Kwart voor negen ’s avonds, de moskee aan de Korreweg stroomt vol. De mannen verdwijnen door de ene ingang, de vrouwen nemen de andere. Apart van elkaar gaan ze genieten van de ramadanmaaltijd.
Binnen zitten zo’n dertig dames aan lange, rijk gedekte tafels. Ze kletsen ingetogen, maar opgewekt. Een paar vliegen vlijtig heen en weer naar de keuken. Je zou niet zeggen dat ze vandaag nog geen hap hebben gegeten. Toch is dat wel zo. De studenten hier doen mee aan de ramadan en zullen pas na zonsondergang het vasten verbreken.
De maaltijd is georganiseerd door Deen Islamitische Studentenvereniging en Ummah Care Network, een ondersteuningsorganisatie voor moslims. Niet alleen studenten mogen mee-eten, ook Groningers die anders alleen zouden zijn, zijn welkom.
Klik
Studentes Ilaaf en Kevser zijn enthousiast over het initiatief van deze gezamenlijke ramadanmaaltijd, de iftar. Ze kennen elkaar niet, maar voelen meteen een klik. Er zijn hier allerlei culturele achtergronden waaronder Turks, Irakees en Afghaans. Iedereen doet mee aan de Ramadan, dat overbrugt de cultuurverschillen.
De meiden doen al hun hele tienertijd mee aan de Ramadan. Kevser: ‘Als kind wil je graag al zo veel mogelijk meedoen. Alles is erop gericht. Op de Arabische televisie vasten zelfs de personages in series nu.’
Hoe het voelt om te vasten? Eenduidig: ‘Het went. Je biologische klok past zich aan.’ ‘Ik leef ’s nachts en slaap overdag’, vertelt Ilaaf. ‘Alleen deze laatste week is pittig. Ik heb zin in het Suikerfeest.’
Studeren en vasten gaan prima samen, vindt een studente Europese talen en culturen. ‘Vorig jaar viel het ook tijdens de tentamenperiode. Toen heb ik mijn hoogste cijfers gehaald. Je zit in een bijzondere focus. Je voelt meer verbinding met je geloof, dus je voelt je gesterkt.’
‘Yes, eten!’
Er klinkt gezang uit de boxen: de athan. Het roept op tot gebed, maar de muziek betekent ook dat moslims het vasten mogen verbreken. Voorzichtig draait een van de meiden een flesje water open. ‘Thuis gaat dat minder terughoudend’, lacht Ilaaf. ‘Dan is het: “yes, eten!”.’
Ze nemen een paar hapjes. Dan verlaten ze al het lekkers en nemen plaats op het fluweelzachte tapijt van de gebedsruimte. De vrouwen nemen alle tijd voor het bidden. De synchrone bewegingen stralen saamhorigheid uit.
Na het gebed keert iedereen vlug terug naar de bladerdeeghapjes, salades, soep en gebakjes. Een paar vrouwen delen lachend foto’s op sociale media.
Kevser en Ilaaf wisselen ervaringen uit met Mariam, studente geneeskunde, die naast hen is komen zitten. Ze zijn het erover eens dat ze graag met hun Nederlandse vriendinnen optrekken. Groningers zijn open-minded en proberen rekening met hun geloof te houden, is hun ervaring. ‘Iemand vroeg of ik het goed vond dat hij iets at in mijn buurt tijdens ramadan’, vertelt Kevser. ‘Ik let er helemaal niet op als mensen om me heen eten, maar het was wel heel betrokken dat hij daaraan dacht.’
Horizon verbreden
Ilaaf heeft in haar kindertijd veel moslims om zich heen gehad, en denkt dat ze daarom nu meer behoefte heeft om haar horizon te verbreden door met Nederlandse meiden op te trekken. Mariam kende vroeger juist vooral Nederlanders. Zij zoekt daarom nu graag meer moslims op. ‘Ik kan goed met mijn studievriendinnen praten, maar ik voel me wel anders. Bijvoorbeeld door de manier waarop ze met alcohol en jongens omgaan.’
De dames zijn het erover eens: als een meisje een hoofddoek draagt, schept dat direct een band. Ze zijn daarom blij dat ze meer islamitische medestudentes leren kennen. Wafia, een van de organisatoren, vertelt dat dat ook de reden van het initiatief was: om elkaar op te zoeken en om eenzaamheid onder moslimstudenten te bestrijden.
Wafia vormt met drie anderen het eerste bestuur van de pas opgerichte islamitische studentenvereniging Deen. De studenten grepen de ramadan aan voor hun eerste activiteit. ‘Nu kunnen we alvast bekendheid krijgen. In september starten we echt.’