Columnist Gerrit Breeuwsma viert een korte vakantie in Frankrijk, en schreef deze column vooraf. Toen hij nog niet wist of de bom zou vallen.
Terwijl u dit leest zit ik ergens in het zuiden van Frankrijk, in de Haut-Languedoc om precies te zijn. Ongeveer ter hoogte van Montpellier, maar dan meer landinwaarts, aan de noordkant van de rivier de Orb.
Het huis waar ik een week hoop te verblijven, is eenvoudig. Het is niet (helemaal) met de auto te bereiken, zodat het afgeraden wordt aan mensen die niet goed ter been zijn. Het heeft geen internet of tv, maar belooft een adembenemend uitzicht op de bergen, uitlopers van het Centraal Massief, en bij heldere nachten een uitbundige sterrenpracht, want er is geen ‘lichtvervuiling’.
Zoiets kan natuurlijk tegenvallen. Want terwijl ik dit schrijf, ben ik nog gewoon thuis en loop ik dus ruim een week voor op de verschijning van dit stukje. Een riskante situatie voor een columnist, want er is een wereldwijde rampspoed gaande, met een oorlog in volle gang, en in een week tijd kan er veel misgaan.
Best mogelijk dat ik daar dan al die tijd geen weet van heb (dat is de prijs van ‘geen internet’), tenzij Poetin besluit zijn nieuwe kernwapen, de ballistische raket RS-28 met de omineuze bijnaam Satan 2, in te zetten. Die raket heeft een kracht – tweeduizend keer groter dan de atoombom op Hiroshima en Nagasaki – sterk genoeg om heel Frankrijk of Texas in een keer van de kaart te vegen.
Zal je net zien dat Poetin kiest voor Frankrijk.
Dat zou het in principe wel een vakantie om nooit te vergeten maken, zeker met dat beloofde uitzicht, maar ik zou er alleen niet meer zijn om het te onthouden.
Zoiets kan natuurlijk meevallen, maar ik schrijf dit vanuit een grote onzekerheid over de nabije toekomst. In het beste geval – zo pessimistisch ben ik wel – ziet de wereld er na een week ongeveer net zo beroerd uit als nu, of eigenlijk niet nu, maar op het moment dat ik dit schrijf, dus ruim een week eerder.
Volgt u me nog?
Met miljoenen mensen die worden verdreven, heeft het iets decadents om er voor je plezier op uit te trekken
Hoe dan ook, als het goed is, heb ik even een week vrij van de oorlog, want de beelden die er dagelijks vanuit Oekraïne op ons afkomen, zijn verontrustend en deprimerend en geven aan al je bezigheden iets triviaals. Ik heb eerlijk gezegd ook wel mijn twijfels bij een week vakantie nemen. Met miljoenen mensen die van huis en haard worden verdreven, heeft het iets absurds en decadents om er voor je plezier op uit te trekken.
Maar ja, vooralsnog is mijn vrouw thuis een grotere machtsfactor dan Poetin (gelukkig maar natuurlijk), dus we gaan (of waarschijnlijk zijn we als u dit leest al weer thuis).
Ik kan logischerwijs nog niet vertellen hoe het is geweest, mocht u daar überhaupt in geïnteresseerd zijn (denk ik eigenlijk niet). Maar voor zover ervaringen uit het verleden enig zicht bieden op de toekomst, verwacht ik dat we een mooie week hebben gehad.
Ongetwijfeld hebben we veel gewandeld, om ons aan het eind van de dag tegoed te doen aan alle weldaden van zo’n megagrote Franse supermarkt, ook al is een week veel te kort om al het lekkers te kunnen proberen. ’s Avonds luisteren we dan wat naar Franse chansons, waar we maar de helft van begrijpen, maar na een paar keer lukt het dan om het refrein mee te zingen.
En veel genoten van het uitzicht natuurlijk.
Zoiets zal het worden, tenzij er dus iets helemaal misgaat en Frankrijk met de lancering van Satan 2 volledig van de aardbol verdwijnt. U hoort in dat geval nooit meer iets van mij.
Ik vraag me af of iemand me dan ook mist.
GERRIT BREEUWSMA