer
Laat het weten als er

De spelregels voor reageren: blijf on topic, geen herhalingen, geen URLs, geen haatspraak en beledigingen. / The rules for commenting: stay on topic, don't repeat yourself, no URLs, no hate speech or insults.

guest

0 Reacties
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties