Student-columnist Laura Mijnders moet haar scriptie schrijven, maar het schiet niet op. ‘Om hulp vragen? Ik moet het op mijn 32ste toch zelf kunnen?’
Het huis is brandschoon, de honden liggen moe op de bank, mailtjes en appjes zijn beantwoord. Ik sta te koken voor mijn vriend, die ieder moment thuis kan komen. Weer een dag voorbij waarop ik eigenlijk met mijn scriptie bezig had moeten zijn.
Wat is er toch mis met me? Hoe dichter ik bij het afstuderen kom, hoe meer ik mijn kop in het zand lijk te steken.
Vorige week had ik er een gesprek over met een maatschappelijk werker. Het schijnt een kenmerk van autisme te zijn; aan heel veel dingen beginnen en die vervolgens niet af kunnen maken door de chaos in je hoofd. Over twee dagen moet ik een corpus aan metaforen klaar hebben liggen. Echter lijkt de tijd en ruimte op de een of andere manier ‘magisch’ op te lossen. In het Word-document is geen letter bijgetikt.
De maatschappelijk werker gaf me als tip om mijn scriptiebegeleider om hulp te vragen. Hulp? Ik moet het op mijn 32ste toch zelf kunnen? Ik heb het verdorie twee keer eerder op eigen houtje gedaan. Maar ze had gelijk. Gadver, wat haat ik het als mensen gelijk hebben.
Gadver, wat haat ik het als mensen gelijk hebben
Ik ga zo op in mijn gedachten op dat ik mijn vriend niet hoor binnenkomen. We zijn op de een of andere manier op dat punt aanbeland waarop je elkaar niets meer hoeft te zeggen, je weet simpelweg wat de ander voelt.
Hij knuffelt me, zonder dat ik erom vraag. Ik voel me betrapt en ruik hoe er iets aanbrand, misschien in mijzelf, misschien in de pan.
‘Life happens. Wees niet te streng voor jezelf, dat neemt je plezier juist weg. Trouwens, soms mag je je een paar dagen laten afleiden, dat hoort bij het proces, zolang je het daarna maar weer oppakt. En vraag om hulp. Niets om je voor te schamen,’ zegt hij.
Weer iemand die gelijkt heeft. Wat een rotweek.
De volgende ochtend vraag ik mijn scriptiebegeleider om hulp. Samen stellen we een schema op voor de komende weken. Ik denk weer aan de woorden van mijn vriend. Aan de planning. Iets in mij is opgelucht. Ik sta er niet alleen voor. Er rest nog een ding. ‘Moedig voorwaarts!’, zoals Reve het ooit zei.
LAURA MIJNDERS