‘Ik ga je nu een knuffel geven’

De relatie van student-columnist Laura Mijnders is op de klippen gelopen. Ze zocht troost op een datingsite, maar kwam van een koude kermis thuis.

Mijn huis is opgeleverd. Huilend had ik het laatste setje sleutels in de uitgestoken hand van de inspecteur gelegd. Ondanks de coronamaatregelen had hij troostend een hand op mijn schouder gelegd. Gezegd dat het leven soms niet eerlijk is.

Ik schrok nogal, van die hand. Nu houd ik sowieso niet van mensen of dingen die me onverwacht aanraken, het is de pandemie die de afkeer versterkt heeft. Ik vind het eigenlijk wel prima zo. Het schijnt dat dit een kenmerk van (mijn) autisme is, ik noem het liever een sterke voorkeur voor zelfbehoud.

Toch mis ik iets nu ik bij mijn moeder inwoon. We raken elkaar eigenlijk nooit aan. Af en toe aai ik haar even over haar hoofd voordat ik mijn bed induik, onhandig en onwennig. Ik weet niet wat de spelregels zijn.

Toen ik elf jaar geleden in groepstherapie zat, heb ik geleerd dat aanraken niet iets vreemds is. Dat het bij vriendschap kan horen, bij liefde en dat intimiteit het zelfs verreist. Er waren meer jongvolwassenen die hier mee worstelden. Dus spraken ik en Angela, mijn beste vriendin, met elkaar af om te gaan oefenen.

Na een onbeholpen omhelzing vluchtten we dankbaar elkaars armen weer uit

Elke keer wanneer we elkaar buiten therapie om zagen, begonnen we met een afscheidsknuffel. Kort en snel, maar wel dichtbij elkaar. Er was altijd die spanning voor we afscheid namen. Geschuifel met de voeten. Onhandige toenaderingpogingen. Armen die half de lucht in gingen.

Uiteindelijk besloten we dat een waarschuwing vooraf het beste werkt. ‘Ik ga je nu een knuffel geven’, zeiden we dan tegen elkaar. Na een onbeholpen omhelzing vluchtten we dankbaar elkaars armen weer uit.

Toch begon ik het te waarderen. In relaties kon ik me zowaar ontspannen. Een knuffel werd bij hevige emotie een geruststelling. Een geruststelling die ik nu gek genoeg mis. In plaats van er met mijn moeder over te praten, meld ik me aan op een datingsite, ondanks mijn voornemen voorlopig alleen te blijven.

Daar ben ik na een paar dagen dan ook meteen weer van af. Verbaasd over het gebrek aan goede gesprekken en de haat van mannen wanneer ik niet met ze wil afspreken.

‘Dikke zeug!’

‘Domme hoer!’

‘Neppe, je bent fake!’

Ik vertel mijn moeder over de reacties. Ze zegt niets. Omhelst me. Zonder waarschuwing.

Het is fijn.

LAURA MIJNDERS

1 REACTIE

De spelregels voor reageren: blijf on topic, geen herhalingen, geen URLs, geen haatspraak en beledigingen. / The rules for commenting: stay on topic, don't repeat yourself, no URLs, no hate speech or insults.

guest

1 Reactie
Meest gestemd
Nieuwste Oudste
Inline feedbacks
Bekijk alle reacties